AMC IC 20151204
De laatste maand van het jaar is begonnen. De feestmaand is gestart. De dienst AMC is ook weer gestart. Rond kwart voor zes loop ik het ziekenhuis in. Ik heb vanochtend nog wat Sinterklaas snoep gehaald. Het kostte me veel moeite er vandaag af te blijven, maar het is gelukt. Deze week is weer snel voorbij gegaan. Mijn verjaardag midden in de week. Op mijn verjaardag mooi kado van mn broer gekregen, we hebben elkaar weer eens gesproken en een vervelende mededeling voor mijn beste vriendin. Dat was een schok voor ons allen. We gaan er voor elkaar zijn! De snoep valt eigenlijk direct als ik het neerzet in de smaak. Heel enthousiast pakken diverse mensen in mijn eerste minuten uit mijn bakjes. Jullie weten dan inmiddels: ben de etage opgelopen, Anouschka begroet en omhelsd, sleutels gehaald en kantoor geopend. Oja tuurlijk snoepjes klaargezet. Het is een drukke bedoening zo op de gang en op de afdeling zelf. Anouschka meldt mij al dat het erg druk is.
Ik zie dat er niet is gereageerd op mijn email van vorige week en ik ben eigenlijk wel teleurgesteld. Het minste dat je mag verwachten is een reaktie. Ook goed, gelukkig lees ik in het overdrachtschriftje dat een andere vrijwilliger er van de week ook mee te maken heeft gehad. Zelfs de ruimte waar de overledene is opgebaard is nu in gebruik als opslagruime, vertelt die vrijwiller op papier. Nou ja wat wil je dan nog als AMC? Er hangt aankondiging voor kerstversiering in het kantoor. Laat zitten! Doe iets voor je medemens door die ruimte leeg te halen zodat die ruimte in geval dat gebruikt kan worden. In het luchtledige gesproken, ik weet het. Ik heb het wel tegen beter weten in op het papiertje geschreven. Ik ga de eerste ronde lopen. Die ronde is niet druk. Er is weinig bezoek, het bezoek dat er is zit veelal in de wachtkamers en is redelijk kortaf. In één wachtkamer hoefde ik de vraag niet te stellen maar kreeg ik al de bestelling in gebrekkig nederlands en toen ik het kwam brengen werd ik gemaand het vooral op tafel te zetten, zonder me aan te kijken of weg te kijken van de telefoon. Goed prima! Op de medium care kom ik een oudere dame tegen die op bezoek is bij haar man. Ik heb haar in het begin van mijn dienst de afdeling op zien lopen samen met een man. Op mijn vraag voor koffie of thee krijg ik een dankbaar antwoord. Ze is blij dat ze een koffie krijgt aangeboden en laat dat volop blijken. Haar man is goed bij en praat met ons mee. De mevrouw is benieuwd of ik een andere vrijwilliger ken. Ik vertel dat ik geen van mijn collega's ken omdat ik alleen op vrijdagavond 2,5 tot 3 uur op de afdeling zit. Ze vond de snoep voor bij de ingang leuk staan en complimenteerd me hiervoor. Ook hier vertel ik mijn gewone verhaal weer. Even een praatje en koffie halen. Ik haal ook voor de zoon die even is weggelopen. Nadat ik de koffie heb gebracht komt ie weer aanlopen, stelt zich netjes voor en pakt de koffie dankbaar aan. En ik loop weg en laat ze heerlijk met z'n drieën. En toch is het niet zo druk met aanloop dan ik dacht. Het is inmiddels bezoekuur en de gang is helemaal leeg. Ook in de ruimte van de liften is het leeg. Ik hoor alleen maar het tikken van mijn vingers op het toetsenbord. Is héérlijk rustig.
De mevrouw en zoon met hun dierbare op Unit 1 lopen van de afdeling en nemen diverse snoepjes,beginnen een fijn praatje en reageren zo lief enthousiast dat het me raakt. Het staat zo in schril contrast met andere mensen die je zo vreselijk over het hoofd zien en geen eens groeten. Ja het is zo'n avond. Die mensen zijn er ook weer. Dan is het zo fijn dat deze twee mensen zo dankbaar en lief reageren en mij bedanken voor wat ik voor hen heb gedaan. En ook hier gaat er weer door mijn hoofd. Wat doe ik dan? Ik neem die complementjes aan en hoop dat het snel goed gaat met hun dierbare.
De tweede ronde is rustig. Ik kan enkele mensen voorzien van koffie/thee. De mensen in de wachtkamer van Unit 3 zijn zo blij met mijn vraag dat ze niet stoppen met bedanken. Echt iets voor hindoestaanse mensen is mijn ervaring. En ergens op Unit 4 kan ik koffie verzorgen voor iemand die net de arts bij zijn dierbare heeft gesproken. De familie zorgt ervoor dat ie koffie drinkt. Dat vind ik mooi om te zien. Een familie die bij de vraag voor koffie ook denkt aan diegene die net op dat moment niet bij de groep is. Er loopt iemand met me mee richting de keuken en pakt het bekertje aan. Ook hij is blij dat ik dit voor de familie doe. En zo is het cirkeltje weer rond. Ik doe dit graag voor anderen en anderen zijn er blij mee. Ik wens jullie heel fijn weekend!