AMC IC 20160812
Onderweg op de fiets richting het AMC start zoals gewoonlijk in mijn hoofd het verhaal van vanavond. Dat ik een hele drukke week achter de rug heb, rond 5 uur vanmiddag thuis was, snel heb gegeten en op de fiets ben gestapt. Wat kan ik verwachten vanavond, bedenk ik me dan. Al nadat ik mijn fiets heb geparkeerd op de daartoe bestemde plek (:-)) zie ik een bekend gezicht. De buurvrouw van schuin tegenover ons. Ze zit nog even uit te puffen van haar dienst. Blijkbaar werkt ze bij het ziekenhuis. Ik spreek haar aan en we komen aan de praat. Ze werkt al jaren op afdeling kinderoncologie en heeft het daar prima naar haar zin. Ze ziet aan mijn AMC badge en naamplaatje dat ik ook ga werken. Ik vertel haar in het kort wat ik doe, ze is geinteresseerd. Ook zij prijst me dat ik goed werk doe. Mijn gebruikelijke antwoord is dan 'geen kinderen dus geen school en sportaktiviteiten'. Ze begrijpt het. Snel loop ik het ziekenhuis in, nadat ik haar fijn weekend heb gewenst. In de lift staat een jong mannetje samen met zijn ouders en wil persé op het krukje in de lift zitten en weet niet goed hoe hij het in de zitstand kan zetten. Papa helpt even en ik zie dat het een patientje is. Slangetje door de neus en inderdaad de 8e etage is ingedrukt. Ik weet dat daar de of een kinder afdeling is. Ik stap de afdeling op en zie een grote hoeveelheid mense staan. Dames huilend bij elkaar. Ik haal de sleutels en een verpleegkundige spreek mij aan, vraagt of ik gastvrouw voor vanavond ben. Dat bevestig ik uiteraard en krijg het verhaal te horen dat er twee patienten komen te overlijden vanavond. Van beide patienten zijn er veel familieleden aanwezig. Dat had ik al gezien en hun tranen gezien. Ik beloof goed voor ze te zorgen. Daarbij geeft ik bij hem aan dat hij er is om de goede zorg aan de patient te geven, doe ik datzelfde voor de familie. Hij loopt grappend weg en bedankt me met 'Love you'. Tja daar doe ik het voor. Als ik terug loop om het kantoor te openen kom ik dezelfde dames tegen (in tranen). Ik bied een knuffel voor één van de dames en deze neemt ze graag aan. Ik omhels haar en ze is dankbaar. Daarna open ik het kantoor en zie direct de grote aanloop van diverse families. Met zoveel mogelijk begrip open ik de deur en stel vooral geen vragen. Niet dat ik dat anders wel doe hoor. Iedereen mag van mij naar binnen. Als een mevrouw van de voeding haar collega op IC wil spreken, weet ik niet meer zeker of ik haar nu de afdeling op heb zien lopen of niet. Ik grap dat tegen haar. We lachen even samen en ik laat haar op de afdeling. Het gaat wat worden vanavond. Mijn dienst is begonnen! Om kwart over zes loop ik mijn eerste ronde en deze is heel hectisch. Ik kan voor meerdere grote groepen mensen bladen koffie /thee/ water/ limonade halen. Ik heb geen idee meer of de groepen bij elkaar horen. Het zijn er zoveel! De IC ademt deze avond alleen maar verdriet uit. Ik heb het er zelf ook moeilijk mee. Het is heel mooi om te zien hoeveel mensen er om hun dierbare staan. Diegene is zeker niet alleen. Verdrietig dat diegene deze wereld gaat verlaten voor iets dat veel mooier zal zijn. Prachtig om te zien dat de overtuiging die in deze tijd zo onder druk staat door het vele geweld toch zo mooie beleefd kan worden. Ik spreek een dame die me helpt met mijn hypo. Yep, het is zover. Ik voelde mn suiker dalen, ben direct aan de limo gegaan. De grote groep mensen in de tweede wachtkamer wilde ik voorzien van een blad, maar moest gaan zitten. Ik mocht niet eerder weg dan dat ik geproefd had van de heerlijke cake. Normaalgesproken sla ik deze af maar het plakje (zeg maar homp) kwam erg goed van pas. De dame en ik raken in gesprek over de Islam, de reden waarom zij een hoofddoek draagt, hoe zij het beleefd dat zij aangehouden wordt en ik niet. Zo even in 5 minuutjes contact maken. Voor mij een hulp tijdens mijn herstel van mijn hypo. Voor haar eventjes afleiding van het verlies van haar dierbare. Vooral de heren zijn blij als ik wegloop voor de kannen koffie. Als ik met het zoveelste dienblad richting de wachtkamer loop, zie ik een rijtje heren in de gang staan, ik groet ze en zij begroeten mij met de opmerking dat ze een kop koffie/thee ook wel lekker zouden vinden. Ik zet mijn grootste glimlach op. Ik weet niet zeker of ze bij de groep horen waar ik nu de koffie van in mijn handen heb. Als ik doorloop hoor ik achter me 'oh het is niet voor ons' Ik draai me om ( het blad hou ik zo recht mogelijk) en vertel de heren dat ik zo meteen voor hen koffie/thee kan halen. Ze reageren blij. Op het moment dat ik mn eigen dienblad meepak en de heren vraag wat ze precies willen drinken merk ik dat ze het zo moeilijk hebben dat ze geeneens meer willen. Het is te zwaar voor ze. Ik zie het. Ik draai me maar af anders krijg ik het ook moeilijk en dat maakt niet uit maar nu even niet. Eénmaal weer op mijn plek om kwart over zeven loopt de dame van de voeding naar me toe en praat me even bij over de stand van zaken. Ik heb haar vaker gezien en gesproken tijdens de afwezigheid van Anouschka. Ik merk rond half acht dat ik me weer prima voel. de limo heeft echt zijn werk goed gedaan en de cake daar achter aan prima. Die tweede ronde laat ik voor vanavond maar even lopen. Misschien dat ik op de terugweg nog even een blik werp. Ook tijdens het bezoekuur is het knetterdruk met heen en weer lopen. Dan even geen koffie/thee voor het bezoek. Ze kunnen wel naar binnen en hoeven niet te wachten op iemand die de deur opent. En het gebeurt vanavond meerdere keren dat vooral de oudere hindoestaanse heren laten weten dat ze het fijn vinden dat ik er ben (deur open doen, koffie/thee aanbieden, praatje maak). Ondanks dat ze een groot verlies te verwerken hebben zijn ze in staat hun dankbaarheid te tonen. Heel mooi om te zien. Ik merk dat het een stuk rustiger is geworden. Daar maak ik gebruik van om het laatste halfuur van mijn dienst te blijven zitten om die deur open te doen. Er zijn nog wat mensen die mij vragen waar een patient ligt, daarvoor bel ik de receptie en die helpt me prima. Dan is het genoeg geweest voor vanavond. Ik ga weekend vieren. Jullie ook? Heel veel plezier, fijn weekend en tot volgende week!