AMC IC 20121123
Elke keer dat de vrijdag begint en ik loop dienst die avond kijk ik ernaar uit het AMC binnen te lopen. Ik ben vanavond vroeger. Ik was vroeger begonnen, ben vroeger naar huis gegaan, heb vroeger gegeten en dus vroeger in het AMC. Als ik Anouschka begroet, geeft ze mij al aan dat een grote familie aanwezig is waarvan iemand op IC één dezer uren gaat overlijden. De groep is in diverse onderdelen opgesplitst, ik zie er een stel op de gang zitten, ik had al gezien dat ze een wachtkamer hadden. Het is fijn zo'n informante te hebben. Ben er blij mee. Ik loop de afdeling op, haal de sleutels en moet door de mensen heen lopen. Allemaal diezelfde familie. Wat een hoop mensen. En... wat een verdriet. Ik pak in het kantoor de beddenlijst. Ook vanavond is die van de middagdienst achtergelaten. Bij mijn ronde hoor ik van de verpleging op de betreffende Unit dat er familie is. Haha die had ik al gehoord. Uiteraard hoor ik haar verhaal aan en denk mee hoe het gaat met het wel of niet afsluiten van de grote familieruimte. We besluiten de sleutel vooral in het kastje op Unit 6 te laten hangen en de mensen, omdat het er zoveel zijn, geen sleutel te geven. Ik loop terug naar het kantoor en er beginnen veel kinderen te krioelen rond het kantoor. Ik heb de zakjes snoep van vorige week neergelegd en dat blijkt als een rode lap op die bekende stier te werken. Het begint me eigenlijk meteen al te irriteren maar ik weet me in te houden. Al snel roept een man binnen de familie iedereen bij elkaar. Ik hoor dat ze naar de patient gaan. De dominee is er en ze gaan er allemaal heen. ze vragen of de kamer afgesloten kan worden. Ik haal de sleutel, zorg ervoor dat de familie naar hun geliefde kunnen en zorg ervoor dat de kamer is afgesloten. Het is inmiddels kwart voor 7. De tijd gaat hard zo. Ben druk bezig. De wachtkamers zitten ook vol. Niet iedereen wil koffie of thee. Ben er lekker druk mee. Ik had vandaag nog verteld op mn werk hoe fijn ik dit werk vind. Dat de vrijdagavond vooral even uitrusten is. Nou niet dus haha. Ik ga beleven hoe het is om een familie te begeleiden met een verlies van hun geliefde.
Ondertussen zie ik Anouschka in elke gang en om elke hoek. We maken gein met elkaar. We spreken elkaar aan met mevrouw en doen heel formeel. En het andere moment liggen we helemaal in een deuk. We kunnen het heel goed vinden met elkaar. Ik vind het fijn zo iemand te hebben.
Anouschka komt van de afdeling met de kar. Ze vraagt of ik Henk heb gezien. Nee is het antwoord. Nog niets van Henk vernomen. Die zou al langs zijn gekomen. Hij zal het druk hebben. Ze loopt verder naar de andere afdeling en belooft zometeen nog eenpraatje te maken. Ik zou bijna zeggen dat ik het te druk heb voor een praatje, haha.
De familie is inmiddels weer terug op de gang en in de grote familiekamer. Het is weer een drukte van jewelste. Er staat zelf een oudere mevrouw heel brutaal de taxi te bellen. Ik kan me nog geen eens concentreren op mijn verhaal. De mevrouw is een beetje oud dus ik durf het niet te vertellen. Er komt ander bezoek aan, ik maak een grapje en lach eventjes heel hard en het is gelukt. De mevrouw loopt weg. Toch nog gelukt. Ik begrijp het allemaal wel. Ze hebben het niet door, ze gaan een geliefde verliezen.
Het bezoekuur is begonnen en het bezoek loopt inmiddels af en aan. Het is lekker druk. Ook eigenlijk wel goed. ik heb vanochtend erg vroeg opgestaan, te weinig slaap. Ik kan geen eens uitrusten, daar krijg ik geen eens kans voor anders zou ik in slaap vallen. Dat zou me wat zijn. Een slapende mevrouw achter de balie en iedereen maar roepen.... Let me in.. wiehoe wiehoe.......
Op gegeven moment komt een hele bubs met kinderen terug bij de balie. Eenoudere mevrouw is op zoek naar de zakjes met snoep. Al met al pak ik mn Klene plastic zak en deel de zakjes uit. Als ik de familiekamer binnenkom, zie ik dat er verse koffie thee kan komen. Ikneem de kannen mee en zorg voor nieuwe. Onderwijl zie ik dat Anouschka en Henk (yes hij is verschenen) ook voor eten en drinken zorgt. Hoe dat werkt... geen idee. En ondanks dat het dan allemaal beetje luidruchtig is, is het aandoenlijk en het geeft me voldoening als ik alles voor hen heb geregeld. Dit is wat ik kan doen.
En tijdens dat ik het laatste opschrijf worden de kinderen die rennend over de gang gieren, op zn Surinaams (oh had ik dat al verteld...) tot de orde geroepen. Of ze bij hun moeder,zus tante of wie danook willen zitten, niet rondrennen. Ik hoor de deur dicht gaan en de rust is weergekeerd.
ik ga nog een ronde doen en afronden. Het was weer fijn vandaag dienst te lopen. Zo meteen weekend.