AMC IC 20150904
Het is zo'n dag dat het niet ophoudt met regenen. Zo lijkt het in ieder geval! Ook op het tijdstip van mijn fietsrit richting AMC. Zal ik met de fiets gaan of toch met de auto? Ik zet mn capuchon van mijn fleecevest op en loop richting de schuur. Intentie is de fiets. Die drie stappen richting de fiets wordt er nog eens een emmer water over me heen gegooid. Snel de schuur in en fiets van het slot halen. Dat duurt gelukkig iets langer want wat ik altijd met links doe doe ik nu met rechts en dat gaat voor geen meter. Dus met links mijn fietsslot openen. In de hoop dat het regenen minder wordt. Niets minder is waar! Nu ik de stap heb genomen om mijn fiets te pakken ga ik dus fietsen richting het AMC. Ik bereid me voor op een nat pak. Realiseer me uiteindelijk dat het in het ziekenhuis zo'n 25 graden. Ben zo opgedroogd.
Nou ik heb het geweten hoor. Dat natte pak is er, nog steeds, ook als ik dit opschrijf. Ik loop rond kwart voor zes richting de afdeling. Ik zie Anouschka in de keuken staan en als ze mij ziet reageert ze even enthousiast als anders. Inmiddels is het ook weer een paar weken geleden dat we elkaar hebben gezien. Ik laat zien hoe doorweekt ik ben. Ze lacht me toe haha. Ik haal de sleutels van het kantoor en open het. Zet de snoepjes klaar. Die worden weer het topic van vanavond dat weet ik zeker. De leuke, spontane reakties beginnen al heel vroeg in de avond. Dat kan gewoon niet meer fout gaan vandaag haha.
De ronde bijzonderheden is kort. Er zijn nog steeds twee units gesloten en op de units met patienten is weinig bezoek. Diegene die er zijn, hebben ander drinken. Geen probleem. Twee dames, ik denk moeder en dochter, beginnen een kort praatje over de regen van vandaag. Ze zijn op weg naar huis, hebben paraplu in de hand. Ik wens ze succes met de regen. Zij wensen mij sterkte rond 8 uur. Lachend zeggen we gedag. Anouschka loopt met haar kar voorbij. Ik hoor dat ie piept en vertel dat haar. Zij zorgt voor hilariteit door te vertellen dat ie zijn APK moet ondergaan. We gooien termen van het onderhoud van auto's over en weer en lachen naar elkaar. Ze vertelt dat dezelfde heer haar vanavond komt helpen en ze is een beetje aan het mopperen op haar leidinggevende. Ik laat haar maar. Het is inmiddels bezoekuur. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik kan verwachten. Het afgelopen halfuur is erg rustig geweest en heb ik me bezig met het verhaal dat ik hieronder heb geschreven. Er staat een mevrouw bij mij met de vraag of haar man is aangekomen op IC. Ik kan de meneer niet terugvinden in het patientenbestand. Navraag bij Unit 6 toont aan dat de meneer er inderdaad nog niet is en hij wel op Unit 6 komt te liggen. Ik breng mevrouw naar een wachtkamer. Ze gaat eerst iets te eten en te lezen halen en komt dan terug. Ik beloof dat ik voor haar open ga doen (voor 8 uur vanavond). Dan staat er even later een jong stel bij mij. Ze wachten op oudere dames. Ik krijg de vraag of er nog familiekamers beschikbaar zijn en uiteraard verwijs ik ze naar de verpleegkundigen. Ook wijs ik ze op de AMC logeer appartementen. Als ik dat voorstel krijg ik direct te horen. 'Ja maar dat kost 65 euro per nacht' Ik denk sja maar als je niet terug wilt naar Emmeloord dan moet je wat. Voor niets gaat de zon op. Ze bedanken me voor het meedenken en gaan naar de afdeling waar hun dierbare voor langere tijd heeft gelegen, want ik hoor tussen de regels door dat ze geen kamer krijgen of dat ie gereserveerd is. Ik laat het gaan. Inmiddels is de mevrouw met iets te eten/lezen weer op de afdeling. Ze kondigt zich netjes aan en loopt met haar gekochte spullen richting de wachtkamer.
