AMC IC 20120817
17 augustus 2012
Jaaaaa het is weer vrijdagavond en ik heb me de hele dag hier al op verheugd. Ik mag naar het AMC!
Ik dacht vanochtend in 1x door te gaan en heeb, denk ik, alle bij me. Haha de toegang mn badge en mn badge met vrijwilliger gastvrouw etc liggen nog onaangeroerd in de la. Ik ga vroeg naar huis en ga even naar huis. Ook Jomannie (de kat) verzorgen. Die heeft het deze week niet makkelijk gehad. Ik vertel daar zo meteen verder over....
Dussss ik mn badges pakken en op de fiets richting AMC. Na een hectische week werken is het straks weer even ontspannen en vooral veel geven!
ik stap de lift uit en ik word van achteren vriendelijk begroet door de dame van de catering (steeds nog vergeten de naam te vragen, ga het vanavond proberen, haha). We begroeten elkaar hartelijk en ik loop de afdeling op. Op Unit 6 waar de sleutels hangen pak ik de sleutels en word door een vriendelijke verpleegkundige aangesproken 'of het nog zo warm is buiten'. Daar hebben we kort een gesprek over en ik loop naar het kantoor. Ik haal alles wat ik nodig heb tevoorschijn, laat de lamellen nog even dicht en loop weer de afdeling op voor de beddenlijst. Op Unit6 tref ik een verpleegkundige die niet exact weet hoe ze de beddenlijst uit moet printen. Op Unit5 vraag ik het de verpleegkundigen die net aan het eten zijn. Een supervisor springt in en verzorgt voor mij de beddenlijst. Ze kan me ook meteen vertellen of en welke bijzonderheden er op de units zijn. Dat is fijn! Verder loop ik de wachtkamers af, grootste gedeelte is vrij en ik ga het kantoor openen.
Uiteraard had ik mn snoepjes als allereerste uit de kast gehaald. Verder haal ik het schrift uit de kast en doe de lamellen open.
Er staat een dame voor me bij de balie. Ze vraagt naar een patient en ik zie de paniek in haar ogen. De patient ligt op IC; ik biedt aan mee te lopen; zij haalt nog een familielid erbij. Samen lopen we de afdeling op. Ik breng ze naar de juiste Unit, ze zijn blij dat ze even op weg zijn geholpen.
Ik pak mn tablet en begin mn verhaaltjes te -upschrijven. Al die kleine dingen die gebeuren, voor ik het weet is er weer een pagina volgeschreven. En ik vind het zo leuk om later terug te lezen. Mn archief wordt steeds voller, haha
Jomannie: De kat van Stefan was woensdag zo loom dat we met hem naar de spoedkliniek zijn gegaan. hij reageerde niet op aanhalen, was erg warm op de vacht en wilde het allerlekkerste eten niet eten. Nou voor de zekerheid toch laten checken. Hij heeft 40.1 koorts. We hebben bloedonderzoek op suiker en nierfunctie laten doen, daar kwam niets uit. Het is vooralsnog niet bekend wat de koorts veroorzaakt. Ik schrok zelf best van het gewicht. Jomannie weegt nog maar 3.5 kilo. Vorig jaar ben ik naar dierenarts geweest voor check-up en toen woog ie 4.8. Dat verschil vond ik heel groot. We hadden wel door dat ie gewicht was verloren maar zoveel....
de arts vond dat niet verontrustend. Het is belangrijk dat ie weer gaat eten en zijn medicijnen kan innemen.
We waren na het bezoek aan de spoedkliniek nog niet thuis of meneer loopt naar de etensbak die die door het bezoek aan de spoedkliniek niet wilde, en vrat werkelijk die bak leeg. Het stokje dat we probeerde te geven, wilde ie voor het bezoek ook niet. Nu wel hoor, ging in 1x naar binnen...
Tijdens het bezoek zagen we al dat Jomannie ging reageren Hij heeft me toch uitgehaald naar de assistent die hem vasthield voor de injectie voor afname. De vinger herinnert haar nog wel even aan Jomannie. Zijn tanden stonden er flink in. Weten we in ieder geval dat het reactievermogen nog in tact is haha
Het gaat nog goed met Jomannie. Het mannetje is 19 jaar oud en flink op leeftijd. Daar houden we rekening mee.
Toen ik vanavond de snoepjes heb neergezet, staat er een arts (niet onappetijtelijk moet ik zeggen) bij de balie die vol bewondering naar de snoepjes staat te kijken en kreten slaakt. Ik nuanceer het dat het 'maar snoepjes zijn'. Hij pakt er 1 en loopt weer weg. Het 1e succes van de avond over de snoepjes is er weer. Lachen!!
De volgende die aan mn balie staat is een vrouwelijke arts die iemand wil zien die net op de IC is gebracht. Ik laat haar binnen. zij komt even later weer terug omdat ze niet weet waar diegene op de IC gebracht is. Ik kijk na voorzover ik kan. Ik krijg de vraag waar de patienten gebruikelijk worden gebracht als ze binnenkomen. Mijn standaard antwoord is dat ik hier zit om de deur open te doen en bezoek/familie te woord te staan. Ze taait af. Ik moet er eigenlijk wel om lachen. Je zit in een hokje en men verwacht dat je antwoord kunt geven. En even hè....maar niets is minder waar......
Ik leg mn tablet even weg en lees de psychologie magazine, laat mensen binnen. Het is inmiddels bezoekuur....
Op het moment dat ik hem weer pak loopt een wit pak (arts die vooral niets zegt) richting de IC, ziet de snoepjes, pakt een potje weg en biedt een collega een snoepje aan. De ander doet zelf de deur open en loopt weg. Op het moment dat beide heren door de deur heen lopen kijk in de ogen van de dame van de catering en we lachen. Stilletjes want de deur is nog open...
Nog geen 5 minuten laten komen beide heren weer uit de IC. Ik hoor dat de een vraagt of ie nog wilt. Ik antwoord geen probleem, het staat ervoor. De blik die ik van meneer krijg met de toelichting dat ie het tegen zijn compaan heeft. Die had je moeten zien. Hoe het kan dat ik tegen hem praat. Nou ik bied direct 1000x excuses aan. Als ze wat verder weg lopen, praat ik van" oh hoe kan het toch zijn dat ik tegen je praat..'... Als ik de dame van de verpleging zie ga ik het vertellen. Tis toch leuk die zorgende mensen die geen fatsoen hebben. Ach jonge dingen, moeten het nog leren, denk ik dan maar..
Ik maak een ronde over de afdeling. Het is nu half acht. Bijna alle wachtkamers zijn bezet en ik kan voor bijna allemaal koffie/thee schenken. Oh wat is het toch heerlijk om te doen. wat zijn de mensen blij die je hebt geholpen met een bakkie koffie/thee of zelfs water...
Ik ga zo afsluiten, dan zit mijn dienst er weer op. De dame van de catering ga ik wat langere tijd niet zien, ze gaat met vakantie. En toch weer vergeten de naam te vragen.