AMC IC 20141219
Ik vraag voor de zekerheid of het buiten koud is. Ik krijg een ontkennend antwoord. Als ik even later op de fiets zat, bedacht ik me te zijn vergeten hoe hard het waaide vandaag. Die wind had ik natuurlijk tegen die paar honderd meter en toch.. kouwe klauwen hihi.
Rond kwart voor zes loop ik de etage op. Even daarvoor verlaat ik de lift en spreek een arts aan die afgelopen weken heeft genoten van mn snoep. Hij zegt niets maar glimlacht wel. Het is toch al wat aan reaktie.
Op de gang kom ik Anouschka tegen. Ik duw mijn koude wangen tegen die van haar. We begroeten elkaar met evenveel enthousiasme als andere weken. Ze praat me kort bij over de stand van zaken op de afdeling. Ik loop snel richting de sleutels, open het kantoor en zet de snoepjes klaar. In de afgesloten kas waar ik altijd mijn tas kan neerzetten, staat een bakje met drop. Anouschka staat bij mij om te kijken wat ik in de aanbieding heb. Ze vertelt mij dat ze weet dat er dropjes zijn. Tuulijk haal ik die tevoorschijn en laat haar snoepen. Onder het bijpraten lees ik snel het schriftje met verhalen van de dag. Ik lees dat er een patient ligt die persé bepaalde familieleden niet wil zien. Tot drie dagen toe staat het met uitroeptekens vermeld, dat voor meneer X alleen een lijstje van mensen, in het schriftje geplakt. Ik vind het mooi hoor dat vrijwilligers zich daarvoor opwerpen om mensen aan de deur te weigeren. Het is niet onze taak, maar van de verpleging, heb ik geschreven in het schriftje bij mijn altijd hetzelfde korte verhaal. De uitgebreide versie vinden jullie hier terug, haha.
Ik ga eens rondje afdeling doen, kijken wat we over deze meneer meer te weten komen van de verpleging. Nou niks aan bijzonderheden hoor. Ik denk zelf dat de verpleging geen eens weet hoe het werkt. Ik ben benieuwd wat ik erover krijg te horen tijdens bezoekuur.
Het bezoekuur is inmiddels begonnen. Eigenlijk is het net zo druk of eigenlijk heel rustig net als dat het geen bezoekuur is. Rond half acht loop ik de afdeling op voor de ronde koffie/ thee. Daar ben ik zo weer van terug. Het is erg rustig. Er zitten wat mensen alleen bij de patient die heel enthousiast reageren op mijn aanbod voor koffie/thee.
Als het goed is zit Anouschka zo even bij mij. Nou ja het kan vandaag. Het is erg rustig, niet zoveel te beleven.
Anouschkan komt inderdaad bij me zitten, ik ben druk in gesprek met een verpleegkundige die ook op Mijndenhof blijkt te wonen. We praten over de buurt en waar we wonen. Zij blijkt gewerkt met de vorige bewoonster van ons huis en kende haar goed. Ze kon ook precies aanwijzen welk huis ik woon. Was grappig. Anouschka zit achter me met haar telefoon en staat rond vijf voor acht op en groet 'tot volgende week' . Als even later een bezoeker die ik eerder op de avond kannen koffie/thee heb gebracht aanspreek zo in het kantoor, zit ze op haar praatstoel en uiteraard laat ik haar. Het enige dat ik voor haar kan doen is luisteren en de deur open doen om bij haar dierbare te zijn. Ik wens haar heel veel kracht voor de komende uren. Ze zal het nodig hebben. Mijn gedachten zijn bij haar.
Ik ga afsluiten voor deze week. Ik wens jullie allemaal F I J N W E E K E N D!!!