AMC IC 20160701
Net zoals bijna elke vrijdagavond loop ik tegen de stroom in richting het AMC. Ik heb mijn fiets geparkeerd op de voor hem zo bekende plek op een droge plek. Ben ook van huis uit droog overgekomen. Dat zag er overigens niet naar uit. Wat een regen is er weer gevallen. Goed voor de plantjes in de tuin maar verder is er geen lol aan te beleven. Na een redelijk rustige week deze avond in het ziekenhuis. Bij aankomst op de etage zie ik geen licht branden in de keuken en weet dan dat mijn vriendin er niet is. Er is iemand anders. Ik loop direct door naar de afdeling,haal de sleutels, open het kantoor en zie dat er nieuwe lamellen hangen, Dat zou toch een keertje tijd worden, dacht ik. Ik zet de snoep klaar, teken af op de aanwezigheidslijst en zet de computer aan. Telkens als ik dat doe vraag ik me toch af waarom eigenlijk. Voor het werk is het niet meer nodig. Voor het opschrijven van mijn belevenissen kan ik hem niet missen. Ik lees in het overdrachts boekje dat een IC vrijwilliger bij een patient is gaan zitten op verzoek van de coördinator vrijwilligers. Hmmm zo kun je ze ook aan het werk houden. Ik weet dat de coördinator het met mij er ook over heeft gehad om patienten te begeleiden. Daar heb ik heel vriendelijk 'nee' op gezegd. Dat is echt over mijn grens. Ik hou dit goed in de gaten want ook op deze afdeling wil ik dat niet gaan doen. Ik wil er uitsluitend voor het bezoek zijn. De patienten hebben recht op betaalde zorg. In het kwartiertje dat ik zit te schrijven valt het me op dat er meerdere ambulance medewerkers langskomen. Als ze terug komen van de afdeling waar ze hun patient brengen, valt het één mevrouw op dat de deur al open staan. Ze stelt haarzelf nog de vraag of het voor hen is en hoe ik dat kan zien. Ik verklap mijn geheim van het glas waar ik doorheen kan kijken zowel vooruit als achteruit. En het is niet toevallig dat ambulanche medewerkers zo'n opvallend pakkie aan hebben, vertel ik haar. Ze pakken allebei een snoepie en lopen lachtend weg mij een fijne dienst wensend. Dat wens ik hen natuurlijk ook. Inmiddels is het tijd voor de eerste ronde. Op de ronde kan ik weinig mensen voorzien van koffie/thee. Ze zijn er niet! Alleen in een wachtkamer zit een grote familie die wel koffie en vooral thee willen hebben. Daarvan voorzie ik ze graag. Het is op dit moment erg rustig met bezoek. Ik zie na twee weken geen oude bekenden meer, dat is het goede nieuws, hoop ik dan maar.
Ook richting het bezoekuur is het erg rustig. Zo af en toe komt het bezoek aanlopen. De tijd gaat absoluut niet snel. Als het bezoekuur start is het even druk met aanloop en vragen. Dat neemt ook weer snel af. Zo rond half acht start ik mijn tweede ronde. Deze is net als de eerste heel rustig, totdat ik een kamertje met veel bezoek inloop. Ik kan voor enkele mensen thee/water schenken en zie dat er veel verdriet is. Ik sta in de keuken om het apparaat aan het werk te zetten en ik word aangesproken door één van mijn meest favoriete verpleegkundige. Een oudere man die altijd heel enthousiast groet en ik weet dat hij af en toe met de ambulance meerijdt. Guitig gezicht, vriendelijke groet en er is een klik. Hij staat in de deuropening, groet mij en geeft aan dat hij een familie heeft die een dierbare gaat verliezen. Zijn vraag is of ik iets voor ze kan doen. Toevalligerwijs was ik het kamertje al ingelopen en sta nu in de keuken om ze te verzorgen. De blijdschap is van zijn gezicht af te lezen. Ik pak wat extra water en breng deze richting het kamertje. Een rijdend apparaat gaat het kamertjes binnen en de verpleegkundige meldt dat er fotoos gemaakt worden, het bezoek uit de kamer gaat en zijn vraag aan mij of ik ze kan opvangen. Tuurlijk!. Ik neem ze mee naar één van de multifunctionele kamers die op de Units zelf aanwezig zijn. Ik zorg dat ze er goed worden achtergelaten en wens ze veel sterkte. Het zet me weer aan het nadenken. Ik ga zo meteen naar huis, voetballen kijken, zij gaan een dierbare verliezen en hebben verdriet. Ik heb een heel klein beetje voor ze kunnen zorgen en dat doet me goed. Ik wens iedereen heel fijn weekend en tot volgende week!