AMC IC 20140516
Telkens als ik in het ziekenhuis aanlog op bekijk ik of iemand in het gastenboek heeft geschreven. Dit keer is het mams geweest die wat weekjes dienst Gastvrouw moest inhalen vanwege de vakantie. Leuk en bedankt!
Op zo'n warme vrijdag als deze is het geen straf om met mn vest aan op de fiets te zitten. De wind valt ook mee dus ik sjees eigenlijk richting het AMC. Net voordat ik op de fiets stapte herinnerde Stefan me nog aan de snoepjes die hij vorige week had gekregen. Deze mocht ik meenemen voor het bezoek!. Ik was het alweer vergeten! Ook de nieuwe tas om de snoepjes in te vervoeren kan ik vandaag meenemen. De oude van mentos is helemaal aan het vergaan. De gaten vallen erin, ik moet ook telkens oppakken dat er geen losse snoepjes inzitten anders vallen die eruit.
In het ziekenhuis aangekomen word ik verwelkomd door de dame van de voeding. Zij had al het idee dat er niemand zou komen vanavond en is blij me te zien. Het blijkt dat ze veel heeft opengedaan voor bezoek omdat als er geen Gastvrouw/heer zit de verpleging blijkbaar niet open doet. Hmm denk ik, twee dingen, hoe waar is dat verhaal en waarom doet ze dat dan zelf? Al snel kom ik er achter dat de dame te goed is voor deze wereld en iedereen wil helpen èn niet de confrontatie aan wil gaan door het bezoek toch richting de verpleging (de bellen per unit) te sturen. Ik besluit het zo te laten. Ik leg de reden uit van mijn aankomst rond kwart voor zes. Ze is blij dat ik er ben. Verder praten we over het werk, vrijwilligerswerk, haar werk etc. Een heel fijn gesprek. Als een verpleger vraagt naar het boek voor de familiekamers gaat ze weer aan het werk en ik beantwoord zijn vraag.
Intussen loopt er al veel bezoek heen en weer. Ik krijg het idee dat het best druk zou kunnen worden vanavond. We gaan het zien. Tijd voor de 1e ronde...
Die ronde ging heel snel. Er zijn maar 4 Units open en daar liggen enkele patienten. Er is nauwelijks bezoek. Nee dit had ik zonet niet verwacht. Het gaat toch rustiger worden dan gedacht. Hmm ook goed denk ik.
En prompt als ik dat zeg komt er een grote turkse groep aanlopen. Ik laat de dames binnen en zie in mijn ooghoeken een man bijna in mijn kantoor staan. Hij wacht totdat de dames de afdeling op lopen en stamelt of hij wat tissues mag hebben. Zijn ogen zijn rood en betraand. Ik geef de tissues en vraag of ie een glas water wil. Het enige dat hij wil is naar wc en dat zijn moeder niet weet hoe slecht zijn zus erbij ligt. Hij stamelt nog steeds ... 'mijn zus gaat het niet halen geloof ik'. Ik loop met hem mee en wijs de wc. Ook in deze barre omstandigheid is het enige dat ik aan kan bieden is mijn hulp als ze dat willen. Hij groet me met 'mevrouw' en vertelt me dat hij weet dat ik er ben. Ik loop de afdeling weer af en ga in het kantoor zitten. Het bezoekuur gaat beginnen. En net zo snel als ik Melvind heb begroet zo snel loopt ie door om naar huis te gaan. We groeten elkaar enthousiast.
Rond kwart over zeven word ik door een verpleegkundige gevraagd om koffie/thee voor de familie waarvan de zus slecht ligt neer te zetten. Als ik dit incl water met limonade neernet loopt de familie al weg. De meneer die bij mij in tranen stond vertelde mij dat ze weggingen. Ik zette het dienblad gewoon volgens verzoek neer. Toedeledoki! Ik doe direct mn 2e ronde van de avond. Veel bezoek bij de patienten en fijne lieve gesprekjes van het bezoek. Dankbaarheid voor de koffie/thee. Heerlijk zo de mensen van dienst zijn.. Op Unit 6 kom ik het kleine meisje nodig dat ik al eerder bij de ingang mocht begroeten. Ze loopt met oma een rondje. Ik vraag aan mevrouw of ik haar een kop koffie/thee kan aanbieden. Nou dat wilde ze wel. Ik herinnerde me dat er meerdere bezoekers waren. We lopen terug. Ik vraag de anderen en de kleine meid om samen met mij koffie/thee te maken. Hoewel ze heel verlegen is en niet veel zegt loopt ze samen met oma met me mee naar de koffie unit. Daar staat dezelfde verpleegkundige die me al bijna had aangesproken 'wat ik wel niet in de keuken moest' Ze dacht dat ik bezoek was en zag mn batch niet. Als ik haar zie, vertel ik de kleine hardop dat de verpleging heel streng is in het toezicht wie er in de keuken mag komen. Ze begrijpt daar natuulijk niet veel van maar moet er wel om lachen. Dat gezichtje van haar staat gewoon standaard op lachen. We brengen de koffie naar de familie en hebben nog eventjes kort gesprekje. Dan mag ik de kleine meenemen naar voren voor een bekertje snoepjes. Die jellybeans (getsie). Onderweg vertelt ze me dat ze Milou heet. Ik stel me ook voor en heb de grootste verhalen tegen die kleine. Ik zie dat ze geniet. Als we weer bij de familie zijn, neem ik afscheid. Met een grote zwaai met haar handen begroet ze me enthousiast. Ik geniet!
Ach dan kan het niet anders dan dat die glimlach op mijn gezicht is gebakken. Heerlijk! Ook nog als verpleegkundigen van de naastgeleden afdeling de IC aan een collega wijst. Ze staat tegen een dichte deur te praten. Tuurlijk doe ik um even open en laat zien hoe groot onze afdeling is. Als ze gaat vergelijken met die van haar moet ik uhmmmm zeggen. Ik weet niets over hoeveelheden bedden e.d. Als ik dan vertel dat ik vrijwilliger ben, weten ze niet hoe snel ze weg moeten lopen. Ook heel grappig! De glimlach blijft.....
Ik wens jullie allemaal een heel F I J N W E E K E N D!!