AMC IC 20151030
Goed de laatste dag van oktober alweer. De tijd vliegt voorbij. En wat is de week toch weer snel voorbij gegaan. Deze week heb ik met mijn manager gesproken en ben door mijn proeftijd heen. Ik had niet anders gedacht maar had enige twijfel vanwege het ontbreken van een opdracht. Dat is dus goed gekomen! Ze zitten voorlopig nog 11 maanden aan me vast hihi. Nu nog een prachtige opdracht. Ook vandaag (net als andere dagen) komen er verschillende 'opportunities' voorbij en word ik daar voorgelegd. Bij sommige geef ik nog een korte motivatie van kennis en ervaring. Bij anderen voldoet mijn profiel zoals ik dat voor mijn werk heb gemaakt, soort van cv zeg maar. Van de week ook minder nieuws. Bij de afspraak met een nieuwe verpleegkundige gezien dat mijn gewicht meer is gestegen dan dat ik dacht. De insuline legt ze uit. Ik spuit best een hoge dosis en kan me het achteraf ook wel voorstellen. Dan is alleen letten op koolhydraten zeker niet voldoende. Dus Santje let zowel op koolhydraten als op calorieën als op vetten etc etc. Ik heb ook maar direct een afspraak met de diëtiste ingeschoten. Baat het niet schaadt het ook niet. Ik hoop dat deze mevrouw me beter helpt dan alleen de plaatjes van het voedingcentrum, want die ken ik nou zo inmiddels wel. We wachten af en gaan tegelijkertijd flink aan de slag. Of juist minder, ja wat is het nou. Meer nadenken over wat je gaat, wilt en mag eten. Hoeveel je over de dag dan nog mag, wilt en gaat eten. Minder omdat je minder eet, goed zo houd je het in evenwicht. Het wordt een uitdaging van het weekend. Ik ga bij een vriendin op bezoek en blijf slapen. Dat op zich is al heel gezellig en fijn, alleen dat verdomde eten pfff. Nu zo net voor het weekend nog mijn dienst als gastvrouw IC. Rond kwart voor zes loop ik uit de lift, als ik bijna bij de hoek richting IC loop, zie ik Anouschka achter een karretje wegduiken. Waarschijnlijk ziet ze mij aan komen lopen en wil me verrassen. Ik blijf voor de hoek staan en buk om laag te kunnen zien waat zij gaat doen. Ik zie aan haar benen dat ze niet weet hoe ze daarmee moet omgaan. Ik lig werkelijk in een deuk, wacht eventjes en loop het hoekie om. Ze snapt er niets van en begrijpt even later pas dat we elkaar zagen aankomen. Een heel grappig moment als we elkaar begroeten. We lachen voluit en genieten er zichtbaar van.Er is de vorige week veel gezegd over het nieuwe computersysteem. Ik heb op facebook ook diverse dingen gelezen over het in gebruik nemen van een nieuw systeem. En daar word ik ook direct mee geconfronteerd. Het zeer oude programma waarin wij als vrijwilligers de vraag waar iemand lag konden beantwoorden is uit de lucht. Er kan zelfs door de verpleegkundigen geen beddenlijst meer geprint worden. Ik ga direct naar mijn outlook en kijk of er een instructie voor me is. Geen van dit alles. Ja daar vind ik wel wat van!. Diegene die mij kennen weten dat ik er goed mee kan omgaan als mijn opdrachtgever in dit geval het AMC niet de middelen geeft om mijn werk uit te voeren. Dan niet! Nu met mijn vrijwilligerswerk voelt het eventjes anders. En toch maak ik de beslissing om bij deze vraag het bezoek naar Unit 6 te verwijzen en ze daar op te laten zoeken. Als mensen niet precies weten waar hun patient ligt, ga ik ze naar de verpleegafdeling achter de liften. Ik heb wel een email gezonden aan de coördinator met de vragen: of er iets voor in de plaats komt, of het de bedoeling is dat we met het bezoek meelopen naar de afdeling en dat verpleegkundigen het gaan opzoeken en of er al eerder deze week vrijwilligers deze vraag hebben gesteld.
Mijn dienst is begonnen. De eerste ronde is redelijk rustig. Er zijn nog steeds 3 units gesloten. In de wachtkamer bij Unit 3 zitten twee dames die hun oma hier hebben liggen. Eén dame wil graag koffie, de ander bedankt. Als ik de koffie breng zitten beide dames even op de praatstoel. Ik ga op de rand van de bank zitten en hoor ze aan. Ze zijn blij om even hun verhaal kwijt te kunnen. Even later loop ik weg en geef aan dat als ze nog wat willen drinken ze mij altijd mogen vragen. Ik beloof ze dat ik ze ook op de tweede ronde niet over zal slaan. Deze twee dames maken de indruk van de avond geloof ik. Ik weet nog niet of het zo is en waarom.
