AMC IC 20130517
Zoals elke vrijdag avond loop ik ook deze avond het AMC in. Het is vandaag een erg drukke werkdag geweest. De tijd ging erg snel door de drukke werkzaamheden en het was ook zo 4 uur om te vertrekken
Dus ik loop de IC op en ondertussen kom ik Anouschka tegen. We begroeten elkaar net zo enthousiast als elke week. Ze geeft me nog aan dat ik 10 minuten later ben dan anders. Ik lach en loop door. Ik haal de sleutels voor het kantoortje en loop terug. Onderweg zie ik al dat het rustig gaat worden. Ik open het kantoortje en doe de lamellen open. Ik pak mn tas met tumtummetjes en gomballen en zet de drie potjes netjes op de rand. Iedereen kan weer pakken.
Dit is zoals ik nagenoeg altijd mijn verhaal van mijn vrijwilligerswerk bij AMC Amsterdam.
Ik hoor jullie denken wat schrijft ze nu weer. Ik heb de tekst hierboven en de tekst hier die hieronder staan aan Metronieuw gezonden als column. Ik zag van de week dat ze ook lezerscolumns plaatsen en dacht toen meteen aan mn werk als Gastvrouw IC. Dus lees gerust 'the preview' hahahahahahaha (eerst nog afwachten of de echte journalisten het goed genoeg vinden....)
Ik ben al ruim een jaar Gastvrouw IC en doe het met veel plezier naast mn full time baan in Utrecht. Het is een kleine 2,5 uur per week.
Het was al 10 jaar een droom van mij om Gastvrouw IC te zijn als vrijwilliger en vorig jaar kreeg ik de kans, de tijd, de plek en de baan. Jaren terug hoorde ik een verhaal over iemand die ging overlijden, de familie erbij op de IC en een mevrouw die onzichtbaar aanwezig was door koffie/thee te schenken of een praatje te maken. Dat vond ik zo mooi dat ik dat graag wilde doen.
Ik ben iedere week trots als ik het ziekenhuis binnenloop. Ik vind het fijn om te doen. Je bent er voor de familie en bezoekers. De patiënt wordt goed verzorgd. Je bent er voor degene naar wie eigenlijk nooit wordt gevraagd. Diegene verzorg je door de deur naar de afdeling te openen, ze de weg te wijzen. Op het ene moment hebben ze behoefte aan een kop koffie. Het andere moment zit je samen in de wachtkamer en heb je een gesprek. Meer is het niet. Het er gewoon zijn. En oh oh wat is het dankbaar.
In het kantoor heb ik snoepjes voor iedereen. Van tumtummetjes, suikerhartjes tot gomballen (voor de schoonmaak heren) Ook aan de kinderen ontbreekt het niets. Vooral snoepjes met veel kleuren. De kleur bij treur! Het zorgt voor een extra contact momentje. Je hebt gesprekjes met bezoekers die over de snoepjes beginnen. De verpleging die enthousiast reageert. De ambulance medewerkers pakken ook elke keer. Vooral de momenten dat ik de volgende week dezelfde gezichten zie doen me veel. Ik hoor in de verte al zeggen: Oh die mevrouw van de lekkere snoepjes is er weer. Ik geniet dan zo. Het zijn van die kleine dingen. Je komt niet voor niets op deze afdeling en dan een beetje vrolijkheid. Het wordt ook nog op prijs gesteld.
Via https://spaerkhy.webnode.nl/ kunnen belangstellenden elke week mijn update lezen.
Deze avond is rustig verlopen. Helemaal niets bijzonders. Volgende week weer een real time verhaal. Fijn Pinksterweekend!