AMC IC 20150417 OLVG
Er is zoveel gebeurd deze week dat de tijd voorbij is gevlogen. Deze week is zo snel gegaan dat ik niet het idee heb dat er weer een week voorbij is gegaan. Dinsdag sollicitatiegesprek, woensdag operatie van mams en 70e verjaardag van pa, donderdag 2 huisartsbezoeken voor onderzoeken. Vanmiddag OLVG en nu het AMC. Het begint op werk te lijken haha. Oja en tussendoor ook nog diverse sollicitatiebrieven verzonden en telefoongesprekken over toekomstige banen gevoerd.
Hieronder staan mij belevenissen in het AMC. Ik zal eerst starten met vanmiddag in het OLVG.
OLVG: rond half één loop ik het ziekenhuis binnen en vraag bij de receptioniste naar mijn begeleider. Even later komt ze aanlopen. De inmiddels flink op leeftijd zijnde coördinator van de vrijwilligers in het AMC. Ik neem mn petje ervoor af. We lopen terug naar het restaurant waar de dames hun lunch genieten. Ik pak een kop koffie en schuif aan nadat ik anderen die ik nog ken een handje heb geschud. Mijn begeleider vertelt over het overleg van vrijwilligers (de gastvrouwen op de gang zoals ik ga doen) van aanstaande maandag. Ook ik ben uitgenodig, alhoewel mijn begeleider mij geen email heeft gezonden. Toch hoor ik nog niet helemaal bij. Ik spreek natuurlijk af dat ik erbij ben. Het is goed om kennis te maken met de vrijwilligers op de andere dagen en ik kom er dan achter wat er speelt en daar ben ik benieuwd naar.
We lopen met ons clubje naar de receptie (dat is onze plek) en zien direct een mevrouw die naar de ogendokter gaat. Mevrouw zit in een rolstoel. We brengen haar naar dezelfde afdeling waar mams afgelopen week ook is geholpen. Aangekomen geeft de dame aan dat ze naar de WC moet, de receptionist vertelt dat de invalidetoilet om de hoek op de afdeling is. Ze kan het zelf alleen ze moet uit haar rolstoel worden geholpen. Even later kom ik nog een vrijwilliger tegen en geef aan dat ik even dacht dat we ook bezoekers naar het toilet moeten brengen. Och nee! was haar reaktie dat mag niet helemaal niet. Mijn begeleider geeft de tip om als dat voorkomt te kijken of ze diegene dan kan terugbrengen naar waar die vandaag komt. Die verpleegkundigen mogen dan helpen. Goede tip! De mevrouw wordt direct meegenomen door de vrijwilliger. Ze is erg dankbaar. Weer beneden aangekomen worden we aangesproken door een gezinnetje waarvan de zoon (met verbeten gezicht) een schouder uit de kom heeft. Dat vertelt de vader, de zoon vertrekt geen spier. Wel kan hij mijn begeleider vertellen hoe het is gekomen. Intussen lopen we naar de Spoed Eisende Hulp. We brengen het gezin bij de incheckbalie en nemen afscheid. Mijn begeleider laat me het vergadercentrum zien waar we maandag het overleg hebben.Op sommige momenten is het rustig en kan ik met de andere vrijwillige dame praten en kennismaken. Na even koffie/thee te hebben gedronken met vrijwilligers van andere afdelingen (erg gezellig) lopen we terug naar de receptie en zie de oudere mevrouw zitten wachten om opgehaald te worden. Die mevrouw zag ik voor onze pauze ook al zitten. Ik loop naar haar toe. Ze schrikt, ik denk dat ze zat te doezelen. Ik vraag of ze vervoer heeft aangevraagd. Ja is het antwoord. De vraag van haar: Mag ik een glaasje water?. Tuurlijk ga ik die voor haar halen. Ze is in haar beide ogen geprikt en heeft twee oogkapjes op. Die kapjes heb ik eerder die middag ook al gezien. Bij de meeste mensen is het er één. Bij mevrouw twee, ze woont wat verder weg. De dokters hebben besloten om beide te doen. Heftig geef ik aan en start een gesprekje. Ze is er erg blij met mij, mijn begeleider en alle vrijwilligers. Zo op het eind van mijn tweede dienst in het OLVG zit ik gewoon heerlijk te beppen met een oudere dame die ik hoogstwaarschijnlijk vaker ga terug zien. Een turkse mevrouw spreekt me aan in het gesprek met de oudere dame. Ze vraagt of het mn moeder is. Ik vertel dat ik vrijwilliger ben en mevrouw in de gaten hou. Dat is zo anders dan in het AMC waar je mensen niet vaak nog eens ziet. En laat helder zijn dat is ook maar goed toch? Met een voldaan gevoel loop ik het ziekenhuis uit en zie dat ik gebeld ben voor een vacature. Maar snel terugbellen! Op naar het AMC.
