AMC IC 20120909
9 september 2012
Zondagavond... even bijkomen van de dag..Het is vandaag erg warm geweest. Vanochtend heb ik thuis de laatste dingen voor van de week gekookt. Ik kook meestal voor de hele week als voorbereiding. Vanmiddag hadden we een tuinconcert in de tuin van ons appartementencomplex waar we voorheen hebben gewoond. Het is dan best een drukke dag om alles op tijd klaar te hebben. Stefan wilde vanochtend ook het huis schoon hebben. Ik mn koken klaar.. Dan douchen om netjes bij de oude buren te verschijnen. Op tijd weer thuis om eten klaar te maken. Op zondag eten we al om 5 uur, want rond half zes/kwart voor zes ga ik naar het ziekenhuis. Allemaal gelukt. Ik ben er weer klaar voor en mn verhaal aan het opschrijven.
Gisteren voor mn andere vrijwilligerswerk een kennismakingsgesprek gehad met een familie waarvan de moeder ernstig beperkt is vanwege verschillende hersenbloedingen. Ik vind het fijn dat ik de vader en zoon kan helpen door er op zaterdag eens in de 2 weken ongeveer 2 uurtjes te zijn zodat zij iets anders kunnen doen. Ik ga vanaf volgende week starten. Ik combineer de zaterdagochtend met de vrijdagavond dienst in AMC. Na het bezoek aan de familie zaterdagochtend heb ik heerlijk weekend.
Ik heb inmiddels het kantoor geopend, er ligt nog een beddenlijst. Ik maak geen ronde over de afdeling, ik zet direct mn snoepies neer. Ik heb gesuikerde drop en griotjes gehaald samen met een zak winegums. De suikerhartjes en zachte winegums doe ik eventjes in een zakje en bewaar deze voor een volgende keer. De dame van de catering opent het bal van de snoepjes door als 1ste haar greep te doen, haha. Ze heeft 92 patienten vertelt ze me mij. Ik kijk nog eens op de lijst; het aantal op de lijst valt mee.
Als ze de afdeling op loopt, komt haar leidinggevende langs. Deze pakt een snoepje en noemt het verwennerij. Ik zie dat ze de werkplek opgaat en later wegloopt. Als de dame van de catering weer van de afdeling loopt, vraagt ze of haar leidinggevende is langsgeweest. Ik bevestig het.
Ze wil meer weten wie er bij haar is geweest, ze stelt me vragen over het uiterlijk van haar leidinggevende. Blijkbaar heeft zij er meerdere. Ik heb er werkelijk niet opgelet. Het gesprek geeft me wel aanleiding om eindelijk haar naam te vragen. Jaja hier komt ie hoorrrrrrrr: Anouschka.... Ik noem mijn naam ook en we zijn van elkaar op de hoogte hoe we heten.
Ondertussen......(in het atelier...familie Knots) passeren er diverse mensen die op bezoek gaan. Enkelen staat direct voor de deur en verwachten dat je open doet de ander groet me en zegt de naam en wacht totdat ik de deur open doe.
Henk komt ook aangelopen, we praten even bij over het afgelopen weekend en hij gaat zn ronde over de afdeling lopen.
Het leuke is dat als sommige bezoekers van de afdeling lopen ook specifiek mij gedag zeggen. Dat vind ik ook zo leuk om mee te maken.
Ik maak een ronde over de afdeling voor koffie/thee. Bij één wachtkamer zaten alleen dames die koffie / thee wilden. In een andere wachtkamer zat een meneer alleen die ik de afgelopen weken al eerder heb gezien. Hij wil graag eenkop thee, voor zn vrouw een koffie. Mevrouw is bij haar zoon (patient). Als ik de koffie/thee neerzet, begint meneer te praten, ik ga zitten en hoor aan. Heerlijk om zo zijn tijd vol te maken. We praten kort over zijn zoon, over de andere kinderen, of wat ik doe vrijwillig is, wat je voor de rest met en voor familie doet. Een heel fijn gesprek. Als ik weer terug in het kantoor ben, zie ik dat Anouschka al weg is. Ik denk dat Henk ook langs is geweest en een leeg kantoor heeft aangetroffen. Ik schrijf mn verhaal op en ga afsluiten.
Ik loop mn laatste ronde over de afdeling en ga tevreden naar huis.
En net als ik dit opschrijf lopen de chinese dames die ik eerder heb geholpen uit te leggen waar hun dierbare ligt (niet eerder opgeschreven zie ik..) komen me speciaal gedag zeggen, buigen eerbiedig hun hoofd, ik geef ze een hoofdbuiging terug.
Tja wat ik dan voel is gewoon onbeschrijfelijk. Ik kan dat niet uitleggen. Ik kan alleen maar zeggen..... ik mag vrijdag weer.............