AMC IC 20140523
Ik rijd richting de fietsenstalling op het AMC grondgebied en ik hoor een heel bekend geluid. Geboor/ gedril van beton of zoiets! Dat hoor ik ook elke dag als ik in het pand op mn werk ben. Je weet dat het pand wordt verbouwd, je weet dat je er pal naast zit, je weet dat het nodig is eerst te slopen met een T..... herrie, je weet dat het allemaal zinvol is, moet, zal, mag.... Mijn irritatie kan ik bijna niet onder stoelen of banken steken (voorzover ze er op de openbare weg zijn) maar als ik kom aanfietsen richting het vrijwilligerswerk heb ik er wel weer een beetje genoeg van. Ze beginnen hier blijkbaar ook met een verbouwing. Moet je nagaan hoe erg je het gaat vinden als je er elke dag bij, rond, op, tussen zit. Pffffff. Maarrrrrrrr het is bijna weekend. Ik heb heerlijk gewerkt vandaag en mag nog de laatste twee uurtjes in ziekenhuis vertoeven. Ik heb er weer zin in. Onderweg op de fiets is het rustig, de zon schijnt, bijna geen wind, ik ben er eigenlijk zo. Ik haal de sleutels, open het kantoor en zet de snoepjes neer. Ik heb inmiddels nog maar twee glazen over. Er is er één gesneuveld toen ik vorige week de glazen wilde inpakken voor het vervoer op de fiets. Ik pak een bakje snoep dat de andere vrijwilligers gebruiken, maak deze leeg en vul deze met mijn overheerlijke haagse hopjes en napoleonnetjes. De winegums en engelse drop van CCI (jaja hij is genoemd) stal ik uit in de nog overgebleven glazen. De dropjes van eerder en de Jellybeans hou ik nog even achter de hand. Vast nog wel een ambulance medewerkers die ernaar vraagt. Nou ik ben gesetteld en inmiddels lopen er al diverse mensen heen en weer. De dienst is begonnen.
Ik loop de 1e ronde over de afdeling. Het lijkt redelijk rustig, de verpleegkundige zijn wel druk bezig maar de rust overheerst. Ik zie dat er één wachtkamer bezet is. Ik ga eerst de hele afdeling af voordat ik daar koffie/thee ga vragen. Het blijkt dat het de familie is waarvan al eerder de vader de afdeling afliep om kleren van zijn vrouw (die hier nog wel even gaat blijven volgens hem). Hij wist niet meer precies hoe hij moest lopen en uiteraard heb ik hem daarmee geholpen. Als hij mij ziet weglopen met het grote blad is hij blij verrast 'ja want we zitten er nog wel even' riep hij me na. Tja dat had ik nog niet door hahaha :-). Een heel blij gezicht als ik het blad even later op de wachtkamer neerzet. Onderweg kom ik drie mensen tegen die me heel bekend voorkomen. Ik had al een bekende naam zien staan (voor mij dan) en heb het vermoeden dat het die dames zijn. Ze zijn best snel van de afdeling dus ik kan ze niet meer achterhalen. Ben benieuwd of ze straks nog terugkomen. Ga ik het vragen, kijken of mijn vermoeden goed is.
Tijdens mijn ronde over de afdeling kom ik Melvin ook tegen. Oeps wat ziet hij er moe uit. Hij vertelt mij dat hij heel veel heeft gewerkt en dat ze hem tijdens de vakantieperiode in AMC ook hard nodig hebben. Ze geven hem vanaf vanavond vrij tot woensdag. Als ik hem zo aankijk, gun ik het hem heel erg en zal blij zijn als hij straks om zeven uur naar huis mag.
Er loopt steeds bezoek af en aan en het valt me op dat ze stuk voor stuk even vriendelijk zijn. Dat is ook wel eens anders. Kan aan het weer liggen natuurlijk. We hebben al hele mooie dagen gehad deze week en afgelopen weekend. Ik hoop dat het komend weekend ook zo schitterend is dat we heerlijk buiten kunnen zitten/zijn.
Het bezoekuur is begonnen. Melvin en ik praten na een paar weken elkaar niet te hebben gesproken nog eventjes bij. Het is heerlijk om met hem te praten. Hij vertelt best veel privé dingetjes; ik verklap ook wat geheimpjes haha. Net voor zeven uur rent hij weg om zich om te kleden en even later langs me te lopen, hij groet me en ik wens hem een heel fijn lang weekend. De voedingsmevrouw loopt langs en ik vraag haar een bekertje Fanta. Ik heb net als anders heel veel dorst. Het is erg warm altijd in het ziekenhuis en ik heb daar telkens last van. Als ik in het ziekenhuis een bekertje drink heb ik thuis minder nodig. Later op de avond is de dorst weer helemaal verdwenen. En zoals afgesproken krijg ik op de terugweg van de voedingsmevrouw (ronde drinken voor patienten) ook nog een bekertje Fanta. En als ik de inhoud opslurp hoor ik die heerlijke schreeuwstem van Anouschka.... mijn Anouschka ze is er weer. De voedingsmevrouw die altijd op vrijdag op IC rondliep. Ik roep haar naam omdat ze mij niet 12,3 herkent. We groeten elkaar weer net zo enthousiast als een jaar terug. Het is bijna een jaar terug dat we elkaar hebben gezien. Ik krijg de foto van haar kleine te zien en we beloven elkaar snel weer te zien en te spreken. Ze bouwt haar uren nog op. Jeetje wat kan je dan blij zijn om mensen te zien. Heerlijk!!!
Op mijn tweede ronde over de afdeling kom ik divers bezoek tegen en kan ze voor het grootste gedeelte voorzien van koffie/thee. Ik merk dat ik naarmate het later wordt steeds meer moeite krijg om te onthouden voor wie ik wat moet halen. Het onthouden van wat ik moet halen, gaat nog wel. Het kunnen herleiden wie wat had gaat me moeilijk af. Ik haal voor meerdere mensen dan hè... De koffie/thee wordt weer enthousiast onthaald deze avond. Het voelt weer goed vanavond. Het wordt heel rustig. Ik geloof dat ik er maar vroeg een einde aan maak. Ik bedoel ik begin eens vroeg met het weekend!!!!! F I J N W E E K E N D A L L E M A A L!!!!!!