AMC: Even over half zes loop ik het AMC binnen. Ik heb er zin in. Ik heb van vanmiddag zoveel energie gekregen, heerlijk! Als ik langs de keuken loop zie ik Anne, de deur is dicht en we zeggen even later gedag. We praten even bij over de week en gaan snel aan het werk. Ik met mn verhaal over OLVG (het is toch even wennen om een verhaal op te schrijven als het al een paar uur geleden is) Toch neem ik er de tijd voor. Ik start de ronde bijzonderheden en kom enkele mensen tegen die geen koffie/thee wensen. Allemaal goed. Op het laatst van de ronde kan ik voor diverse mensen koffie/thee schenken. Mooie reaktie van een patient op Unit 5. De mevrouw wil graag koffie, de man (de patient) mompelt dat hij waarschijnlijk niet mag. Ik loop weg en ook weer terug als ik hem hoor. Ik vertel hem met een grap dat ik hem niets mag geven, dat dat verpleegkundigen bepalen. Hij grapt terug, hij is goed bij voor hoe hij erbij ligt. Grappend zeg ik gedag. In één van de wachtkamers zit een dame alleen. Emotie en vermoeidheid is van haar gezicht te lezen. Ik vraag of ze koffie /thee wil. Nou dat vind ze fijn dat ik dat vraag en dankbaar maakt ze gebruik van mijn aanbod. Ze vertelt over haar vader. Het blijkt de meneer op Unit 5 te zijn. Ik zeg dat ik voor mams al koffie heb verzorgd.Er komt nog meer bezoek maar ik breng haar eerst haar koffie. Even later zitten we even kort te praten. Haar vader is gisteren binnen gebracht en was eigenlijk opgegeven. Ze schiet vol en begint te huilen. Ik vertel haar hoe haar vader tegen mij heeft gereageerd toen hij bevestigde dat hij geen koffie mocht. Bijna direct zijn de tranen weg en verschijnt een mooie glimlach op haar gezicht. Ze krijgt de bevestiging van meer bezoek. Ik verlaat de kamer en beloof haar dat ik op mijn tweede ronde nog even om het hoekje kijk.
Inmiddels is het bezoekuur begonnen en lopen er toch telkens mensen af en aan. Anne stond ook nog even bij me voordat ze met haar drankronde start. Het is een fijne meid om mee te praten. Ja we hebben goed contact, ze wil me het liefst meteen de twee bekertjes met sisi geven. Ik geef altijd maar aan dat het na haar ronde drank kan. Het is inmiddels tijd voor de ronde koffie/thee. Er zijn niet veel mensen voor koffie/thee. Degenen die willen zijn heel dankbaar. Een stel staat bij zijn moeder en is heel emotioneel. Voor beiden kan ik water inschenken. De meneer loopt met me mee omdat hij het eng vindt om zijn moeder zo te zien. Ik neem hem mee naar de keuken (waar hij helemaal niet mag komen en dat zeg ik ook haha). De twee water voor het stel geeft even afleiding op de patient. Als een verpleegkundige langs komt, zeg ik gedag en zie heel dankbare gezichten. De mevrouw in de wachtkamer heb ik opnieuw koffie gegeven. Ook voor moeders die even later kwam aanlopen. Ze zijn heel blij met deze koffie. Ik ben op tijd voor het gedag zeggen van Anne. Dat gebeurt niet vaak. De ronde koffie/thee eindigt ook meestal rond of na 8 uur. Nu even een keer op tijd. Nou gaat Santje toch een keer op tijd naar huis haha.
Voor iedereen weer: F I J N W E E K E N D!!