AMC IC 20130511
Het is de vrijdagavond na Hemelvaartsdag en weer tijd voor het AMC. Ik heb vandaag thuisgewerkt en als ik zo terug kijk, lijkt het wel of ik een vrije dag heb gehad en toch heb ik vandaag erg hard gewerkt en vooral veel gedaan. Goed, ik loop de verdieping op enkijk direct in de bruine ogen van Anouschka. We begroeten elkaar net zo enthousiast als anders. Ze vertelt mij dat bijna iedereen op de afdeling het weet van de aanvaring die ik vorige week met een cardioarts heb gehad. Er wordt nog dagelijks over gesproken. Ach ik weet niet wat ik ervan moet geloven. Ik haal de sleutels en open het kantoor. De lijst van vanmiddag ligt nog klaar. Anouschka gaf al aan dat het een heel rustige avond gaat worden. Er zijn weinig patienten en dus weinig bezoekers. We wachten wel af wat er vanavond weer gaat gebeuren hier in het AMC.
Ik ga de ronde voor de bijzonderheden doen en ronde over de afdeling. Het blijkt inderdaad erg rustig, Alle wachtkamers zijn leeg op de IC en er zijn geen bijzonderheden. Niet zo bijzonder dat ik er rekening mee moet houden. Het gaan lange twee uur worden. Henk is nog drie weken vrij hoor ik van Anouschka. Dus het is nog maar voor de helft gezellig, haha.
Er zijn inderdaad weinig patienten en dus weinig bezoekers. Het wordt mezelf bezig houden geloof ik.
De tijd gaat erg langzaam. Ik probeer mn tijd te doden met de sites op het internet. Maar ja, nu.nl heb je ook zo doorlopen. Ik kijk nog eens naar het hotel waar ik met mn vriendin in juni naar Egypte ga. Verder heb ik de bezoekplaatsen van Berlijn en Londen al uitgezocht. Tja het is niet altijd even enerverend als altijd. Af en toe komt er bezoek of een verpleger met een blad avondeten. Ongelooflijk als ik de verpleging elke keer uit die bakken zie eten. Kan toch niet gezond zijn. Ik laat de gedachte maar direct van me af glijden. Ik ben blij dat ik de afgelopen week heb kunnen koken met mn elektrisch kookplaatje met twee pitjes. Onze inductie kookplaat is stuk (kortsluiting denken wij) en ik kan niet zonder vers klaar gemaakt eten ivm mn diabetes. Trouwens we kunnen niet de hele week of uit eten of aan pizza toch?
Ondertussen doet Anouschka haar ronde met drinken voor de patienten. Eerst de verpleegafdeling dan maakt ze haar ronde over de IC. Ook zie ik dat een verpleegkundige een echtpaar één van de familiekamers toewijst. Ze legt uit hoe het werkt. Even later loopt het stel naar de lift. Ik kan me zo voorstellen dat het fijn is om een nachtje te overnachten om bij je dierbare te zijn.
Op het moment dat ik dit opschrijf zie ik een arts (niet in wit pak) al bellend de IC oplopen. Ze kijkt me schichtig aan. Ik hou mn mond en zit me nog te bedenken dat ik maar helemaal mn mond hou over die K..telefoons op de IC.
Ik kreeg afgelopen dinsdag reaktie van de coördinator vrijwilligers werk. Ze heeft mijn email doorgezonden aan de supervisor. Ik kreeg de email die ik aan hem had gezonden weer retour, verkeerd adres. Tja... Vandaag heb ik van hem reaktie ontvangen. Met excuses voor de late reaktie. Hij was met vakantie. Ja het is de week van vakantie. Ik was blij met deze reaktie omdat hij ook aangaf dat hij het heel vervelend voor mij vond. Ik wacht zijn verdere reaktie af.
Overigens zag ik de dokter al zitten op Unit 6 toen ik de sleutels haalde. Ik kon hem ook aan Anouschka aanwijzen.
Het is inmiddels bezoekuur. Ik heb al diverse bezoekers op de afdeling gelaten.
