AMC IC 20121021
Op het moment dat ik een koffiebeker vol met snoepjes aan familie geef, bedenk ik me dat ik weer wil gaan schrijven. Het is zondagavond. Ik heb teveel patatjes en kipnuggets gegeten. Vanavond ga ik uitbuiken in het AMC. Rond kwart voor zes loop ik het ziekenhuis binnen. Toen ik met de fiets bij het ziekenhuis aankwam zal ik al een ambulance met gierende banden naderen. Later zullen de ambulance medewerkers langs lopen... Ik loop naar boven. Als eerste controleer ik of Anouschka er is. Ik weet het niet. De deur is dicht en de ruimte leeg. Ze zal haar ronde doen. Ik loop de afdeling op voor de sleutels, open het kantoor, pak de lijst van vanmiddag en ga terug de afdeling op. De ronde levert anders dan bezoek eerder dan bezoekuur niets meer op. Het is rustig op de IC. Tijdens het opruimen van de wachtkamers en het wegbrengen van een blad met koffie en thee kannen kom ik Anouschka tegen. We groeten elkaar enthousiast. We praten straks bij.
Ik open het kantoor en zie de beide families in de beide familiekamers. Ik groet ze vriendelijk. Ik krijg een vriendelijk gezicht terug. Het is tijd om de snoepjes weer klaar te zetten. Het zijn dit keer de gomballen, suikerhartjes en winegums. Een vrolijke bedoening. Ook het restant van de tumtum doe ik alvast in een koffiebeker en zet ze klaar om uit te delen.
De ambulance medewerkers lopen langs en reageren enthousiast op de snoepjes en pakken gretig. Een familie die naar de afdeling loopt, pakt ook en kan bijna niet kiezen. Ik pak een bekertje en geef dit mee. Oh wat zijn ze er als een kind zo blij mee. Op dat moment begint dit verhaal. op dat moment besef ik dat het een mooi moment is om vast te leggen.
Mijn dienst kan beginnen, want.... ik ben binnen...
Het duurt even voordat de ambulance medewerkers weer langs komen. Ze hebben waarschijnlijk de lift op de afdeling genomen. Die heb ik een van de vorige keren ook genomen met Henk en eerlijk is eerlijk... het is korter om het ziekenhuis uit te gaan, maar ik weet niet meer hoe ik moet lopen haha. De familie aan wie ik het bekertje snoep heb gegeven is inmiddels weer in de kamer. De hele familie is aanwezig. Als ik haar later spreek, zegt ze me dat ze het bekertje heeft meegegeven aan haar familie en vooral de kleinkinderen die nog een flinke autorit voor de boeg hadden. Ik vertelde dat ik de mensen die uit de kamer kwamen zag kauwen en dacht meteen dat dat kwam door mijn snoepjes. De dochter vond het tof dat ik het deed. We lachten met zn drieen en hadden even een moment van LOL!
De dienst is redelijk rustig. Het is inmiddels zeven uur geweest. De bezoekers zijn op één hand te tellen. Ik heb inmiddels de Privé's van de stapel in het kantoor gepakt en ben de roddels in BNerLand aan het doornemen.
er komt bezoek en de meneer ziet direct de gomballen. We bevestigen naar elkaar dat ze het allerlekkerste zijn. Ik geef aan dat het niet uitmaakt waar ze op het randje staan, men pakt altij de gomballen. Hij pakt het potje op en zet het aan de andere kan. Inmiddels is het bezoek in redelijke mate aangekomen. De een pakt wel een snoepje, de ander niet. Henk die pakt ook weer een gombal. Die heeft het potje weer naar de kant gezet waar hij de gombal eerder op die avond heeft gepakt. Het is de avond van het wisselen van het potje van de gomballen. Geweldig!
Ik loop een ronde over de afdeling. Slechts één wachtkamer is bezet. Een moeder en dochter zitten er. Ze willen graag water en koffie. Geen probleem. Bij het halen van het drinken word ik nog aangesproken door een verpleegkundige. Of ik voor bezoekers koffie/thee haal? Of ik gastvrouw ben. Ja die controle is nodig. Ik haal nu de koffie op Unit 1, de plek waar blijkbaar meerdere bezoekers hun koffie halen. Dat is niet de bedoeling. Ik vind het heel goed dat ze controleert.
Ik zet de koffie en thee neer en plant een koffiebekertje met tumtummetjes tussenin. Oh lekker is de reactie... Weer goed gedaan!
Een meneer komt vragend op me af lopen, met een geel kaartje van de balie beneden in zijn handen. Hij vraagt de weg naar zijn bezoek, ik leg het uit. Hij loopt de afdeling op. Eventjes later komt hij van de afdeling, wil weglopen en loopt terug. Heel aandoenlijk, hij begint te vertellen over hoe hij zijn bezoek heeft ervaren en wat hij heeft aangetroffen. We wisselen kort wat woorden, ik troost hem en groet hem bij het afscheid met fijne avond en de wens dat het goed zal gaan met degene die op IC ligt.
Ik praak nog even met Henk over ditjes datjes. Anouschka vertrekt op tijd en ik ga ook afsluiten. Ik maak mn verhaal voor in het schrift af. Ruim mn snoepjes op. Tot vrijdag weer....