AMC IC 20151127
Ik val vanavond met mijn neus in de boter. Ik loop de afdeling op en zie de rouwkamer open staan, ik zie niemand in de omgeving en sluit de deuren. Als ik op de brug in de gang loop, komt er een bed met een wit laker erover aanrijden met twee verpleegkundigen. Als het bed dichtbij is wordt mijn vermoeden bevestigd. Er is iemand overleden en daarom stond die deur open. Ik loop niet het hoekje om (knipoog :-)) maar wacht totdat ze de kamer in gaan. Wanneer ik terug loop staan er mensen in de gang te wachten, ze zijn verdrietig. Ik open het kantoor en zie telkens de deur open gaan. Het bezoek staat bij de deur waardoor ie open gaat. Even heb ik het vermoeden dat de deur naar de rouwkamer met de overledene open staat. Dat idee vind ik niet fijn. Ik ga voordat ik alles opstart toch even kijken. Ik zie dat de deur gelukkig dicht is. Ik loop richting de afdeling waarvan ik denk dat diegene vandaan is gekomen. Dan zie ik de verpleegkundige die ik ook bij het bed heb gezien en spreek hem aan. Een marokkaanse mevrouw is overleden en naar de rouwkamer gebracht. Ik meld dat de familie op de gang staat. Of ik ze de grote rouwkamer kan geven? Nou die is nog steeds ontoegankelijk. Daar ligt troep van de afdeling en kan niet door families gebruikt worden. Het doet me denken aan die keer dat ik met een andere verpleegkundige in de kamer ben gaan kijken en kijk direcht in de ogen van een dummy pop. Ik ben best wel geschrokken toen. De verpleegkundige moppert over dat de kamer niet door familie gebruikt kan worden. Ja dat zou ik ook heel vervelend vinden. Ik beslis om er een email aan te wagen. Die is snel geschreven en verzonden. Dussssss vanavond dienst gastvrouw IC. Het regende een klein beetje als ik richting het ziekenhuis fiets. Ik ben voorbereid op wat tegenwind en dat is maar goed ook. Rond kwart voor zes loop ik de etage op en zoek naar Anouschka. Die vind ik deze keer en we begroeten elkaar enthousiast.
Ondertussen is het bijna bezoekuur en er is al veel gebeurd. Ik heb de familie op de gang naar een wachtkamer verwezen. Ze zijn blij dat ze niet de op de gang hoeven te zitten. Ik breng ze een groot blad koffie en thee. Door de tranen heen zijn ze blij dat ze zo worden opgevangen. Tussendoor loop ik de Units af om te kijken of er andere mensen zijn die iets willen drinken. Die zijn er en die verzorg ik. Er komt veel familie van de overledene.
De meneer van het transport komt weer eens langs en ik hoor hem al aankomen als de deur van de IC open gaat. Hij kondigt me aan als de mevrouw met snoepjes. Hij vraagt iedereen die hij langs mij rijdt of diegene een snoepje wilt. Hij neemt zelf nooit. Dit keer voegt hij erbij dat die snoepjes een reden zijn dat hij deze route loopt. Ik lig helemaal in een deuk, wat vind ik dat leuk om te horen. Het maakt dus echt indruk in het ziekenhuis. Een ander (ik denk een arts in gewone kleding) meldde mij al dat ie het er heel luxe uit vindt zien. Tja ik deed ook nog open voor bezoek. Ik kon niet goed terug reageren maar ik heb hem wel mijn allerliefste blik gegeven. Dat moet toch voldoende zijn.
Eens moest toch de eerste keer zijn. Een engels sprekende dame vraagt om bepaald bezoek niet toe te laten op de afdeling. Ik meld vriendelijk dat ze dat met de vepleging mag bespreken. Ik meld erbij dat het voor ons vrijwilligers niet mogelijk is om alle namen te vragen, mensen lopen gewoon door. Vriendelijk bedankt ze me en loopt de afdeling op. Ook deze week zag ik zoiets dergelijks in het schriftje staan. Ik begrijp er niets van hoor. Dit is niet wat vrijwillers horen te doen. Goed afgehandeld San!
Ik heb te doen met de familie van de overledene. Die lopen maar te ijsberen over de gang. Er is geen andere plek, omdat die grote wachtkamer niet beschikbaar is. Daar is genoeg ruimte om te ijsberen en dan ben je onder elkaar. Goed kun je niets aan doen. Dat is het AMC dat daarover beslist.
Het bezoekuur is begonnen en dat is te merken. Er komt veel bezoek aanlopen. Ook de ambulance mensen lopen af en aan. De leukste zijn wuiven mij vanaf de lift tegemoet en roepen 'daaaag zuster, daaaag zuster'. Tuurlijk zwaai ik terug en zie in mijn ooghoeken omdat ik ook bezoek begroet dat één van de ambulance mannen een snoepje pakt en mij groet met 'dank u wel zuster'.... Ik moet lachen.. het moet toch niet gekker worden. Ik zuster genoemd, pffff hihi
Weet je nog die arts die twee jaar geleden zo ongelofelijk arrogant was bij de snoep. Nou die is inmiddels als was. Hij begroet me als ik er zit, hij vraagt of ie snoepie mag pakken. Vandaag vraagt hij me hoe het met me gaat. Ik geef antwoord en ben te verbaasd om een tegenvraag te stellen. Er komt een vrouwelijke collega aanlopen, hij vertelt dat een afspraak of zoiets niet door kan gaan, want zijn moeder komt naar AMC. Er wordt wat met medische termen gestrooid. Ik heb door dat het ernstig is en laat het gesprek gaan. Als ie dan even later nog een snoepie pakt en richting de afdeling loopt, wens ik hem sterkte. Hij bedankt me. Ach mensen kunnen ook veranderen denk ik dan maar.
Er lopen veel marokkaans bezoek richting de afdeling. Er vloeien heel veel tranen, ik heb met ze te doen. Zo bij de tweede ronde kijken wat ik nog voor ze kan doen.
De tweede ronde is erg druk. Het begint al bij Unit 1, alle bezoekers wensen koffie/thee met tegelijker tijd het fijne gesprek met het bezoek en in dit geval ook de patient. Heerlijk!. De marokkaanse familie heeft genoeg aan zichzelf en wachten op de meneer/mevrouw van de uitvaart. Op Unit3 is een familie bij een patient. Ik vraag of ze wat willen drinken, er komt ander bezoek aan en er vloeien tranen. Ik loop weg met de belofte zo meteen terug te komen. Ik laat ze en hou ze in de gaten. Verderop schenk ik koffie/thee aan ander bezoek. Als ik terug loop zie ik een groot gedeelte van de familie huilend op de gang staan. Ik zoek een lege ruimte en wijs ze erheen. Je hoeft niet huilend op de gang te staan. Je wilt geborgenheid in een ruimte voor jezelf. Ik heb geloof ik niet de juiste ruimte geopend maar dat maakt voor het bezoek niet uit. Ze zijn even geholpen. Op Unit 5 spreek ik de verpleegkundige die de overleden mevrouw heeft verzorgd, hij vraagt of de familie er nog is. Ik bevestig dat ze grotendeels op de gang staan en dat dat de consequentie is van het niet kunnen beschikken over de grote wachtruimte. Ik meld hem ook dat ik er een email over heb gezonden. Hij bedankt me ervoor. Nog een paar andere koffie en thee liefhebbers voorzien en de dienst zit er weer op. Een heftige maar dankbare dienst. Zuster Sandra :-)
Fijn weekend!