Nog een leuke anekdote op een rustige avond; in het begin van de avond komen twee mensen aan de balie voor een patient. Deze ligt op Unit 3. Ik zeg dat het de twee gang rechts is. De man in het gezelschap wijst links en ik zeg nog klopt andere kant rechts. In 1e instantie begrijpt ie me niet en een seconde later schatert hij het uit van het lachen. Hij loopt inmiddels in de gang. Diezelfde mensen zie ik rond zeven uur met de mensen van een familiekamer weglopen. Een mevrouw in het gezelschap wijst naar de tumtums en noemt het ouderwetse snoepjes. Ik vertel haar dat ik ze net heb gekocht. Of dat ze nog worden verkocht. Ik maak er een grapje over en zij vertelt mij dat ze dacht dat de snoepjes voor een goed doel zijn. Ik antwoord klopt voor jullie. De jongedame in het gezelschap snapt het meteen, de anderen even later. Het is toch even lachen. Ze lopen van de afdeling weg. Gaan waarschijnlijk hapje eten. Als ze weglopen, vertelt die meneer over dat rechts links verhaal. En nog net dat ik het hoor. Ik glimlach en schrijf de anekdote toch maar op om niet te vergeten. Daarvoor dienen deze verhalen ook.
Als ik mn ronde loop voor koffie/thee zie ik dat er geen enkele wachtkamer bezet is, er is ook weinig bezoek. Toch kan ik wel een boodschap geven aan de verpleegkundigen van Unit 4. Anouschka geeft me een servetje met daarop opgeschreven nummers en vraagt me om deze bij Unit 4 af te geven. De vraag was sonde voeding. Deze kan Anouschka niet geven. De verpleegkundigen moeten een nummer bellen en de voeding aanvragen. De dames die in het hokje op Unit 4 zitten weten exact waar ik het over heb (komt mn verhaal in ieder geval goed over haha) en ze zijn heel blij met het servetje met de nummertjes. Ik loop weer met een glimlach weg en pak de twee dienbladen in de wachtkamers die ik bij de 1e ronde vergeten ben te bekijken.
Alle wachtkamers zijn schoon voor het volgende bezoek. Ik ga geloof ik maar eens vroeg weg. Er is gewoon helemaal niets te beleven. Saaie boel hiero haha.
Af en toe zie ik een patientenbegeleider. Man, krullend lang haar en heel vrolijk. Elke keer als hij langsloopt met patienten en familie vraagt ie aan allemaal of ze een snoepje willen. Of de patient nu in een bed ligt of niet. Hij biedt het aan. Het zijn hilarische momenten en ik geloof dat hij er zelf ook veel lol in heeft. Zo'n twee weken geleden zie ik hem het fietsenhok uitfietsen en richting station Holendrecht gaan. De andere kant dan waar ik altijd kom. Hij zal ook uit de buurt komen, geen idee. Ik vind hem in ieder geval heel erg aardig en vriendelijk. Altijd een groet en/of een geintje.
En zo besef ik me maar al te goed. Het is een plek waar je al bezoeker en zeker als patient niet graag komt. Ik zie wel dat de verpleegkundigen die er rond lopen zo ontzettend vriendelijk zijn en behulpzaam. Zorgend zal het ook goed zijn. De andere rollen behalve de artsen heb ik goed in beeld en daarover ben ik heel positief. De artsen laten te wensen over. In ieder geval over hun gedrag ben ik niet te spreken. De arrogantie druipt ervan af.
Ook besef ik me heel goed dat ik in een luxe positie zit. Ik zit ervoor en niet erop. Letterlijk en figuurlijk. Op de IC wil je niet zijn. Dan ben je niet gezond en mankeer je iets ernstigs. Zo net voor de IC kan ik heel mooi werk doen. Nog steeds met mn eigen gekochte snoepjes waar niemand meer van de vrijwilligers last van heeft. Waar het bezoek nog steeds erg blij mee is. De snoepjes die op diverse momenten ook aanleiding geeft tot een leuk klein gesprek.
Ik ben gezond (goed... ik heb diabetes ....maar als dat alles is) en daar ben ik blij mee. Ik ben ook blij dat ik dit vrijwilligerswerk mag doen. Het doet me zo goed als ik hier ben. Met de leuke mensen die ik hier tegen kom. Dat ik er voor anderen mag zijn, is onbeschrijflijk. Ja ik sluit elke vrijdag mn week goed af en dat doet me goed.
Even een serieus verhaal maar dit is waarom ik gastvrouw IC ben. En dat heb ik altijd in mn hoofd gehad tot aan vorig jaar. Dat ik de kans kreeg om mn droom als vrijwilliger kan verwezelijken.
Fijn weekend en tot volgende week!