AMC IC 20130301
Er is weer een week voorbij. Ik loop na een hectische dag het ziekenhuis in. Ik heb vandaag een project waarvoor ik afgelopen maandag ben gevraagd weer ingeleverd. De afgelopen week heb ik gezien dat er teveel van mij wordt gevraagd en ik mn werk niet goed kan doen. Dat vind ik best spannend om te vertellen. Daarom de hectische dag, veel spanning. En ik ben blij dat ik de keuze gemaakt heb dat ik het inlever en vind het stoer van mezelf dat ik het heb aangegeven.
En gisteren was ik ook al stoer. Ik heb wederom een afspraak gemaakt met de tandarts. Volgens mij zijn mn vullingen niet goed gedaan. Ik heb in ieder geval veel last en kan de dag niet doorbrengen zonder mn vertrouwde Panadol.
Voordat ik naar het ziekenhuis fiets, rij ik even langs de Vomar. Ik besefte me dat ik nog geen vers snoep had gehaald en zeker geen gomballen voor Henk. Dus snoep gehaald. En een zakje paareitjes. Ga kijken wat ik ermee doe.
Goed mijn dienst in het AMC start natuurlijk met mn ronde voor de bijzonderheden t.a.v. het bezoek. Op geen enkele unit is iets bijzonders te melden. Ja op Unit 1 mag ik alleen de contactpersoon toelaten. Hummmm hoe ga ik dat ?
Ik loop terug naar het kantoor en doe open. Anouschka komt aanlopen. we begroetenelkaar op de gebruikelijke overdreven manier en ze waarschuwt me direct voor een groep mensen die bij een bepaalde patient horen. Het blijkt diegene van Unit 1 te zijn. Ze pakken koffie/thee op plekken die voor personeel zijn. Brutale mensen. Ze adviseert me zelfs mn snoeppotjes te verbergen. Ik doe een poging maar daar ga ik niet aanbeginnen. als ze mn potjes willen hebben, be my gast zeg. Mn goede spullen liggen in de kast achter slot en grendel.
Als ik na mn ronde even kijk in de wachtkamers zie ik bekende gezichten. Ik bied de familie in de wachtkamer koffie/thee aan. Ik vraag of ze chocola lusten. Natuurlijk zeggen ze geen nee. Als ik de koffie/thee ga halen op unit 1 staat er een jongeman in het keukentje. Ik vraag wat hij daar doet. Hij blijkt toestemming van de verpleging te hebben. Ik laat hem mee lopen naar de verpleging. Ik leg uit dat ik gewaarschuwd ben voor deze familie en ze gaan de jongeman ook verbieden uit de keuken te blijven.
Ik breng de koffie/thee waar dat gewenst is en ik ga op kantoor zitten. Voor de familie in de wachtkamer zet ik een extra bekertje paaseitjes neer. Er is gewoon bijna een uur om. Waar blijft de tijd.
Als ik het schriftje pak hoor ik op de gang: dat is die mevrouw die zo goed voor ons heeft gezorgd. Ja hoor ze is het, ik wist het dat ze er vandaag zou zijn: het is de familie die vorige week in de grote familiekamer zat. Ze vertelde me het toch nog even. We groeten elkaar hartelijk. Ik was toch de zak met paareitjes aan het openen. Ik bied je ze een eitje aan.
Als er even later een stel jonges aan de balie staan, veel te vroeg ben ik even strenger dan normaal. Ze willen gewoon wachten, geen probleem. Een is er zelfs een beetje bang. ze willen voor de familie er zijn. Ik laat ze de afdeling zien en begeleid ze tot een wachtkamer. Hoe stoere jongens klein kunnen zijn. Ik moet er wel om lachten.
ik loop weer terug naar mn plekkie. Er staan mensen voor me die me een doos celebrations geven. 'dit is voor jou, je hebt zo goed voor ons gezorgd vorige week'. Ik herken wat gezichten van de groep die ik hiervoor al binnen heb gelaten. Ook zij vertellen nog even dat ze vorige week in de grote familiekamer zaten en heel blij met mijn hulp zijn geweest. Ik weet bijna niet hoe ik moet reageren. Ik voel mn gezicht helemaal rood worden. Ik kanniet stoppen met glimlachen. Als een mevrouw langs loopt die schuin tegenover het kantoor haar familiekamer heeft me aankijkt, vertel ik haar wat me net is overkomen. 'je hebt het blijkbaar verdiend'legt ze er nog eens bovenop.
Ik doe het er niet voor, het is wel heel fijn dat mn nedere werk gewaardeerd wordt.
Bij een echtpaar die voor een patient komt moet ik diverse malen de naam vragen, ik maak grapjes over het vrijwilligerswerk. De dame en heer lachen met me mee. Als ze later de afdeling verlaten, maken ze nog steeds grapjes voor hoe ik de naam van hun patient elke keer vergat. Lachend lopen ze weg.
Als even later de knul die ik in de keuken tegenkom komt vragenom koffie/thee en anouschka flink staat te gebaren 'nee, nee'nee', vertel ik hem dat we geen koffie/thee schenken. Als even later zijn zus terugkomt, en vraagt waarom, zeg ik heel flauw dat de verpleging dat heeft gezegd. Ikwist even niets anders te zeggen. Als ik later even nadenk had ik gewoon kunnen zeggen, dat het komt omdat ze de afgelopen dagen zich erg onbeschoft hebben gedragen omdat ze hoe dan ook ergens gratis koffie vandaan hebben gehaald.
De jongens die een beetje bang waren lopen van de afdeling en beginnen een praatje. Ik gooi mn sinas om en onderwijl blijf ik doorpraten. Ik leg uit dat dit vrijwilligerswerk is. Ze zijn erg geinteresseerd en pakken telkens een snoepje. Totdat ik de beroemde koffiebekers pak en ze een beker aanbiedt. Grappend en lachend lopen ze weg.
Anouschka komt nog even langs voor eenpraatje. Henk is vrij hoor ik van haar. WE praten nog even over de familie die zo nodig gratis koffie wil hebben en houden goed in de gaten wat er gebeurt. Ik grap nog dat ik een ronde ga maken voor koffie/thee haha.
Als mijn dienst over is, loopt de familie in de familiekamer ook weg. De sleutel wordt bij de verpleging afgegeven. Ik ruim het kantoor op en voorzie de familie van nog meer snoep. Tja de oude snoepjes moeten toch op. En oja er kwam ook nog een vrouwelijke arts langs. Ze begon een gesprek over de snoepjes, ik vertel om mijn vrijwilligers werk en over het kadootje dat ik heb gekregen. Dat ik heel trots ben als ik het AMC inloop. Dat ik het een eer vind om hier te geven. Goed, een heel fijn einde van de werkweek. Ik ben voldaan! Tot volgende week!