AMC IC 20150313
In het zgn overdrachtsschriftje schrijf ik mijn gebruikelijke zinnen op. Ik schrijf de datum van vandaag op en besef me dat het vrijdag de dertiende is vandaag. Waarom me dat iets doet, weet ik eigenlijk niet maar ik stop even met opschrijven als ik besef dat het een ongeluksdag is vandaag. Ikzelf heb er niets van gemerkt. Rond kwart voor zes loop ik het ziekenhuis binnen. Ik heb een drukke dag achter de rug. Vanaf afgelopen woensdag ben ik thuis. De eerste dag voor mezelf gehouden om te overdenken hoe ik het wil aanpakken, de volgende dag al een invulling aan mijn gedachte gegeven. Vandaag is het me ook gelukt. Er is me vele malen aangeraden een 'normaal' ritme aan te houden. Toch elke keer als ik me dat bedenk, komt als eerste in me op 'wat nou normaal ritme, ik wil grumbel grumbel gewoon nornaal werken' Heel even laat ik het toe en bedenk me dat ik met mezelf heb afgesproken geen energie te verliezen. Direct doe ik wat ik mij is aangeraden: normale tijd opstaan, aankleden, ontbijten en dan per dag een schema aanhouden. Het zijn dan wat meer huishoudelijke taken dan me lief is. Het geeft me wel iets te doen op een dag. Het is niet anders. Ik heb op dit moment geen werk en daar kan ik zelf niets aan veranderen. Ik solliciteer genoeg de afgelopen vier maanden en dat is mijn voornemen dit de komende tijd ook te doen.
Dussss het ziekenhuis vanavond. Heel stiekum kijk ik ernaar uit. Het is weer een beetje onder de mensen zijn. Na drie dagen thuis merk ik dat al heel erg. Werk is niet alleen geld verdienen. Het is vooral een sociaal gebeuren. Ik geloof dat ik dat het meeste ga missen.
Oké het ziekenhuis, de IC. De voedingsdame die ik eerder heb gesproken en veel lol mee heb gehad is er vanavond ook. Ze loopt direct als ze mn snoepjes ziet naar me toe en begint een gesprekje. Het is voor haar erg rustig vanavond is is blij met aanspraak. Ze pakt heerlijk een paar snoepjes en loopt weg om voor mij alvast twee sisi te halen. Lief! Ondertussen komen er ambulance broeders aan die ik een rolletje winegums meegeef. De laatste snoepjes zitten in de bakjes. Het is vooral tijd om nieuwe te kopen. Dus vanavond wil ik ervan af! Ik ga kijken of me dat gaat lukken!.
Ook heb ik vanavond weer heel leuke reakties van verpleegkundigen op mijn snoep. Ze zijn enthousiast en blij als ze mijn toestemming hebben. (ze weten nog niet dat ze die van mij niet nodig hebben haha). Ik ben blij dat er blij wordt gereageerd op de snoepjes.
Het is tijd voor de ronde bijzonderheden. Ben benieuwd wat we op de afdeling aantreffen. Het blijkt ook erg rustig op de IC te zijn. Het is bijna kalm te noemen. De wachtkamers zijn of leeg of de deur is gesloten. Tja dan is er voor mij aan die kant ook niets te doen. Al snel zit ik weer mijn verhaal te schrijven. Het is inmiddels bezoekuur en wat is het rustig. Echt niet fijn voor de gedachten die door mn hoofd gaan. Wat is dat anders als dat je gewoon werk hebt. Bah!
Een meneer is op zoek naar zijn opa op de verpleegafdeling. Aan het kamernummer ik dat al. Ik zoek het altijd voor ze op. Zodoende heb je ook nog kans op een gesprekje. Deze jongeman is erg nerveus. Ik verwijs hem terug naar de liften waar bij vandaan komt, naast de liften is de toegang tot de verpleegafdeling. Even later staat ie weer voor mn deur. De kamer met het genoemde kamernummer is leeg en er brandt geen licht. Ik vertel dat ik niets voor hem kan doen, dat ik vrijwilliger ben en alleen de status in het systeem kan vertellen. Ik adviseer hem toch de verpleegkundigen op de afdeling in de gaten te houden en die aan te spreken. Ik kan me voorstellen dat ie juist nu hij zo nerveus is zich nu ook zorgen maakt om zijn opa. Hij is blij met mijn advies, bedankt voor nogmaals en loopt terug naar de afdeling.
De mevrouw van de voeding zorgt goed voor me. Nog eens twee sisi erbij. Hmmmm heerlijk met dit temperatuurtje in het ziekenhuis. Als ze voor de zoveelste keer naar me toekomt, fluistert ze dat ze niet zo goed tegen het gehuil kan. Hmm reageer ik.. ik heb het dus toch goed gehoord. Bijna histerisch gehuil. Dat had ik op mijn ronde bijzonderheden op Unit3 ook al gehoord en gezien. Op dat moment waren er verpleegkundigen om hen heen. Mijn aandacht was niet nodig. Zelfs door de deuren heen kon ik het huilen horen. De voedingsmevrouw (jonge dame) kan daar dus niet tegen. Heel lang kunnen we niet tegen elkaar aan praten. Er is bezoek die ik de weg kan wijzen. Discreet loopt ze weg. Ik spreek haar vast straks nog even.
Om ervoor te zorgen dat alle snoep opgaat. heb ik ook de zakjes voor de kinderen in de bakjes gelegd. Vooral de cola winegums zijn erg in trek. Het is gaaf om te zien hoe lyrisch volwassenen reageren op cola winegums. Geweldig!
Ook bij de ronde koffie/thee kom ik de huilende mevrouw tegen op Unit3. Het is rustig op de Units en op enkele plekken zelfs in de gang kan ik koffie/thee of gewoon water schenken. Om half acht ben ik al weer terug op mn plek. Het is rustig en een avond dat ik vroeg naar huis ga. En toch wordt het nog leuk vanavond. Ik kan een familie naar de afdeling brengen. De patient komt net van een operatie. Ik spreek de mevrouw die ik eerder op de fiets ben tegengekomen. Of ze me heeft herkend weet ik niet, ik spreek haar daar vanavond over aan. Blijkbaar woont ze ook hier in de buurt. Sommig bezoek spreken me aan als ik nog na 20.00 uur zit te schrijven. Ze vinden het mooi werk wat we doen en ze zijn er heel blij mee. Ook spreek ik de voedingsmevrouw nog even kort over hoe wij het ziekenhuis beleven. Het is leuk om deze informatie te horen. Al met al toch een zeer geslaagde dienst
Voor iedereen F I J N W E E K E N D!!