Eenmaal terug in het kantoor komt er een meneer aanlopen die eerst bij Anouschka komt vragen waar een patient ligt. Zij is druk aan het schoonmaken en kan niet even tussendoor gaan opzoeken. Ik had al tegen haar gezegd dat ik geen patientengegevens meer kan opzoeken. Ze geeft bij de meneer aan dat hij de afdeling op mag lopen en bij de verpleegkundigen de vraag mag stellen. Hihi zo dacht ik er ook al over. Ik open de deur, wijs de meneer naar Unit 6 en geef aan dat hij zijn vraag aan de verpleegkundigen op die afdeling mag stellen. Even later loopt hij van de afdeling en geeft aan dat hij bij de verpleegafdeling achter de liften moet zijn. Het is wellicht beter om de vraag eerst door de verpleegafdeling de laten beantwoorden. Ook hier ben ik nog niet uit of dat het juiste is, dat gaan we afwachten hoe dat loopt.
Inmiddels is het bezoekuur begonnen en loopt het bezoek de afdeling op. Ik praat met de arts die mij al meerdere keren in de afgelopen maanden heeft aangesproken vanwege mijn snoep. We praten kort over dat wij als vrijwilligers geen patientengegevens meer kunnen opvragen. Ze loopt even later de afdeling op met een snoepie. Dan staat een andere mevrouw met lange witte jas bij mij. Ze introduceert zichzelf netjes en beleefd en vraagt of er een bepaalde patient op de afdeling is aangekomen. Ik vertel dat ik sinds vandaag geen patientengegevens meer kan nakijken en verwijs haar naar één van de units waar ze haar vraag kan stellen. Ze verwondert haar over het ontbreken van autorisatie patientengegevens. Uiteraard geef ik haar gelijk. Ik laat even in het midden of wij als vrijwilligers dit moeten aangeven. Ik merk bij mezelf dat het me niet in de kouwe kleren gaat zitten. Ik wil zo mijn vrijwilligerswerk niet uitvoeren. Ik vind het echt heel vervelend dat je mensen niet kan helpen en ze 'het bos in moet sturen'. Bah!. San, nog even je schouders er onder en aandacht geven wat je wel kunt!. Dan maar de tweede ronde voor het bezoek! Die tweede ronde is weer van ouds. Wat een genot om zoveel bezoek de aandacht te geven die ze verdienen. Een grote hindoestaanse familie op de gang bij Unit 5. BIj Unit 3 een familie waarvan ik moest zeggen dat ik geen patientengegevens kan opzoeken. Ze bezetten een wachtkamer en ik kan ze voorzien van een groot blad koffie/thee/water. En dan nog de mevrouw die ik al weken te drinken geef. Ze zit bij de patient in een afgesloten ruimte. Ik zie dat ze te drinken heeft en met gebarentaal geeft ze aan dat ze goed wordt verzorgd. Ook spreek ik een verpleegkundige over het euvel patientengegevens. Ik hoop haar volgende week weer te zien. Ik heb na deze dienst bij de coördinator aangegeven dat ik stop met dit werk als ik volgende week geen patientengegevens kan opzoeken. Ik ga mijn bezoek niet meer het bos insturen. Het zou jammer zijn maar waar!. En dan de topper van de avond, ja je gelooft het niet. Als ik bezig bent met de tweede ronde zie ik in de verte dat er ambulancemensen voor de deur staan. Ik ren naar de voordeur en doe open. Uiteraard bedanken ze me en ook voor de drop. Ik ga het gesprek verder met dat de dropjes hun diner zijn, oja hoe weet je dat? hoor ik de één zeggen. Nou vertel ik, ik heb dat boek van een ambulance medewerker gelezen 'maar ik heb geen centjes voor de begrafenis'. De belevenissen van een ambulance medewerker. Zo boeiend, vertel ik de heren. Oh zegt de ander, diegene is vanavond aan het werk. Ik ga vertellen dat je dit hebt gezegd. Ik vond het bijzonder en ook bizar dat ik collega's van de schrijver van dat boek heb gesproken. Zo zie je, er gebeuren ook leuke dingen, hou ik mezelf voor als ik laatste stukje opschrijf. Ik hoop niet dat het mijn laatste stukje is over het AMC maar ik vrees met alle vrezen.
Ik heb weer genoten. Het is inmiddels richting half negen. Ik ga naar huis en hoop er volgende week weer te zijn.
Voor iedereen fijn weekend !!!