AMC IC 20131122
Voordat ik begin te schrijven zit ik eerst te kijken wie er in de keuken staat. Ik hoop Anouschka snel terug te zien. Mn hoop is weg als ik de dame uit de keuken zie lopen. Het is dr niet. Ik weet niet hoe het komt, maar de hoop was er vandaag. Ik loop rond kwart voor zes het ziekenhuis binnen, het was koud op de fiets en ik wist toen al dat het net als al die andere keren zo vreselijk warm is in het AMC. Ik doorsta de kou, loop de afdeling op, haal de sleutels en open het kantoor. De snoepjes ontbreken ook vanavond niet. De dag stond vandaag in het teken van een training. Ik ga jullie niet vermoeien met Engelse termen als requirements, business use cases en activity diagram (oeps.. doe ik het toch..:-)) Nou ja daarover dus. Ben om kwart voor acht begonnen (was ik in Utrecht), heb nog net wat kleine dingetjes afgerond voordat de training begon. Om half tien startte de opleiding. Ik was netjes op tijd thuis; ik had nl voordat de training begon aangegeven dat ik op tijd vertrek. Heb netjes gegeten, zoals altijd. Een appje verzonden naar een vriendin en gaan met die banaan naar het ziekenhuis
En daar zitten we nu om de week af te ronden. Alle snoepjes staan weer klaar, computer en verhaal gestart. De dienst kan beginnen.....
Ik word aangesproken door een dame die op bezoek komt, ze heeft een kadootje mee. Ze heeft het over dat de kleine in de couveuse ligt en ze noemt waarschijnlijk de namen van de ouders en dat ze op bezoek komt. Ja, zegt ze, want ze vertelde mij dat het op de 4e etage is. Ik vertel haar vriendelijk dat ze op de 3e etage is en ik met alle plezier voor haar diegene die ze wil bezoeken wil opzoek. Dan vraag ik naar de achternaam van de patient en die weet ze niet. Dan houdt het op. We groeten elkaar, ze loopt naar de vierde etage en gaat daar haar dierbaren bezoeken.
De dame van de voeding komt met haar karretje langs. Ik bedoel... ze wil naar de afdeling. Behalve voor de witte jassen doe ik voor iedereen open, ook voor de dame van de voeding die met een karretje (leeg of met drinken) open. Ze wil bijna de afdeling op lopen en komt terug en begint een praatje. Haar gezichtsuitdrukking staat altijd een beetje streng en ze is over het algemeen niet spraakzaam. Ik vind het bijzonder dat ze even een praatje begint. We praten even over wanneer ik er wel of niet ben. Ze had me eerder verwacht. Ik leg uit hoe het in elkaar steekt. We hebben echt een leuk minuutje gepraat. ik groet haar en zie haar na haar ronde.
Oh ik zit van alles op te schrijven. Ik vergeet gewoon mn ronde te lopen. Het is al bijna bezoekuur. Rennen......!
Op het rondje afdeling hoor ik geen bijzonderheden. Ik vond dat er veel verpleegkundigen op de post zaten, veel te eten maar ook best een aantal lekker relaxed aan het praten met elkaar. Ik zie dat er weinig wachtkamer bezet zijn. Voor degene waar het licht brand stel ik mn bekende vraag voor koffie/thee en ze maken er dankbaar gebruik van.
Eenmaal weer op mijn eigen post spreek ik bij met Melvin. ik zie hem pas laat in de dienst. We vragen elkaar hoe het gaat en groeten elkaar. Tegelijkertijd staat er een dame bij me van de hele grote groep bezoek/familie waar ik al over had gelezen in het schriftje die de vrijwilligers vullen door het verhaal van de dag. Ze vertelt me over haar dierbare. Ik geloof dat het een zus is. De hele familie is opde afdeling en de vrijwilligers hebben er voor gezorgd dat ze gebruik kunnen maken van de grote familiekamer naast mijn kantoortje. Ze is heel leuk en scherp. Komt uit de zorg en is er nu voor haar zus. Ze vertelt me dat haar zus op de A2 reed, haar auto het begaf midden op de snelwel en ze is aangereden. Het laat zich raden dat er weinig over is van de hersenen. De familie moet tot maandag wachten tot ze weten of het nog werkt. Vreselijk. Verder praten we over van alles en nog wat. Ze is dezelfde leeftijd als ik en heeft twee kinderen van 4 en 10 laat ze me weten. Ik neem de tijd omdat ik in de gaten hout wanneer ik mn ronde wil doen. Ik heb door dat ze op de praatstoel zit/staat haha en laat haar haar gang gaan. Even voor half acht loop ik de ronde voor koffie/thee. Vooral op de gang bij Unit 5 is het erg druk en daar gaat ook mijn aandacht naar uit. Ik voorzie dankbare mensen van een bakkie troost.
Mijn verhaal opschrijven doe ik vanavond in grote fases. Door het bijpraten met de dame met de zus ben ik er niet aan toegekomen het regelmatig bij te houden. Grote kans dat ik iets vergeet.. en dat doet me denken aan als ik aan het eind van mijn dienst elke week mijn verhaal publiceer. Ik doe dat voordat ik wegga en hoe vaak is het me al overkomen dat er dan ook van die kleine dingetjes gebeuren (mooie dingen) die ook zo in mijn verhaal mogen voorkomen. Als ik op de fiets die avond zit, geniet ik er nog van. Nu ben ik ze ook allemaal vergeten. Maar het is zo mooi, gesprekken op de gang met mn jas aan, mn muziek al half op met bezoek bijpraten, of als ik de sleutels wegleg op Unit 6 verpleegkundigen die een kort gesprekje met je aangaan. Het blijft bijzonder dat ik dit mag doen.\
Op dat moment loopt de familie van de zus richting de kamer. De mevrouw groet mij en vertelt van iedereen die bij haar is wie ze zijn; ze stelt me haar familie voor, geweldig! Haar moeder is er ook bij. Het is één gezicht zie ik. Even een gesprekje en ze lopen de kamer in. Toen ik koffie aan het schenken was, had ik het idee dat ik bij het afscheid nog even die kamer inga. Jullie weten: ik doe geen gesloten deuren open; ik zou er nu een uitzondering van maken. Als ik dat tegen haar zeg, reageert ze enthousiast. Is goed, zegt ze, ik zie je zo. Ik trek een glimlach van oor tot oor en ga dit verhaal opschrijven.
En toen was het tijd.... de twee uur is voorbij, wat is die tijd gevlogen zeg. En wat bedenk ik me nu???? IK HEB WEEKEND!
Fijn weekend allemaal en heel veel gezondheid!