AMC IC 20160923

23-09-2016 17:56 Als ik vanmiddag in een appje aan mijn lieverd vertel hoe mijn dag in het kort is gegaan noteer ik ook het geen zin hebben om vanavond richting AMC te gaan. In de 4,5 jaar dat ik dit vrijwilligerswerk doe heb ik dat nog niet gehad. Geen zin! Toch zit ik er, zou je kunnen denken. Tuurlijk gaat San vanavond haar dienst draaien. Anders had ik eerder af moeten zeggen, vind ik èn geen zin is geen reden om niet te gaan. Ik help diverse anderen die ook geen zin hebben in de ziekte/ongeluk wat hun dierbare is overkomen en ik besef me heel goed daar je daar niet om hebt gevraagd. Ik ook niet hoor, ik wil het heel leuk vinden het vrijwilligerswerk maar mijn eerlijkheid gebiedt me dan toch te zeggen dat het steeds minder leuk wordt. Van de week notulen gelezen waarin je dan leest dat je vooral in het kantoor en niet op de afdeling moet rondlopen. Dat het maar de vraag is of je op de Units koffie/thee voor het bezoek kan aanbieden. Tja dat zijn juist de leuke dingen. Alleen maar een deur openen en geen eens de namen van patienten mogen nazien om het bezoek de juiste weg te wijzen, hmmmmmm vind ik echt niet insprerend. Ik weet zeker dat hier een einde aan komt, die beslissing heb ik genomen. Ik weet alleen nog niet wanneer. Na een rustige week zit ik dan in het ziekenhuis. Nog een week en dan is het einde contract. Ik hoop nog steeds dat het me gaat lukken om snel iets anders te vinden en ach je weet nooit hoe het gaat hè. Rond kwart voor zes loop in de etage op en loop richting de keuken. Ik sla heel hard mijn badge hoes tegen het glas, ik zie iemand opspringen van schrik. Eventjes geniet ik. Ik begin met lachen en zet mijn gezicht tegen het glas. Verontwaardigd doet mijn grote vriendin open. Vrijwel direct begint ze te vertellen over wat ze vanmiddag wel niet heeft meegemaakt. Een nieuweling die nog niet terug was van haar  ronde terwijl de nieuwe dienst haar ronde moest lopen. Nou nou, poe poe. Het is me wat... Ik haal de sleutels en open het kantoor, de lamellen en start de computer op. Uit de kast pak ik het logboekje en werk dat zoals gewoonlijk aan het begin van mijn dienst bij. De standaard tekst 'rustige dienst, geen bijzonderheden' staat weer genoteerd op vrijdagavond. Het ziet er naar uit dat het niet heel druk is vanavond. Ik ga het afwachten. Het is tijd om te kijken op de verschillende Units hoe het ervoor staat. De ronde is sneller voorbij dan ik dacht. Er is bijna geen bezoek, het is heel rustig. Alleen op unit 1 vraag ik naar bijzonderheden. Ik zie politie op de gang zitten en wil even weten waar ik rekening mee moet houden. Het is de normale procedure. Al heel snel ben ik weer op mijn post. Dan wordt het steeds drukker. Tuurlijk het loopt richting bezoekuur en net als altijd doe ik voor iedereen open. Er wordt veel gegroet, geglimlacht. Men is blij om op bezoek te gaan. Behalve natuurlijk de witte lange jassen. Die blijven met opgeheven neus langslopen. Hmmmm dat kan!. Mijn ogen gaan geen eens meer die kant op! Een paar minuten nadat het bezoekuur is begonnen, krijg ik mijn wekelijkse bekertje limonade en ook deze keer geniet ik weer. Rond half acht is het tijd voor de tweede ronde. Al die mensen die de afdeling op zijn gelopen, verwacht ik ook aan te treffen bij de patienten. Het valt dan ook flink tegen als er weinig mensen te zien zijn. De wachtkamers leeg en de paar mensen die ik op de units tegen kom, hebben geen behoefte aan een bakkie troost. Dat mag allemaal, geen probleem. Al met al een heel rustige, saaie dienst. Ik wens jullie een fijn weekend en tot volgende week!