Ook de tweede ronde vanavond is erg rustig. Er zijn natuurlijk maar 4 Units open en het valt me op dat er weinig bezoek is. Een enkeling die wat wil drinken en daarvoor haal ik het dan met alle liefde. Er is nog tijd om met Anouschka te praten en ook dan is deze dienst over.
Ik wens jullie allemaal een fijn weekend!
Voor diegene die van lezen niet genoeg kunnen krijgen hierbij een eenmalige toegift: Mijn verhaal over de afgelopen maanden - mijn full time baan solliciteren!
Op 1 oktober 2015 start ik als testcoördinator / testconsultant bij Valid en je kunt je voorstellen dat ik heel erg blij ben. Blij is nog een understatement! Wat heb ik de afgelopen maanden hard gewerkt. Het solliciteren is echt een full time baan. Allemaal zelf gedaan, niemand die voor mij een baan zoekt. Met de juiste mensen om me heen heb ik die baan kunnen vinden. Naast het schrijven van brieven en voeren van gesprekken, zowel telefonisch als op locatie is ook het administreren en bijhouden van de sollicitaties tijdrovend. Je zult goed in de gaten moeten houden op welke vacature je wel en niet hebt gereageerd.!
In november 2014 kreeg ik te horen dat ik per 1 april 2015 boventallig zou zijn. Vanaf de datum 18 november 2014 en om exact te zijn 13.15 uur minus een paar dagen om bij te komen (smiley) heb ik mijn schouders eronder gezet, geen energie verloren en ben ik met de feitelijke situatie aan de slag gegaan. Dat klinkt best makkelijk, het is ook redelijk makkelijk opschrijven. Dat is het zeker niet, heb ik ondervonden. In sollicitatieland heb je te maken met heel vervelende mensen waar je telkens het onderspit delft. Je wordt genegeerd, krijgt geen reaktie op jouw sollicitatie, beloftes worden niet nagekomen, laat staan de vele en diverse afwijzingen die ik te verduren kreeg. Gelukkig had ik die modus die me op de been heeft gehouden. Het is voor mij de manier om door deze onzekere periode te komen. Het heeft mij gebracht waar ik nu ben.
Als ik terugkijk ben ik trots op mezelf. Ik ben vanaf het begin zelf aan het stuur gaan zitten. Ik heb voor, zover ik dat kan, zelf bepaald wat wel en niet gebeurde. Ik heb gewoon doorgewerkt. Thuis zitten heeft voor mij geen zin, die muren komen op me af en ik ben niet in contact met mensen. Ik heb op mijn eigen wijze mijn collega’s gedag gezegd. In de periode van ‘niets te doen hebben’ heb ik redelijke snel mijn dagritme opgepakt, vrienden/familie bezoekjes afgelegd en andere leuke dingen gedaan naast het full time solliciteren. Dit alles maakt dat ik kan zeggen : Ik ben trots op mezelf!
Wat ben ik blij dat het mij is gelukt! En dan nog bij een bedrijf dat ik zelf heb gevonden. Geen recruiter, mobiliteitscoach, helemaal zelf gedaan! Ik heb genoten van deze periode vrijgesteld van werk en meegemaakt dat ik terug ben geworpen op mezelf en van mezelf gezien dat ik tegenslagen kan verwerken. Ik ben trots op mezelf dat ik dit heb gedaan en vooral de wijze waarop! Dat heeft me zo goed gedaan! En kan ik zeggen: ik heb geweldigenoten!
De periode van luieren zit erop. De bezoekjes aan familie en vrienden worden beperkt. Luitjes het is vanaf 1 oktober 2015 alleen nog maar in de weekenden! En heel erg bedankt (familie, vrienden (ook via Facebook, What'sApp e.d.) voor jullie steun en lieve woorden. Ik heb heel veel aan jullie gehad in de voor mij moeilijke periode. En zie mij nu hoe ik er voorsta. Ook jullie hebben daar een bijdrage in geleverd.
Mijn steun en toeverlaat wil ik enorm bedanken voor zijn steun de afgelopen maanden. Stefan dank je wel. Het is niet altijd even makkelijk geweest. Je bent wel altijd achter me blijven staan. Je hebt altijd in mij en de goede afloop geloofd. En we waren het niet altijd eens, er was wel begrip over en weer. Je bent gewoon geweldig maar dat wist je al (smiley)