AMC IC 20160909
Ik zet mijn neus tegen het glas van de keuken als ik zie dat Anouschka weer in haar keuken staat. Ze is aan het schoonmaken. Ik klop op het glas en ze kijkt op en begint te stralen. Dat enthousiasme is onbetaalbaar. We knuffelen en groeten elkaar en vragen wederzijds hoe het met elkaar gaat. We zijn blij dat we elkaar weer zien. Dat is zo'n anderhalve maand geleden. Rond half zes zit ik met zon tegen op de fiets richting het ziekenhuis. Ik heb een rustige dag achter de rug. Gisteren is mijn opdracht geëindigd. Ik heb van de week positieve vrijgave gegeven en dat houdt het voor mij op. Een vervolg zit er niet in, dat wist ik al. Nu full time op zoek naar een andere baan en dat gaat lukken, ik zeg het je. Als ik het kantoor open, staat er een blonde dame in het kantoor. Ik herken haar als Wil één van de vrijwilligers op IC en andere afdelingen weet ik. Ik vraag beleefd wat zij op de andere afdeling doet en dat vertelt ze me uiteraard. Voor mij véél te dichtbij patienten, nee die keuze heb ik gemaakt, ik ga niet zorgen voor mensen, dat mag betalend personeel doen. Ik ben er voor koffie en ouwehoeren. Twee van mijn kwaliteiten, zeg ik dan altijd maar gekscherend. We praten even gezellig. Ik merk dat ik het leuk vind om haar even kort te spreken. Ze gaat gauw weer verder naar SEH en neemt heerlijk twee snoepjes mee. Ze heeft me verteld dat de pepermunt niet meer door IC wordt verstrekt. De nieuwe manager is erop tegen. Als er nog ergens snoep staat, is dit verpakt en mag niet meer los worden aangeboden. Demonstatief liet ik mijn volle pot snoep incl mijn eigen gekochte bakjes zien. Ach die jaloerse blikken herken ik wel.
Het is even geleden dat ik in het AMC was. De afgelopen twee weekjes moeten verzuimen van de dienst. Was eigenlijk van plan om Zilverlijn vrijwilliger bij het ouderenfonds te worden, maar na een zeer teleurstellende workshop waarvoor ik vrije uren heb opgenomen, heb ik daarvan afgezien. Ik heb me online ingeschreven voor een avond. Ik kan gewoon op een avond ouderen bellen en hen een luisterend oor bieden. Op die middag begreep ik dat de avond sessie is vervallen. Tja of je mij daarvan dan niet op de hoogte had kunnen brengen. Uiteraard is de sessie niet voor niets, als er wel animo voor de avond is, dan heb je de juiste informatie al ontvangen en mag je gaan bellenl. Ik weet nog niet goed hoe ik hiermee omga. Dus nog steeds ACM en lieve volgers, ik voel aankomen dat het tijd voor iets anders is. Ik begin het minder leuk te vinden. Tuurlijk als ik binnen ben en mooie gesprekken voer en anderen kan helpen is het weer goed. Kan het niet goed omschrijven maar volgens mij begrijpen jullie me wel. De eerste bezoekers komen aanlopen. Een mevrouw is zo teleurgesteld over de boodschap van de receptie beneden dat het voor IC nog geen bezoekuur is, dat ze blij is dat ik haar vertel dat ze naar binnen mag. Tot twee keer achter elkaar bel ik de receptie om te vragen. De dames staan mij vriendelijk te woord. Het aantal bezoek lijkt toe te nemen. Het is tijd voor de eerste ronde. Net voor die ronde begint vraagt mijn vriendin iets over FaceBook. Ik ga het voor haar navragen thuis en we worden FB vrienden. En oeps ja dan moet ik nu wel de naam goed spellen. Al die jaren heb ik haar naam vanuit mijn eigen beleving genoteerd. Het is heel anders:Anuska, hoe makkelijk kun je het jezelf maken qua naam. niks ou, niks sch, pffff dit is veel makkelijker. Ik loop nog even naar de keuken en kondig mijn verhaal over de dienst van de gastvrouw aan. Ze weet van mijn verhaaltjes elke week en is enthousiast als ze hoort dat ze vanaf nu ook mag meelezen. De eerste ronde gaat redelijk vlot, vooral op Unit 3 en 4 is veel bezoek en die kan ik voorzien van koffie/thee. Ik ben voor het bezoekuur start weer terug op mijn post. Een dame met haar dochter die ik in de eerste ronde van koffie/water heb voorzien lopen van de afdeling. Mevrouw spreekt mij nog aan dat ze overleg heeft gehad met de verpleegkundige over de bezoektijden. In overleg mag ze ervan afwijken. Ik bevestig haar dat er altijd een mogelijkheid is, als het maar in overleg gaat. We praten nog kort even bij en ze vertrekken richting huis. Ik wens ze veel sterkte, zij bedanken mij voor de koffie/water/zorg. Rond tien over half acht start ik met de tweede ronde. Het is zeer rustig op de afdeling. Waar al het bezoek gebleven, geen idee. In 10 minuten ben ik weer terug. Dat wordt een vroegertje bedenk ik me. En vanaf de tijd dat ik weer terug ben gebeurt er helemaal niets meer. Ik sluit af en wens jullie een fijn weekend en tot volgende week!