AMC IC 20160219
Het is wat hè zo'n fiets. Huh zul je denken maar het volgende is het geval. Ik merk al een aantal weken dat mijn banden zacht zijn en elke keer dat ik met de fiets ergens heen ga, bedenk ik me dat en voel dat het nog wel ff voort kan voordat ik op mijn velgen rijd. Afgelopen woensdag bloed prikken en ik vond het ver en zwaar fietsen. Bij de stoeptegels hoorde ik mijn achterband niet meer, bijna op de velg. Tja kwestie van oppompen denk je dan. Niets van dit alles. Heb het van de week en vanmiddag voordat ik naar het ziekenhuis reed nog gedaan, maar geen lucht in mijn banden. Ik weet niet waar de lucht is gebleven maar het is gebakken lucht!!! haha. Dus Santje bijna op de velgen op de fiets richting het AMC. Of je een grote aanhanger achter je fiets hebt hangen, zo zwaar zijn die 800 metertjes. Ik ben net iets vroeger dan normaal omdat ik rekening hield met meer tijd banden oppompen. Iets over half zes loop ik het ziekenhuis binnen. Wel werk geen opdracht is nog steeds de status. Het grootste gedeelte van de dag in Utrecht geweest voor overleg en voorbereiden van een presentatie aanstaande maandag voor de grote baas.
Maar op tijd in het ziekenhuis dus. Anouschka is er weer, we groeten elkaar enthousiast en delen informatie uit hoe de temperatuur buiten is. Ze waarschuwt me voor bezoekers die niet één snoepje pakken. Ik houd in de gaten dat als ik mijn ronde over de afdeling loop, de bakjes keurig wegzet. Een drietal mensen komen van de afdeling en kijken verbaasd naar de snoepjes die er staan. "dat was eerder nog niet" en ze kijken naar mij.. "U ook niet haha". Ik bevestig dat en biedt ze de snoep aan. Ze maken er gretig gebruik van. Een dame maakt een grapje wat die snoep met haar lijf doet, ik grap terug dat hetzelfde bij mij ook gebeurt en we liggen in een deuk van het lachen. De mevrouw noemt me direct een sociaal mens en ach ik spreek ze niet tegen. Dat is volgens mij de reden dat ik hier zit, bedenk ik me. Ik voel de trots over me heen komen. Ik ben nog steeds blij dat ik dit voor anderen mag en kan doen. Er loopt een familie die ik in de afgelopen weken al vaker heb gezien de afdeling op. Hij maakt een grapje over de pepermuntjes die er normaalgesproken staan. Ik weet het en toch reageer ik om hem 'te plagen'. Weer een beetje ijs gebroken. Het is tijd voor de eerste ronde van vanavond. De ronde is rustig. Maar voor twee stellen op Unit 3 kan ik koffie /thee schenken. Ze zijn dan wel heel dankbaar en blij dat ik het aanbod doe. Weer een paar mensen blij gemaakt, heerlijk! Onderweg zie ik Costa de schoonmaker lopen. Hij loopt ver op de afdeling en ik laat hem. Wel goed om te zien dat hij er nog is. Voor de rest is òf niemand bij de verpleegpost en/of geen bezoek bij de patienten. Ik ben terug op mijn post en ik zie de meneer van het wonder vorige week de afdeling oplopen. Schuchter als altijd, hij en zijn vrouw komen hier al weken. Ik ga ze in de gaten houden vanavond neem ik me voor. Het zou mooi zijn als het wonder zich doorgezet heeft. Ik ga er misschien achter komen vanavond. Ik krijg de vraag naar een patient waarvan ik weet dat de familie een kamer heeft buiten en op de afdeling. De naam staat vermeld op de wachtkamer. Ik loop met de dames mee. Het is rond kwart over zeven en inmiddels bezoekuur. Ik kan voor het bezoek koffie/thee schenken en ik start maar direct mijn ronde. Onderweg word ik door verpleegkundigen aangesproken dat ze me missen, ze moeten zelf de deur van de IC openen en zijn dat blijkbaar niet gewend. Het wordt vriendelijk gezegd dus geen enkel probleem. Ik kan voor dezelfde maar ook andere mensen koffie /thee schenken en daarmee maak ik mn tweede ronde weer vol tot bijna 8 uur. Èn wat wil het feit? Ik kom de vader van het wonder tegen, moeders is er ook bij. Ik krijg en neem de kans om ze opnieuw koffie aan te bieden en voorzichtig te vragen naar 'het wonder' Hij is heel langzaam aan het herstellen. Ik ben zo blij voor hen. Ik loop met een grote glimlach richting de keuken. De vele dames die een wachtkamer bezet houden zijn na een aantal grapjes vervelend aan het worden. Ik loop de geopende deur binnen, die was eerder gesloten en vraag of ik koffie/thee kan aanbieden. Zoals vaker krijg ik grapjes als 'heb je ook whiskey?' Ach die kan ik hebben maar als ze dan om tomatensoep in plaats van opkikkers vragen, dan houdt het voor mij op en loop ik snel weg. Ik heb ze voorzien van een groot blad kannen en toebehoren en dankbaarheid al is het maar een klein beetje op zijn plaats. Goed, ik heb weer genoten van vanavond, vooral van het wonder. Heerlijk dat mensen blij worden van een kop koffie en heel kleine stapjes vooruit.
Fijn weekend allemaal en tot over twee weken. Volgende week ben ik er niet!!