AMC IC 20130913
Tijd voor het ziekenhuis, tijd voor een verhaal. Als ik op de fiets stap om naar het ziekenhuis te rijden, voel ik motregen. Onderweg naar huis vanaf Utrecht gingen de ruitenwissers ook heen en weer. Het weekend is begonnen, het regenen ook. Hou de moed er maar in, je mag zo meteen weer goed werk doen, hou ik mezelf voor. En het wordt een rustig weekend, dus regen of niet Santje vermaakt haarzelf wel. Ik loop het ziekenhuis in en voel de rust. In de grote gang die naar het plein leidt loopt gewoon niemand. Zo rustig heb ik nog niet eerder gezien. Bij het plein, restaurant komen me wat mensen tegemoet. Hmmm zou dat een voorbode zijn van de rust van deze dienst. Ik ga het zien. Ik haal de sleutels en open het kantoor. Ik ben vergeten gomballen te halen voor Melvin. Ik was eigenlijk een beetje laat. Het geeft niet. Ik mag het volgende week goed maken dat weet ik zeker.
En als je het over de duivel hebt komt ie aanlopen. Als hij een gombal proeft, ziet ie hoe ik kijk en maakt een grapje. Ik denk dat ie heel serieus is en ga me verdedigen. Het is oud snoep, je mag zeggen dat het niet goed is. Ik heb geen tijd gehad om nieuwe voor je te halen. Hij barst in lachen uit en vertelt dat ie me aan het lachen wil maken. Hij ziet aan mn gezicht dat ik moe ben. Ik vraag het, Melvin bevestigt het. Ik heb een drukke week achter de rug en ben moe!.
Op mijn 1e ronde vraag ik naar bijzonderheden waarmee ik rekening kan houden. Op geen enkele unit zijn bijzonderheden. Dat is nou net wat ik wil horen. Ik herinner me een gesprek gisterochtend op mn werk. Een collega gaf een presentatie in de ochtend. Iets over een nieuwe applicatie geloof ik. Hij gaf gewoon aan dat het mooi zou zijn als ze niet zouden beslissen want dat hoefde ie ook niets te doen. Ik heb best gelachen om deze opmerking en ik pas hem nu ook toe hier in het AMC. Geen bijzonderheden, hoef ik ook niets bijzonders te doen. Alhoewel..... zo voelt het dan weer niet als ik het zo eventjes opschrijf. Jullie weten wat ik bedoel natuurlijk.
Het is bijna bezoekuur en het begint al aardig te lopen met bezoekers. Ik spreek engelse mensen die navragen of er nog post voor hun dierbare is binnengekomen. Ik laat ze de afdeling opgaan en bij de verpleging navragen. Ik zie een familie de afdeling opkomen die alweer een aantal weken hier rondlopen. Op andere momenten is het zo rustig als op de gang beneden toen ik het ziekenhuis binnenkwam. Ik ga zo nog maar eens een ronde doen, even kijken of er koffie/thee klanten zijn op de afdeling. Eerst bezoekers binnen laten en wat een verschil weer. De een die enthousiast groet, de ander helemaal niet en loopt gewoon door of het de normaalste zaak van de wereld is dat je een IC oploopt. Bij de 1e heb ik er best een beetje moeite mee. Je wordt zo genegeerd. Net alsof je er niet bent. Na een paar minuten went het en laat ik het gaan. Waar ik altijd het bordje 'bezoekers graag hier melden' wegzet, zet ik het nu toch pontifikaal neer op de rand van de balie. Zelfs de snoepjes moeten er voor wijken. Even kijken of het werkt. Bij de 1e paar bezoekers werkt het wel. Ik zie de ogen op het bordje kijken. Hmmmm had ik eerder moeten doen. Nee San niet zo snel nog even de rest van de dienst afwachten.
Op de ronde voor koffie/thee tref ik één volle wachtkamer aan die graag koffie/thee willen. Op de weg erheen zie ik Melvin weglopen. We groeten elkaar, wensen elkaar fijn weekend en dat we elkaar volgende week weer zien. Ik haal kofie en thee voor de bezoekers. De andere wachtkamers zijn leeg, op de Units kan ik niemand vinden die ik het kan vragen. Het is echt rustig. Ik begin bijna te denken dat ik eerder weg kan.... Ondanks dat het zo rustig is gaat de tijd best snel, elke week vraag ik me weer af hoe snel die tijd kan gaan. Op mijn werk overdag gaat die tijd helemaal niet snel hoor als het even wat rustiger is :-)
Goed het is klaar voor vandaag. Ook aan een rustige dienst komt een einde. Oogjes dicht en snaveltjes toe... pff tis best moelijk om mn ogen open te houden.... Fijn weekend allemaal!!!!