AMC IC 20151106
Vorige week bedacht ik me nog dat het de laatste keer zou zijn dat ik het ziekenhuis in zou lopen als vrijwilliger en dat heeft niet veel gescheeld. Wat voelde ik me vervelend na de vorige dienst. Ik wil gewoon het bezoek kunnen voorzien van informatie die ze zo nodig hebben. De mail die ik aan de coördinator heb gezonden was eerlijk en open maar niet mis. In de loop van de week is mij helder geworden dat andere vrijwilligers er geen last van hebben. Ik vraag me dan af wat de reden daarvan is. Als die vraag bij mij naar boven popt, maak ik altijd de beweging van over mijn schouders weggooien. Geen balast. Ook krijg ik te horen dat er wel een beddenlijst zou zijn en als we toch patienten op moeten zoeken dat we dan contact op kunnen nemen met de receptie beneden bij de hoofdingang. Dat was hetgeen ik eerder al wilde horen. Geef een instructie hoe de vrijwilligers om kunnen gaan met de nieuwe veranderingen. Eenmaal vanavond in het kantoor, zie ik dat het telefoonnummer van de receptie voor de avond dienst anders is dan overdag. Eventjes bedenk ik me 'hoe kan dat nou dat de vrijwilligers hier achter moeten komen en niet vanuit de coördinator vrijwilligerswerk'? Ook daar maak ik het wegwerpgebaar. Het werkt nu eenmaal zo, vind je eigen weg hierin. Èn heel belangrijk, gebruik hierbij je eigen netwerk binnen het ziekenhuis.
Dus ik ben er weer :-) Rond kwart voor zes loop ik de etage op. Het lijkt erop dat Anouschka op me staat te wachten in de opening van de spoelruimte van de keuken. Ze lacht me enthousiast toe en we begroeten elkaar. Ik vertel haar direct dat het buiten regent en vraag haar gekscherend of ze haar dikste jas heeft meegenomen voor de terugreis (nog geen 600 meter lopen vanaf het ziekenhuis). Ze kijkt verbaasd en vraagt of ik het bij het goede eind heb. Dus het antwoord is waarop ze kan wachten, 'hmm ik sta hier te liegen, haha'. Ik zie haar nadenken en balen. Ze heeft echt een P.. hekel aan regen heeft ze me wel eens gezegd. Ik probeer nog om te knuffelen maar ze houdt me af. Veel te nat haha. Ik loop de afdeling op en haal de sleutels. Bij unit 1 bedenk ik me dat ik alvast een papieren lijst ophaal. Die mevrouw zit me aan te kijken, ze weet niet hoe ze dat moet doen, zie ik. Dat bevestigt ze even later. Ik wacht even op haar verdere reaktie maar die komt niet verder met 'dat weet ik niet' en 'ik moet ook erg wennen aan het nieuwe systeem'. Ik vertel haar dat ik het ook aan andere ga vragen en loop terug naar het kantoor en open het en zet alles klaar. Ik baal wel van die opmerking van de verpleegkundige. Je moet het dus gewoon weer zelf uitzoeken en daar ben ik wel een beetje klaar mee. Ik bedenk me intussen hoe ik dat ga aanpakken. Met het apparaat voor het openen van de deur èn de telefoon dichtbij aan mijn linkerkant ga ik starten een mijn dienst gastvrouw IC van vanavond. Ik spreek met twee ambulance medewerkers, die reageren enthousiast op de snoepjes en oja er staan vandaag chocoladecentjes, merci (allen dan huismerk lidl en action) en frozensnoepjes (sorry Jo-an). Op mijn eerste ronde vanavond vraag ik op Unit 3 nog eens voor een beddenlijst. Ik krijg een lijst die vanmiddag is geprint. Ik neem hem dankbaar mee. Er is weinig bezoek op de afdeling. Ergens op Unit 6 spreek ik dezelfde verpleegkundige met wie ik vorige week ook lang heb gesproken. Ik laat haar blij mijn beddenlijst zien, ze is blij me te zien en bevestigt dat ze deze week ook heeft geleerd om zo'n lijst uit te draaien. Op de gang vertelt ze mij dat de lijst is onderverdeeld in 3,4,5 en 6 op één lijst en 1 en 2 op één lijst. Die laatste had ik nog niet. Beleefd