AMC IC 20140808
Wat een rare dag eigenlijk vandaag. Ik zou thuiswerken ware het niet dat ik mn VPNtoken niet meer kan vinden. Dan wordt het thuiswerken erg lastig. Ik kan best zeggen dat me dat vanochtend best een beetje energie heeft gekost. Al met al heb ik vrij genomen. Ik ben afgelopen woensdag al bij uitzondering richting Utrecht gereden. Halverwege de ochtend bedacht ik me dat het handig is om alvast boodschappen te doen, als ik die heb ook voor de volgende week te koken en alvast wat wasjes te draaien. Al met al toch anders gelopen dan ik dacht en toch vruchtbaar haha. Mn token is nog steeds zoek. Ik ga (als ik hem dit weekend nog niet vind) maandag een nieuwe aanvragen. En dan is het vrijdagavond tijd voor het AMC. Ik rij in de regen op de fiets richting het ziekenhuis. Rond kwart voor zes loop ik de afdeling op en haal de sleutels. Als ik de keuken inkijk, zie ik denk ik Anouschka weer staan. Ik besluit toch door te lopen. De begroeting komt later wel. Ik zet de snoepjes klaar en zie dat inmiddels de keukendeur is gesloten. Ik hoor haar luide stem galmen door die afgesloten ruimte klinken. Het is weer leuk om haar te spreken straks.
En als de deurk van de keuken opengaat komt daar een enthousiast gezichtje om de hoek kijken. Het is haar en ik ben het!. We begroeten elkaar enthousiast. Ze bedenkt zich nog dat ze gewoon vorige week op mijn tijd heeft gewerkt en bedenkt zich later dat dat nog niet kon omdat ze nog met vakantie was. We lachen er hard om. Ze gaat haar ronde doen. Ik maak de ronde over de afdeling voor bijzonderheden.
Zo af en toe kom ik dezelfde arts tegen die me normaalgesproken negeert. Een jonge surinaamse jongeman die weet hoe mooi ie is en dat ook laat weten. De eerste keer dat ik hem trof was met mn snoepjes... hij deed net of ie tegen mij sprak maar deed dat tegen een collega en toen ik dacht te moeten antwoorden kwam er arrogant uit dat ie tegen zn collega sprak. Zo af en toe kom ik hem tegen en groet niet... witte lange jas, need I say more.... Wat schertst mijn verbazing. Bij het binnenkomen nog even niet, hij loopt langs met collega's en ik kijk hem niet aan.. tot zover normaal. Als hij ziet dat een mooie blonde jonge arts bij mij een snoepje pakt, weet ie niet hoe snel ie naar de drie glazen bekers toe moet lopen om ook eentje (nou ja twee) te pakken. Hij komt aanlopen. Zet een glimlach op, vraagt of ie ook een snoepje mag pakken en pakt de twee lekkerste voor hem eruit. Uiteraard gun ik hem dan en wens hem toe dat hij er van mag genieten. Het is wel direct reden om dit fenomeen eventjes op te schrijven.
Na mn eerste ronde ben ik snel weer terug op mijn plek. De blik op de klok laat me weten dat het lange 2 uurtjes worden. Het is erg rustig. Ik zal mezelf moeten vermaken. De bladen die er liggen zijn oud, daar heb ik niets aan. Ik ga eens nadenken wat ik eraan kan doen. Misschien is het toch niet nodig en komt er tijdens bezoekuur over een halfuurtje toch voldoende bezoek om bezig gehouden te worden haha.
Het bezoekuur begint en zo druppelsgewijs, zeker niet druk, komt het bezoek binnen. Rond half acht loop ik de ronde koffie/thee en ben zo terug. Het is echt heel rustig met bezoek. De laatste bezoekers die ik van koffie/thee kan voorzien zitten in de eerste wachtkamer. De meneer slaat af en meld nog en passant dat ie nog ergens koffie heeft staan. Hij meldt dat ie helemaal vol wordt gestopt hier. Ik antwoord met een glimlach dat we naast de goede verzorging van de patienten ook een goede verzorging van het bezoek hoog in ons vaandel hebben staan. Ik zal er een trots gezicht bij getrokken hebben want het werd door het gehele gezelschap beaamd. Ondanks dat het een korte ronde was, heb ik er toch weer voldoening uit gehaald. Zo meteen bijkletsen met Anouschka en eens een keer vroeg weg. Er komt al 10 minuten niemand aanlopen. Dus ga ik nu al zeggen: H E E L F I J N W E E K E N D!!!