AMC IC 20151211
Direct als ik de afdeling oploop is het raak, wat een mensenmassa staat er in de gang. Ik doe de aanname dat een patient gaat of is overleden. De mensenmassa is verdeeld over de grote gang. De sfeer is om te snijden, dat merk je meteen. Ik loop door de massa mensen om de sleutels van het kantoor te halen en vraag op Unit 6 of diegene meer weet. Dat is niet het geval. Anouschka die me al heel enthousiast heeft begroet meld me dat dat ze niet precies weet welke patient het is. Ik zal nog eens door de massa moeten open om op de ronde meer bijzonderheden te weten te komen.
Ook een familiekamer is bezet met familie. Allemaal voor dezelfde meneer, papa en opa hoor ik in de gang. Diegene gaat overlijden, er is geen redden meer aan. Ik hoor dit van een zwangere mevrouw (dochter van patient) die gebruik maakt van de familiekamer. Het is een drukte van jewelste. Ik start met ronde extra vroeg om te weten wat er aan de hand is. Op geen enkele Unit is een verpleegkundige beschikbaar om me te woord te staan. Als ik diverse keren heen en weer loop kom ik nog niet verder. Ik houd ermee op en ga langs het vele bezoek en vraag of ze nog wat koffie/thee willen. Beide grote groepen zijn heel blij met mijn vraag en zijn dankbaar als ik met het blad met kannen en bekers incl extra snoepjes en chocolade kom aanzetten. Ook vraag ik de familie in de familiekamer of ik de kannen kan bijvullen en dat willen ze heel graag.
Toch blijft het zo vreselijk jammer dat de grote wachtkamer niet beschikbaar is en dat we daarbij ons bezoek kunnen opvangen. Dat er nu mensen op de grond zitten in de gang. De jongeren waar ik het nu over heb hebben het zichtbaar naar hun zin en maken waar het kan ook een lolletje. Het is mooi om te zien dat verdriet en lol vlak bij elkaar liggen. Ik ben alles van afgelopen week vergeten als ik hier rond het bezoekuur dit allemaal zit op te schrijven. Het is best heftig om zoveel verdrietige mensen te zien. Wat zijn mijn problemen dan weinig waard! Wel werk geen opdracht, boeien!
Ik heb even geen inspiratie om te schrijven. Het is best heftig hiero.
Het bezoekuur is begonnen en af en toe lopen er mensen richting de afdeling. Er lopen ook veel mensen (van de grote groep) van de afdeling. Waarschijnlijk roken. De sfeer waar ik het eerder over had hangt er nog steeds.
Uit de familie kamer komt op gegeven moment het geluid van een huilende mevrouw. "Hij is mn allessie" roept ze. Anderen lopen uit de kamer en staan in de deuropenening elkaar te troosten. Ik kan me heel goed voorstellen dat het je dan ook even teveel wordt. Ik zit met tranen in mn ogen en moet constant een grote brok wegslikken. Het lijkt wel of ik een film zit te kijken, het is alleen niet thuis en ik kan en wil me niet laten gaan. Even later zet ik een burostoel bij de dame die met een heer in een rolstoel gehurkt gaat zitten. We komen aan de praat het is gedaan met mijn emoties. Ik word aangesproken op deze rotbaan met die huilende mensen en ik schiet compleet vol. Het maakt me niet meer uit, ik vertel dat ik het zelf vanavond ook niet droog kan houden omdat ik datgeen dat oma vertelt over haar maatje zo raakt. Dat gebeurt dus als je een dierbare gaat verliezen. Het is mooi dat ik hen kan steunen. Het gaat om haar vader, die haar niet meer zwanger ziet worden, ziet trouwen e.d. en dat gaat door haar hoofd heen. Tja de wereld is hard op dat moment. Het mooie van haar emotie en verdriet is dat ze wel direct verteld dat haar vader (als hij zijn ogen had geopend) fel had gereageerd door te zeggen: 'kom op nou, ga verder met je leven' Zoals waarschijnlijk veel zieke mensen zouden zeggen. "het leven gaat door, verdriet hebben is heel normaal, maar het leven gaat door' En hoe moeilijk het is het is wel de waarheid. Makkelijk gezegd dan gedaan ook zo logisch.
In de tussentijd breng ik nog kannen koffie voor het bezoek van de grote groep, ik spreek een verpleegkundige die mij vertelt dat omdat er nu een grote groep nederlanders staan er niets aan de hand is en ze gewoon mogen blijven. Als er een andere kleur of cultuur bij betrokken is, zouden de mensen al onder begeleiding van beveiliging naar beneden zijn gewezen. Ik schrik daar van en eigenlijk ook weer niet. Ook spreekt die verpleegkundige over de kamer naast de rouwkamer. Ik vertel deze meneer ook dat deze vooral bezet is voor andere doeleinden dan opvang bezoek en vertel mijn uitgesproken mening. Hij gaat het oppakken, begrijp ik.
Ik spreek een meneer die bij de ingang op de grond zit en bied hem een kop koffie aan. Hij wacht op bezoek en vraagt of dit de enige ingang/uitgang is. Dat bevestig ik hem. Even laten komen we in gesprek wat we hier op deze plek doen. Hij wacht, ik werk en we leggen aan elkaar uit wat het inhoudt. Een leuke belangstelling voor elkaar. Weer een leuk gesprek. We nemen vrolijk afscheid. Ik groet Anouschka verder op in eigen kleding bij de lift en ga niet in op haar vraag of ze met mij met de fiets mee kan. Ik vertel haar dat ik nog even verhaal af moet maken en dat zij eerder thuis is dan ik. Mijn banden zijn te zacht en dat gaat niet goed komen. Deze week is weer voorbij. Ik wens jullie een heel fijn weekend!