AMC IC 20150828
Augustus is alweer bijna voorbij. Wat gaat die tijd hard. Voor ik het weet ben ik vanavond weer thuis dat weet ik maar de afgelopen dagen, weken, maanden zijn zo snel voorbij gegaan. Nog maar één maand en ik ga uit dienst bij a.s.r.. Het is een rustige week geweest deze week. Ik heb vooral genoten van het mooie, regenachtige, winderige weer, haha. Eigenlijk niet veel uitgehaald deze week. Moet ook wel eens kunnen dacht ik zo. Dus loop ik vanavond rond kwart voor zes richting de afdeling. Ik zie dat dit keer Anouschka er ook niet is maar wel één van haar leuke collega's. Ook door haar word ik enthousiast begroet. Het was onderweg best fris op de fiets. Ik was blij dat ik op het laatste moment toch nog mn vest heb aangetrokken. Ik haal de sleutels en open het kantoor. Onderweg op de afdeling zie ik dat er twee Units zijn gesloten, dit wordt bevestigd door de patientenlijst die één van mijn collega's heeft laten liggen in het kantoor. Dat gaat dus best rustig worden heb ik het idee. Ach what's new now! Ik vind dat het de afgelopen maanden al erg rustig is geweest. Het mag van mij nog wel wat drukken, of zou het echt liggen aan dat ik door de weeks 'toch niets anders te doen heb haha' . Het is tijd voor de ronde bijzonderheden. De ronde is snel voorbij want het is inderdaad erg rustig. De twee Units zijn inderdaad donker en afgesloten. De overige units die open zijn zijn erg rustig. Dan is er niet veel te doen hier. Wachten op bezoekuur en hopen dat het dan storm loopt haha. En tot aan het bezoekuur is het heel rustig geweest. Een heel verdrietige dame van een chinese familie die ik vorige week ook heb gezien loopt onder begeleiding van de afdeling. De dames komen even later met een bekende meneer (ook van vorige week) terug. Diezelfde dame is nog steeds heel verdrietig en huilt hardop. Ik zou bijna zeggen zoals chinezen het altijd doen. Het lijkt overdreven maar het gaat door merg en been. Ik spreek de meneer aan en vraag of ik water, koffie of thee kan brengen. Hij bedankt vriendelijk en is wel dankbaar dat ik het aanbiedt. Dan staat dezelfde lange witte jas met daaronder een blauw pakkie klaar om een snoepie te pakken. Ik weet niet of ik het vorige week heb opgeschreven. Maar dat is de mevrouw die mij herkent van de snoep. Zij elke week een snoepie pakt en haar weekend niet eerder begint dan dat ze dat snoepie heeft gehad of zoiets. Ze staat lachend voor mijn neus en ik moet echt even kijken wie er mij zo lachend aankijkt. Ze is met een andere meneer, ook blauw pakkie en lange witte jas erover. Die geniet er net zo van. Ik laat ze. Ze lopen richting de liften en ik zie dat de mevrouw enthousiast verder vertelt over die mevrouw van de snoep. Ik moet daar wel om lachen. Grappig wat een snoepie niet kan doen!
Er staat een verpleegkundige aan mijn balie hihi. Of ik de sleutel van de rouwkamer heb. Ik antwoord dat deze op Unit 6 hangt. We lopen beiden naar de unit en zien dat de sleutel er niet hangt. Dan is het aan de verpleegkundige om deze te zoeken. Ik loop terug naar het kantoor en voel of de ruimte open is. Dat is niet het geval. Dat is jammer. De overledene moet nu blijven liggen bij een wakkere patient weet de verpleegkundige me nog snel te vertellen. Tja dat is dan niet anders helaas. Ik heb nog wel gevraagd of het van de chinese mevrouw is, dat ontkende de verpleegkundige. Dan is het waarschijnlijk iemand anders.
Als ik weer onderweg ben naar het kantoor, zoekt de dame van de voeding mij om mij iets te drinken aan te bieden. Ik loop dan precies achter haar wat ze niet doorhad. Eventjes grappig momentje. Ik krijg een sisi van haar en we praten even kort bij. Zij is ook heel leuk en spontaan. Altijd een praatje mogelijk, dat heb je lang niet bij iedereen die Anouschka vervangt. Ik tref het dus vanavond.
Op de ronde koffie/thee kan ik diverse mensen voorzien van koffie/thee. Op Unit 3 ligt een mevrouw met twee heren als bezoek en mevrouw is lovend over de behandeling in het algemeenin het AMC. Wat worden ze goed verzorgd ook het bezoek. De heren kan ik voorzien van koffie. Als ik de koffie breng, gaat mevrouw nog even verder. Ze wil ook graag een moorkop en ze trekt een glimlach van oor tot oor. Het is een leuk grapje en lachend nemen we afscheid. Ik heb natuurlijk verteld dat ik trots ben dat zij zich goed behandeld voelen hier. Dan zit deze dienst er weer bijna op. Niet heel bijzonder maar wel weer onbetaalbaar. Ik ben toch elke keer weer zo dankbaar dat ik dit voor anderen mag en kan doen!
Fijn weekend allemaal!