AMC IC 20160212
Het is dat mijn hoofd nog vastzit. Op het moment dat ik mijn fiets wegzet en richting het ziekenhuis loop, merk ik dat het erg licht achter op mijn rug is. Mijn rugtas met snoep gewoon op de plank thuis laten staan. Vergeten dus. Hoe kan dat nou? Ach ik beslis heel snel even langs en door de supermarkt te lopen en voor vanavond iets te kopen. Alhoewel ik vanmorgen heerlijke fruitsnoepjes heb gekocht. Niet voor vanavond. Dom dom dom! Maar goed niet getreurd er staan mintnopjes en muntdrop en een plastic bakje dat ik uit de kast in het kantoor heb gevonden. De kleuren rood, wit en zwart sieren de rand van het kantoor.
De eerste ronde koffie/thee loopt anders dan verwacht/gedacht. Weinig koffie/thee, heel veel bijzonderheden. Op Unit 4 gaat een turkse meneer overlijden. Op Unit 5 wordt voor een antiliaanse jongeman vanavond de behandeling gestopt. Bij beide patienten is heel veel bezoek. Op Unit 6 komt een patient van een andere afdeling/ziekenhuis en de familie is net gearriveerd. Ik mag ze opvangen en dat doe ik uiteraard ook!
De families van de patienten die gaan overlijden lopen her en der over de afdeling. Ik kies ervoor om nog geen koffie/thee aan te bieden. Ook omdat de verpleging het hier niet over heeft. Ik wacht even af wat er nog meer op me af komt.
Afgelopen week is heel snel gegaan. Wel werk geen opdracht is nog steeds van toepassing. Afgelopen maandag heb ik als verrassing naar mijn tante gereden om haar verjaardag te vieren. Woensdag en donderdag rondje Nederland gereden en vandaag thuisgewerkt. Vanavond het ziekenhuis, pas daarna is het weekend. Bij binnenkomst ben ik Anouschka tegengekomen en we hebben elkaar enthousiast gegroet. Ik had de zakjes snoep in mijn handen en dat valt haar ook op. Hoe kun je nou je snoep vergeten? krijg ik als vraag. Tja als je afgeleid bent dan gebeurt dat.
Er loopt veel bezoek richting de afdeling. Ook lopen er veel kinderen heen en weer van en op de afdeling. Volgens mij horen ze bij de grote turkse familie. De drie koters lopen zonder begeleiding en hebben een sleutel van een van de familiekamers en lopen ermee te kloten, tja kan het even niet anders zeggen. Als ze de deur hebben geopend lopen ze telkens heen en weer om dropjes te pakken. Niet één maar telkens meerdere. Daar zeg ik wat van. Ze houden me in de gaten en komen elke keer afzonderlijk. Bij de derde zeg ik naast 'is de laatste!' 'Anders mag je betalen, doe ik ook!' Er komen volwassenen aan lopen dus ik hoef niet bij de kinderen zelf in te grijpen. Had daar ook al niet heel veel zin in. Loste zich vanzelf op. Heerlijk! Ik weet wel dat ik het wegzet als ik de tweede ronde ga doen. Het valt me op dat de drop nog meer wordt gepakt dan mijn normale snoep. Veel witte jassen pakken de dropjes zonder weg te kijken. Misschien is dat wel de gewenning van de afgelopen jaren dat er ook drop stond. Nee vooral niet gedag zeggen maar alleen pakken en vooral snel doorlopen. Een verpleegkundige die met een bepaald apparaat van een naar de afdeling gaat reageert samen met haar collega zo enthousiast op de mintnopjes en de muntdrop. We hebben even een kort gesprek over dat ik mijn snoepjes ben vergeten, dat ik altijd verpakte snoepjes aanbiedt, dat ik het leuk vind dat ze beiden zo leuk reageren op de drop.
Ik bereid me voor op de tweede ronde die naar alle waarschijnlijkheid erg druk is. Ik zou nog even langs de wachtkamer gaan waar familie zit te wachten op hun dierbare van de andere afdeling/ziekenhuis. Daarnaast ben ik benieuwd wat ik aantref op de Units met de vele familie. We gaan het zien. Inmiddels heb ik mijn drankje ook weer van mijn vriendinnetje gekregen en horen heel veel lawaai uit de familiekamers komen. We kijken elkaar aan en hebben onze bedenkingen. Ik vertel van de snoepjes en we trekken allebei gezichten die boekdelen spreken.
Even later zie ik een dame richting geven aan één van de kinderen. Die kleine doet net of ze niet weet in welke kamer ze moet zijn. Oh bedacht ik me. Die doet het dus ook bij anderen, uitgekookt zijn op die leeftijd. Dan lopen er mensen naar de afdeling die ik de afgelopen weken ook heb gezien. Ik heb inmiddels de pepermunt neergezet en een bakje drop weggehaald. Die mevrouw pakt enthousiast de pepermunt. Ik moet erom lachen. Op naar de tweede ronde, op naar de drukte. Die drukte valt al met al heel erg mee. Op Unit 4 is alleen op de gang aan de achterkant bezoek. Die zijn inmiddels voorzien. Het bezoek op Unit 5 is vertrokken. De patient is ook vertrokken dus één en één is twee. Op Unit 6 tref ik een meneer aan die ik volgens mij vorige week ook koffie heb aangeboden. Hij neemt ook deze week mijn aanbod met beide handen aan. In diezelfde ruimte zit een echtpaar die eerst met een verpleegkundige in gesprek is, ik heb gewacht voordat ik ze vroeg. Als ik de zwarte koffie neerzet, zegt meneer 'het is een wonder' Heel even denk ik dat het over de koffie gaat wat natuurlijk niet het geval is. Op het moment dat ik de koffie breng, beweegt hun zoon een pink, vader in tranen en tuurlijk gaat Santje ook. Ik vind het mooi om mee te maken dat ouders hun kind zien bewegen. Prachtig! Ik ben zo blij dat ik dit voor anderen mag doen, al is het voor mij nauwelijks inspanning. Eén van de laatste dingen die ik op de ronde doe, is een wachtkamer met veel turkse bezoekers vragen of ze nog koffie /thee willen. Dat willen ze heel graag en de dames zijn heel blij als ik de kannen breng. Als ik van de afdeling loop, zie ik dat de bak met pepermunt geheel is leeggeroofd en als ik dat later aan Anouschka vraag bevestigt ze dat het van die bekende/beruchte familiekamer komt. Ik merk dat als ik er zit, de deur regelmatig open en dicht gaat. Of ze je in de gaten houden. De bak is nu leeg. Ik geef wat liefhebbers nog wat uit de voorraad in de kast en sluit af. Het is mooi geweest voor deze week, deze dienst, deze avond in het AMC.
Voor iedereen fijn weekend en een heel fijne Valentijnsdag.