AMC IC 20130201
Het is alweer februari 2013. Wat gaat de tijd snel. Alweer een maand voorbij! Ik loop vanavond het ziekenhuis in en loop zondergedachten door de gangen. Als ik op IC kom is het een drukte van jewelste. Als ik nog eens goed nadenk, had ik eigenlijk de gedachte dat ik vanavond rustig aan ga doen. Haha, had u gedacht...
Als ik Anouschka spreekt, geeft ze aan dat het heel druk is. Op de gang lopen diverse mensen de grote familiekamer in en uit. Er is iets aan de hand. Anouschka vertelt mij dat er een mevrouw gaat overlijden en dat alle familie aanwezig is. Ook vertelt ze dat Henk (schoonmaak) voor de familie heeft gezorgd de hele dag. Dit hoor ik ook op mn ronde over de IC voor bijzonderheden voor het bezoek. Op geen enkele unit zijn bijzonderheden behalve 6 waar de bewuste mevrouw ligt. Ik geef bij de verpleegkundige aan dat de familie goed verzorgd wordt. Hij is blij dat te horen.
Als ik de wachtkamers afga, kan ik voor twee dames koffie inschenken. Ik maak nog even een praatje. De familie komt uit Friesland en ik grap dat ik wel een accent hoorde en ach je snoept weer een paar minuten van de wachttijd af van de familie. Ik geef aan dat als er ander bezoek is ze best even naar voren mogen lopen en vragen om een kop koffie. De dames reageren dankbaar.
Ik maak het kantoor open, zet de snoep klaar en het is net alsof ie het ruikt. Henk komt om de hoek kijken. Hij is al de hele week op zoek naar snoep. Ik had alle snoep behalve de gomballen neergezet. Ik hou de ballen voor Henk apart. Hij is er zo van aan het genieten, het is gewoon heerlijk om te zien. We praten snel even bij, hij gaat zn ronde lopen en we spreken af dat we elkaar nog even die avond zien/spreken.
De familie in de grote wachtkamer loopt telkens heen en weer. Het zijn echt heel veel mensen. Het geeft mij in ieder geval het gevoel dat ik vanavond er niet voor niets ben.
Op het moment dat het even nagenoeg stil is, gaan mn gedachten weer draaien. Hoe hectisch de dag is geweest. Dat ik vroeg ben begonnen, met de auto naar Utrecht ben gereden, de dag beleefd heb alsof ik alleen maar gezweefd ben. Zo'n dag die je overkomt. Ik had van alles op papier gezet voor een planning. Heb gewoon helemaal niets ervan opgepakt. En nu in het ziekenhuis in de hectiek. Het aantal familieleden/vrienden/kennisen van de mevrouw die overlijdt wordt steeds groter. Er wordt nog in de gang door jongeren gesproken. Die jongeren waarbij je opstraat zoiets zou kunnen hebben: hier loop ik even omheen. Oh dat had ik nog niet verteld. Het is een Surinaamse familie. Als er bezoek arriveert voor de familie verwijs ik ze naar de familiekamer en begeleid ze er ook naar. Even later bedenk ik me dat ik dat op eigen houtje doe en stel later de vraag of dat goed is. Zo heb je contact met de familie en zijn ze blij dat je voor hen zorgt. Ik heb voor de rest helemaal geen last anders dan heen en weer lopen. Tja dat hoort bij afscheid nemen.
En ik heb contact gemaakt en ik krijg diverse vragen: waar is toilet? Oh mag ik ook zo'n zakje snoep pakken aub?(de zakjes snoep die ik altijd voor kinderen heb). Ja ik voel me op mn plek vanavond.
Er staat een andere familie voor me. Het is nog net geen bezoek uur en een mevrouw in het gezelschap vraagt om een kannetje koffie/thee. Ik vraag waar ik deze kan zetten en ze vertelt het mij. Ik loop met ze mee en zie ook welke wachtkamer ze in gaan. Het is de wachtkamer waar ik aan het begin van mn dienst de twee dames de koffie heb gebracht. Ik zet ook een bekertje snoep op het blad en de mevrouw die koffie/thee vroeg pakt het dankbaar aan voordat ik de wachtkamer bereikt heb. Ik pak mn sleutels en de grote pot met voorraad snoep ervan af en loop met een grote glimlach terug naar mn kantoor.
Het is inmiddels bezoekuur. De surinaamse familie heeft eten gehaald en zitten heerlijk te eten. Regelmatig lopen er mensen heen en weer en ik doe met plezier voor hen open. Ook het andere bezoek schuift zo druppels gewijs naar binnen. Het is vanavond één van de drukste avonden die ik in de maanden dat ik op IC werk geweest tot nu toe. Ik ben lekker bezig. De deur open doen, even praatje met bezoek, weg wijzen, dan weer de deur open doen, mn verhaal opschrijven (ik hou het bij anders vergeet ik de helft... en dat zou zonde zijn haha).
Ook deze tijd hier gaat snel. De snoep overigens ook. Mn grijze voorraad pot met 5 zakjes snoep is nu of in ieder geval aan het einde van de dienst leeg. De gomballen gaan niet zo snel. Henk heeft het druk; hij is nog niet langsgelopen.
Rond kwart over zeven doe ik een ronde over IC. Ik kan voor enkelen koffie/thee schenken. Ook voor mensen die op de stoelen op de gang tussen unit 4 en 5 wachten. Als ik terugloop word ik diverse malen gevraagd naar de weg, naar het toilet, naar de uitgang, waar een specifieke kamer van een professor is. Je kunt het zo gek niet opnoemen.
En prompt half acht staat Henk weer voor mn neus. De volgende portie gomballen gaat mee. Ondertussen verzorgen we ook koffie/thee voor de surinaamse familie. Heel dankbaar.
Kwart voor acht praten Anouschka en ik even bij. Later komt Henk er ook bij. Anouschka is vervelend door te zeggen dat ze zelf de snoep heeft gekocht en dat ze de families trakteert. De gomballen zak stopt ze bij Henk, onder het mom voor de hele week. Als het vijf voor acht is stuift ze weg want ze had al eerder weggewild. Henk blijft nog even staan en helpen afsluiten. Ik zeg de familie gedag, wens ze sterkte en de kracht om verder te gaan na het verlies. Ik neem de overgebleven snoep (dat is inderdaad niet veel) mee. Henk loopt met me mee naar de liften op de IC om binnendoor naar buiten te gaan. Ik zie een mevrouw met een klein meisje bij de snoep automaat staan. Het meisje wil een zakje snoepjes. Ik bied om een greep uit mijn voorraad zakjes snoep te doen, daar maakt ze gretig gebruik van. Ik krijg een heel zacht dank je wel en ze huppelt weg. Henk en ik lopen naar buiten. Ik stap op de fiets en ga werkelijk voldaan naar huis. Ik zet mn muziek op en weet niet hoe hard ik moet fietsen. Ik heb alle energie. Ik kan de hele wereld aan!!!! Wat doe ik mooi werk!