vraag ik ook van de andere Units een recente lijst. Ik kijk mee hoe ze het doet en sla het op. Dankbaar pak ik de twee lijsten die uit de grote printer in de keuken opgevraagd kan worden aan. Ik ben er heel blij mee. Omdat ik toch langs Unit1 moet vertel ik de mevrouw die niet precies wist hoe het moest dat ik de lijst al heb. Ze vraagt mij hoe ik eraan ben gekomen en ik vertel dat een andere verpleegkundige dat voor mij heeft gedaan. Zij opent haar systeem en ik zie niets bekend. Ik ben bereid om eventjes heen en weer te lopen (toch niets anders te doen) om haar hiermee te helpen. De verpleegkundige op Unit 6 is nog aanspreekbaar en ik vraag het haar. Zij vertelt het me, ze kan het me even niet laten zien en ik loop terug. We weten het met z'n tweeën niet te vinden. Ik adviseer haar om het te vragen aan iemand die het bord bijhoudt. Ze is heel blij met mijn hulp en ik ben blij dat ik het beter weet dan zij hahahahahaha. Tussendoor heb ik twee mensen kunnen voorzien van koffie/thee. Een grote groep mensen die ik heb zien vertrekken verwacht ik weer en ik zie wat mannen in de kamer lopen en spreek één van hen aan. Bij het aanbieden van koffie/thee krijg ik de dankbare blik waar ik dit werk voor doe. Met een grote glimlach loop ik terug naar het kantoor en kan het niet lang voor me houden en praat snel Anouschka bij over de computer perikelen.
Inmiddels is het bezoekuur begonnen en elke keer dat ik dat opschrijf gaat de tijd toch weer heel hard. En als je dan bedenkt wat je doet, helemaal niets! Ja beetje rondlopen, knopje op een koffieautomaat indrukken en vooral heel veel door lange gangen lopen hihi. Nee alle gekheid op een stokje. Het aanwezig zijn is gewoon heel belangrijk. De verpleegkundigen laten het niet allemaal even duidelijk merken maar ze zijn wel heel blij met de vrijwilligers. Zeker als je ze dan met de computer helpt en meedenkt, dat zie ik echt wel. Toch blijf ik me verbazen dat ondanks dat ik niet veel doe die tijd zo voorbij is. Ik besef me : ik heb het hier gewoon zo naar mijn zin! Zou het toch te maken hebben met dat ik nog geen opdracht voor mijn betaalde werk heb en me hier toch niet iets nuttiger voel dan .... Nee San niet zo denken, hou op, flauwekul! Je hebt een geweldige baan, de opdracht moet nog voorbij komen! Je bent op dit moment in staat ook je sociale agenda te vullen door de weeks en dat ga je gewoon doen! Dus bezoekuur, zo af en toe komen er mensen aanlopen. Het lijkt erop dat het niet zo heel druk gaat worden. Ik herinner me dat ik vorige week pas rond half negen wegliep van de afdeling. Ik had voor een grote groep mensen nog koffie/thee gehaald. Zo'n groot blad vol met alle toeters en bellen. Geeft niets, ik doe het graag, grappig dat dit dan in ene zo door je hoofd gaat. De tweede ronde om half acht is bijzonder omdat ik veel mensen kan voorzien van koffie/thee. Op bijne elke Unit ben ik even bezig om voor koffie/thee te zorgen. Op Unit 3 staat een grote groep mensen. Eerst twijfel ik of ik het zal vragen en toch doe ik het. Ze reageren zo blij en enthousiast en vragen naar mijn vrijwilligerswerk. En tuurlijk geeft Santje weer aan: 'mijn kracht ligt bij koffie schenken/drinken haha en ouwehoeren haha. We liggen allemaal in een deuk! Een grote familie zit in een aparte kamer op unit 6. Daar breng ik het grote blad met kannen koffie/thee. Ze zijn blij dat ik dit voor hen doe. Weer heel belangrijk werk gedaan vanavond. Voordat ik de luiken ga sluiten, sluipen nog net wat ambulance medewerkers langs en reageren blij verrast vanwege de kleurtjes van de snoepjes vanavond. Ik kan er weer de week mee door.
Voor iedereen Fijn weekend!!