AMC IC 20160603
Bijna een maand geleden alweer dat ik hier voor het laatst zat te schrijven. Een heerlijke vakantie achter de rug en deze week weer rustig aan het werk. Ik zet mijn fiets om de voor hem en mij bekende plek en loop de trap op richting de ingang. Daar kom ik de clan schoonmakers tegen die ik vaak genoeg tref op de afdeling. Ze begroeten mij enthousiast door mij te herinneren aan de snoepjes op de IC. Ik bevestig en groet uiteraard terug en loop het ziekenhuis binnen. Wat een leuke begroeting vanavond. Dat belooft wat goeds voor vanavond. In de spoelkeuken zie ik mijn vriendin en zet mijn gezicht in een grijns tegen het glas en begroet haar. Haar enthousiasme is zoals gewoonlijk niet te stuiten. We praten kort bij en beloven elkaar snel deze avond nog te spreken. Ik haal de sleutels op de afdeling en open het kantoor. De lamellen aan de voorkant zijn nu helemaal verwijderd, helemaal stuk gemaakt. Ik lees in het overdrachtsboekje dat de lamellen de grootste prioriteit hebben en dat het nog weken duurt voordat er nieuwe zijn opgehangen. Ik moet daar wel een beetje van grinneken. Ondertussen loopt er aardig wat bezoek van en naar de afdeling. Het is volgens mij tijd voor de eerste ronde om eens te kijken wat er speelt vanavond.
Ik zie dat de eerste wachtkamer die maandenlang als laboratorium is geweest ook weer zijn oorspronkelijke bestemming heeft. De mensen die gebruik maken van de tweede wachtkamer willen niets gebruiken. Ik bied ze aan dat als ze wat willen hebben (koffie/thee) dat ze me vooraan de afdeling mogen vragen. Ze vinden me een schat, en dat is natuurlijk ook weer leuk om te horen. Ik ga ze natuurlijk in de gaten houden vanavond. De ronde is heel snel klaar, er is geen bezoek, geen bijzonderheden. Erg rustig dus. We wachten af wat de avond gaat brengen. Anouschka komt om de hoek kijken en meldt mij dat het bij haar heel erg rustig is. Dit bevestigt wat ik tijdens de eerste ronde op de afdelng al heb gezien. Het bezoek wordt ook minder naarmate de minuten verstrijken. Ze geeft me de tip om mijn biezen te pakken, hmmm verleidelijk aanbod. Ik ga kijken wat ik kan doen. Een familie komt aanlopen en ik hoor een dame zeggen dat ze niet helemaal weet hoe het werkt met toegang op de afdeling. Ik doe de deur open en vertel snel hoe het werkt. Tijdens bezoekuren zit er een vrijwilliger en deze doet de deur open. Op andere momenten mag de familie gebruik maken van het bellenbord. Ze zijn blij met de korte uitleg en lopen met een glimlach de afdelng op. Het bezoekuur is begonnen. Het aantal bezoekers blijft gelijk, nog steeds niet veel. Ik kan mijn sisi zelf pakken rond kwart over zeven. Ik bereid me voor op een rustige tweede ronde en een vroege einde van de dienst. Het is vanavond echt minuten tellen.
De tweede ronde is drukker dan de eerste. Alleen op unit 4 en 6 dan. Op de anderen kan ik gewoon doorlopen, er is helemaal niets voor mij. De meneer op Unit 6 is zo dankbaar dat ie me een handkus geeft en wens dat ik uit de hemel kom, en ach dat hoop ik dan maar is mijn antwoord. Een kop koffie doet wonderen vanavond. Mijn avond en weekend is weer goed. Wat is het toch bijzonder wat ik mag doen. Ik wens iedereen een heel fijn weekend en tot volgende week!