AMC IC 20131115
Met weer heerlijke muziek in mn oren loop ik vanavond het ziekenhuis in. Sinds afgelopen dinsdag zat mn Ipod in de lader en gek genoeg heb ik er in dagen niet aan gedacht. Ik bedenk me dat nu pas dat ik de afgelopen dagen dus zonder muziek in mn oren naar het werk ben gegaan. Ik heb het waarschijnlijk niet gemist. Alhoewel als ik vanavond de 'doppen' weer indoe, klinkt het als muziek in mn oren. Het is dat ik niet kan fluiten, anders had ik fluitend op de fiets gezeten en dansend het ziekenhuis in gehobbeld. Ik vind het jammer dat de muziek na het halen van de sleutels weer uit moet. Blijkbaar heb ik het toch gemist. Even twee uurtjes zonder moet kunnen. Onderweg naar het ziekenhuis heb ik nieuw snoep gehaald. Het winkelcentrum wordt helemaal verbouwd. Eventjes denk ik dat de supermarkt er helemaal niet meer is. Dat valt mee. De nieuwe snoep staat al op de balie en ik krijg gek genoeg vragen of ze mogen pakken als ze ervoor moeten zingen. Of ik de snoep nog over had van de St Maarten. Ik besluit maar vriendelijk te lachen en te groeten. Ze zijn met andere dingen bezig en ik val ze niet bezig met mijn irritaties haha. Ik vind het weer mooi kleurig staan. Mijn dienst kan beginnen! Ik maak mn ronde over de afdeling en hoor dat er geen bijzonderheden zijn behalve nieuwe patienten waarvoor bezoek wordt verwacht. De wachtkamers zijn leeg, de familiekamers niet bezet. De lijst van patienten wordt steeds korter, het wordt een rustig avondje had ik in gedachten.
Ik loop terug naar het kantoor en zie dat er mensen voor de deur staan. Als ik een meter van de deur ben verwijderd gaat ie open, ik begroet de bezoekers. Inderdaad bezoek voor een nieuwe patient. Op die Unit probeerde ik de naam zo in de lucht op het papier te schrijven. Dat lukte net niet.. Ik herinnerde me de Unit en ook de plek waar ik de naam wilde opschrijven en kan de familie de weg wijzen.
Voor de derde keer loopt de meneer van het vervoer langs. Diegene die altijd een leuk gesprek met zijn patienten heeft. Die ik daardoor bewonder. Al heel vroeg in mn dienst staat ie zonder patient bij het kantoor en begint St Maarten liedjes te zingen, we groeten elkaar en vragen hoe het met elkaar is.
Even later komt ie met een patient van de afdeling lopen en zing het vervolg van het liedje dat ie eerder was begonnen en ik een zuur gezicht heb gegeven. Hij kijkt kort achterom, we lachen en hij loopt door. Wat de snoepjes toch niet kunnen doen.
Dan steekt Melvin zijn hoofd om de hoek. Het is ruim twee weken geleden dat we elkaar gezien hebben. We praten kort bij en gaan weer aan de slag. Ik merk dat de tijd vreselijk snel gaat. Ik was rond zes uur in het ziekenhuis, dus best even later. Het schiet op en ik wil ook nog genieten....
Ook voor Melvin gaat de tijd hard, we hebben toch net iets langer gesproken dan hij in gedachten had. Hij snelt wel, misschien dat ie me nog gedag zegt. Ik zie het wel.
Inmiddels is het bezoekuur begonnen. Het bezoek begint binnen te lopen.
Op mn ronde koffie/thee tref ik twee bomvolle wachtkamers aan en kan ik voor dankbare mensen koffie/thee schenken. Een kleine meid geef ik limonade. Ik beloof ook een snoepje. Tuurlijk neem ik een bekertje vol mee en ook voor de andere wachtkamer haha. Even iets te knabbelen hebben, weet ik inmiddels, is erg welkom.
Dat zeg ik... de tijd vliegt. Het is inmiddels acht uur en tijd om weekend te gaan vieren. Ik ga afsluiten, nog even dropjes klaar zetten voor de ambulanche medewerkers en ik fiets naar huis.
Fijn weekend allemaal!!