AMC IC 20160304
Maart roert zijn staart. Het is vandaag te merken dat het maart is. Zon, regen, hagel en sneeuw wisselen zich af. Pas op het moment dat het droog is, hoef ik er doorheen om richting het ziekenhuis te fietsen. De temperatuur valt redelijk mee. Ook omdat de wind is gaan liggen. Dus na een rustige dag thuiswerken, is San rond kwart voor zes in het AMC. De kapper beneden gaat weer sluiten voor vandaag en er lopen diverse mensen, studenten richting de uitgang. In de spoelkeuken op de derde etage tref ik mijn grote vriendin die mij vraagt waar ik vorige week was. Ik beantwoord haar vraag. Vorige week waren we op een verjaardag van een vriend. Ze wist het niet omdat we de keer daarvoor elkaar geen gedag hebben gezegd. Dat komt vaker voor omdat mijn tweede ronde veelal tot aan acht uur duurt en dat is mevrouw al vertrokken. Zo ook twee weken terug. Ze neemt genoegen met mijn korte uitleg. Haar haar valt me op, er zit kleur in. En dat is redelijk moeilijk te zien bij dat zwarte/donker bruine hindoestaanse haar. Ze heeft gouden lokken laten zetten. Zo groot haar mond kan zijn zo onzeker is ze over de kleur in haar haar, merk ik. Ik stel haar gerust en in alle eerlijkheid.. het staat haar prachtig! Ik heb haar hele dag weer goed gemaakt, merkt ze op en ik loop met een grote glimlach de afdeling op, haal de sleutels. Onderweg zie ik een groep mensen in de tweede wachtkamer zitten en praten met elkaar. De deur is open. Op de terugweg naar het kantoor vraag ik de heren en dame of ze wat willen drinken. 4 van de 5 willen graag, de ene meneer vertrekt. Ik onthoud het goed, open het kantoor, pak een blad, sluit het kantoor en haal de gewenste koffie. De eerste dankbare blikken weer in ontvangst genomen. Daarna open ik het kantoor, pak de snoep erbij en doe ze in de bakjes die ik altijd bij de potten met snoep bij me heb. Anouschka is benieuwd wat ik bij me heb. Ik laat zien wat ik nu heb meegenomen. Dat zijn paaseieren, kleine holle eitjes in een kleurrijke verpakking. Wat 'merci' chocolade van lidl en de gewone fruit, caramel snoepjes die ik al een paar weken in de pot heb zitten. Net als ik de bakjes gevuld heb, loopt er een grote groep van de afdeling die me op scherp zet voor wat de snoep betreft. Even later zet ik de pepermunt van de IC klaar om deze als vervanging neer te zetten. Er zijn namelijk mensen die zich niet kunnen beheersen door ééntje te pakken. Dat is me al eens overkomen en als dat met een vriendelijke vraag gaat, vind ik het over het algemaal OK maar zoals laatste dat er maar wordt gegrepen omdat het er staat, nee nee, daar trapt Santje niet meer in. Ik ben ook vanavond op mijn hoede. Op naar de eerste ronde... Die is redelijk rustig. Een familie in de wachtkamer bij Unit 3 en een man op Unit 6 kan ik voorzien van koffie. Ze zijn heel blij. Van mijn grote vriendin krijg ik een heerlijk glaasjes sisi. De temperatuur in het AMC is vanavond erg warm, hoog. Bij binnenkomst vond ik het al warm, maar dan hou ik rekening met mijn fietsrit. Het koelt zeker niet af. Anouschka heeft er vanavond ook last van en die heeft het ook niet druk vanavond. Daar is ze een keer blij mee!
De minuten tot het bezoekuur zijn erg rustig en er komt weinig bezoek. Nu het bezoekuur is valt het aantal mensen best mee. ik ga nu op de tweede ronde kijken wat er nog te beleven is op de afdeling. De tweede ronde is ook snel voorbij. Er is weinig bezoek, diegene die ik mag geven zijn wel heel dankbaar. Ik kom terug in het kantoor en ik zie dat het heel vroeg is nog. Tien over half acht. Bij andere tweede rondes is de tijd veel verder verstreken. OK geen probleem. We vermaken ons wel. Ik zie Anouschka op de gang aan de telefoon staan. Ze lacht als een boer met kiespijn. Ze heeft voor de tweede keer de sleutels in de keuken laten liggen en de deur achter haar gesloten. Nu dat er weinig leiding is met sleutel moet ze de bewaking bellen om de deur van de keuken te openen. Oh oh wat een giller. Ze komt bij mij vragen om een doekje. Tja ze kan nergens bij. Dan loopt ze weg voor haar ronde en vraagt of ik diegene wil vertellen dat de keuken opgemaakt moet worden. Ze is nog niet weg of er staat een hunk met een bos met sleutels. Die ogen van haar tollen in het rond. Stuntelend vertelt ze dat haar deur steeds dichtvalt en zonder sleutel niet meer te openen is. De lieverd doet voor haar open en loopt na een lief bedankje weer weg. Missie volbracht haha. Even later legt ze de sleutels bij mij neer. Ze passen gewoonweg niet in haar zakken, telefoon is belangrijker hihi. Tuurlijk doe ik het met plezier, ook geen probleem. Tijd zat, plek zat, ruimte zat. Ze komt ze gelukkig ook weer snel weghalen. Ik hoor van haar dat het vaker voorkomt en ze blijft lachen. Ongelofelijk maar ik lach maar gewoon met haar mee. Het zit er weer op voor vanavond. Heel rustig maar de tijd is heel snel gegaan. Kijken of ik dit weekend het nieuwe seizoen House of cards kan kijken, yummie!!!
Heel fijn weekend allemaal en tot volgende week!!