AMC IC 20140110
Na een hectische week op mijn werk in Utrecht is het vanavond weer tijd voor 2 uurtjes AMC. De afgelopen week is erg druk geweest. Ik heb er bij de start van de week rekening mee gehouden en was voorbereid. De week is dan ook zo vreselijk snel voorbij gegaan... Veel projecten tegelijk mee bezig, het afdelingsontbijt waar ik hartige banketstaaf voor heb gemaakt, slaapgebrek door een zeer pijnlijke schouder. Ach ik mopper niet. Ik ben blij dat ik deze twee uurtjes mag doen. Al is het vanavond misschien een beetje meer uitrusten haha. Goed... onderweg hierheen vond ik het ijzig koud. Er staat een strakke wind die ik natuurlijk tegen heb. Ik was zo verstandig handschoenen aan te trekken, ik ben vergeten mn muts op te doen. Oeps wat doen die oren dan pijn, zo halverwege richting het ziekenhuis. Ik troost me met de gedachten dat de temperatuur in het ziekenhuis meer dan voldoende zal zijn op op te warmen.
Eenmaal in het kantoor haal ik het snoep uit de pot. Vorige week is tot twee maal toe een geheel bekertje meegenomen. Tja dat vind ik een beetje teveel van het goede. Ik besluit het verpakte snoep net als vorige week eind van de dienst los op de balie neer te leggen. De meneer van de voeding ziet dat direct en vraagt gelijk of ik bekertjes wil hebben. Ik leg kort uit waarom ik het zo doe, hij knikt en gaat verder met z'n ronde. Er lopen diverse mensen heen en weer. Ik heb in de 20 minuten dat ik binnen ben al meer ambulance mensen incl brancards gezien dan normaal gesproken in één dienst. Een voorbode??... wie gaat het zeggen. De dienst gaat beginnen.
Bij de ronde voor bijzonderheden zie ik veel bedrijvigheid op alle units. Iedereen is druk bezig. Er is niet veel bezoek. De wachtkamers zijn bezet op één na. Twee zijn er zelfs gesloten en hoef ik dus niet te bezoeken. Ik ben weer terug bij de ingang van de IC en tref twee dames. Ze vragen of een patient al op de IC is gearriveerd. Ik zoek het op en zie nog geen vermelding op IC. Net als bij anderen loop ik naar Unit6 (mn vraagbaak) en ik zie dat de meneer op dat bord staat vermeld. Ik overleg met de verpleegkundige in welke wachtkamers ik de dames loods en loop met een voldaan gevoel van de afdeling. De verpleegkundige en het bezoek van de patient is geholpen.
Een andere schoonmaker tref ik voor het schoonmaken van één van de familiekamers. Ik begrijp niet helemaal wat ie zegt maar na enige tijd hebben we de grootste lol met elkaar. Ik heb het weer getroffen vanavond. Melvin (weet ik) is een week vrij. Een andere collega is net zo aardig, vriendelijk en spraakzaam.
Het bezoekuur is begonnen en ik heb het idee dat het niet druk is. Ik loop rond kwart over zeven de afdeling op om voor koffie/thee te zorgen. Rond tien over half acht ben ik weer terug. Ik heb zoveel mensen kunnen helpen. Net als vorige week heb ik ook bezoek bij de patienten koffie/thee aangeboden. Van deze mensen krijg je nog meer dankbaarheid.
er kijkt een kleine meid om de hoek van mn kantoortje. Het is het meisje dat ik eerder de grote gang van de G toren zie inlopen met broertje en vader. Ik loop ze tegemoet en vertel dat ik snoepjes heb liggen. Nou daar was ze wel voor te porren. In overleg met papa nemen ze allebei één zakje wijngums en delen deze. Nu komt de meid haar moeder en opa de snoepjes laten zien. Met trots wijst ze naar mij (oepsssss). Oh wat een heerlijk moment. Net zo hard als dat ze naar mij wijst roept ze: Kom op opa wie het eerst weer terug is. Met een grote glimlach neem ik afscheid en zwaai de kids gedag. Ondertussen heb ik alweer voor diverse mensen de deur geopend. Ik blijf het zeggen en het wordt errug ssaaaaiiiiii. het is en blijft geweldig om te doen. Onder het koffie halen spreek ik een verpleegkundige in de ruimte met automaat. Ze vraagt of het druk is/ of ik het druk heb. Ik antwoord dat dit nooit druk is, maar voor mij de rust geeft die ik in ieder geval deze week niet op mn eigen werk heb ervaren. we hebben even een kort gesprekje over het onthouden van voor wie je koffie/thee gaat halen en wat diegene erin wil. Zij loopt wel met de opmerking: dat zou ik nooit willen en ik bedenk me dat het me best goed afgaat.. ik begrijp nu ongeveer hoe de mensen in de cafeetjes het onthouden.
Inmiddels is een grote groep mensen op de afdeling gekomen. Zij worden begeleid door verpleegkundigen. Onder het koffie/thee rondje zie ik ze al heen en weer schuiven. Als ik in het kantoortje zit, komt een groepje mannen die bij diezelfde groep hoort zich bij mij melden. Nog een minuut later loopt datzelfde groepje met een huilende meneer van de afdeling. Het zal erg traumatisch zijn. Ik bied water aan, dat hebben ze allemaal bij zich. Ik word bedankt omdat ik het aanbood.
De tijd gaat hard. Ik loop nog eens een rondje over de afdeling en dan is het weekend. Fijn weekend allemaal..