AMC IC 20120608
AMC IC 08 06 2012
vanuit Utrecht naar het AMC. ik ben om kwart over vier vertrokken en kwam aan rond half 6. bij binnenkomst moest ik nog wachten om binnen te komen. Batchverhaal volgt hieronder nog. Dat is een verhaal op zich.
Ik haal de sleutels, kijk al om me heen in de wachtkamers. Het is best druk op de gangen. Ik kijk direct in het kantoor of mn badge er ligt en ja hoor hij ligt er. Ik ben blij. Hij deed het nog ook.
alles uit de kast gepakt en uit mn tas gepakt. Klaar gelegd en ik ben de beddenlijst gaan halen. De bijzonderheden voor het bezoek vielen mee.Er zijn enkele wachtkamers in gebruikt, zelfs de grote naast ons kantoor!
Ik leg de lijst in het kantoor en loop mn tweede ronde voor de wachtkamers opruimen. Ook dan is het nog steeds druk en een grote groep mensen spreken me aan waar nu ook alweer de uitgang is. De jongen wil de lift nemen op de IC. Ik vertel dat ze waar ze heen mogen. Ja want ze komen nog terug en willen eigenlijk ook na bezoekuur langskomen. Dat van na het bezoekuur laat ik aan de verpleging en zeg dat als ze tot 8 uur naar binnen willen, ik altijd de deur voor ze zal openen. Een glimlach verschijnt op de gezichten en dankbaarheid is te zien. Oh wat heb ik het toch goed dat ik dit mag doen.
Ik ruim de wachtkamers op, gooi bekers weg, leg tijdschriften recht of op een andere plek.
Zo rond 6 uur krijg ik al veel mensen aan de balie die vragen stellen. Ik kan ze gelukkig allemaal helpen en krijg die dankbare gezichten te zien. Onbetaalbaar! blijf ik denken.
De wijngums die ik heb meegenomen vallen erg in de smaak. Oh kom eens kijken, ze hebben andere snoepjes. Ik lig werkelijk in een deuk en hou me in door vooral niet over die ouderwetse pepermunt te beginnen. Ik denk alleen maar eet vooral die gummetjes maar op.
En zo tussen door lees ik de verhalen in het schrift van de gastvrouwen door en zie geen bijzonderheden. Ik vind dat ik mijn belevingen die ik in dit dagboek vermeld veel fijner om te schrijven dan kort en bondig te omschrijven hoe de dienst is verlopen.
En dan moet het bezoekuur nog beginnen. Ik moet wel zeggen dat ik wel merk dat het drukker is dan op zondagavond. En zelfs op de avond dat EK 2012 begint. Er zijn mensen die de IC nodig hebben en dan maakt het niet uit of er gevoetbald wordt of niet.
Batch verhaal: vorige week heb ik mn contract getekend. Ik ben officieel in dienst bij AMC. Ik heb een afspraak gemaakt voor het maken van de batch voor deze week. Ik arriveer op de afgesproken tijd, de mevrouw die me helpt is vooral niet vriendelijk merkt ik al snel. Een gesprek is nauwelijks mogelijk. Als ze vertelt dat ik de standaard autorisatie heb, geef ik aan dat ik toegang tot IC moet hebben. Nou dat was een bijzondere afdeling en dat moet door mijn leidinggevende aangevraagd worden. Ik weet dat wat ik dan ga zeggen tegen de verkeerde persoon is maar ga toch het gesprek aan. Ik vind het vreemd dat dat dan niet tegen me is gezegd. En wat leidinggevende, ik ben vrijwilliger. Nou die mevrouw zat in de herhaling, en zei telkens hetzelfde. Dit zijn de regels en ja die moeten er ook zijn. Het is een ziekenhuis en daar kun je niet iedereen zomaar binnenlaten.
Op mijn vraag of ik toegang heb tot de fietsenstalling trok ze een gezicht van dat je me dat nou vraagt. Nee geen idee zei ze en nam me mee naar de afdeling waar de fotoś gemaakt worden incl de badge. Die mevrouw die er zat zat helemaal in de niet meewerk modus. Toen de vraag over de fietsenstallng werd gesteld, was het enige antwoord dat z kon geven. Nee geen idee!. Dat ze een klant helpt door het uit te zoeken daar had ze nog nooit van gehoord dacht ik meteen. De foto werd gemaakt, ik niet in gesprek en gewoon om me heen kijken. Me verwonderen dat die mensen nog steeds rondlopen. En gewoon jong hè. Geen ouwe taart die er al jaren werkt. Onvoorstelbaar!
Ik heb de batch in ontvangst genomen en ben naar Irene gelopen.Ik vind het ongelooflijk dat je als nieuwe medewerker, ook al is het vrijwillig niet geholpen wordt met je vragen. Ikmocht het wel proberen of de badge werkte. Ben je daar een haartje betoeterd. Ik stel de vraag, ik hoef niet zelf op zoek naar het antwoord.
Ik vertelde Irene onder genot van kop thee mijn verhaal. Zij zorgt ervoor dat de badge werkt en ze zou naar de afdeling gaan om daar verhaal te halen. Ik ben die dag niet de enige die iets soortgelijk meemaakt.
we hebben na de woensdag nog emailcontact. Irene vertelt me dat de badge werkt. Ook in de parkeergarage, de fietsenstalling en de IC en dat laatste is niet onbelangrijk haha
haha ik loop weer tegen artsen aan die het verrassend vinden dat er potjes met veel gekleurde wijngums liggen. Doet zo vrolijk aan!
De grote donkere meneer (in paars pak) spreek ik aan. We hebben kort gesprek hoe het gaat. we hebben elkaar ook kort mijn vorige dienst gesproken. Hij kon het zich niet meer herinneren. Nou ik wel hoor. De herkenbare blik en tanden. Ja leuk om zo de gesprekken te voeren.
Ik loop mijn 2e ronde! Er was behoefte aan koffie, thee of water. Een wachtkamer is helemaalvol, niet alleen met mensen maar ook met eten.
De andere wachtkamer wordt bezet door turkse mensen, deze maak ik blij met een kan water. Die dankbaarheid doet veel!
Ik zit na te denken op het moment dat ik een heer hoor bellen over iemand die op IC ligt. Hij praat iemand bij over de toestand van de patient. Hij loopt terug, ik doe de deur open en krijg die dankbare blik. Mijn gedachten gaan terug naar het moment dat ik die avond het AMC binnenloop. Op een één of andere manier krijg ik een trots gevoel als ik er binnen loop. Als ik via het plein met restaurant de gang naar Geel krijg ik er gewoon een brok van in mn keel. Ik ben zo blij dat ik dit mag doen, het geeft me een goed gevoel en zelfs na mijn hele dag werken bij ASR valt het me niet zwaar. Gewoon trots!
Ik zie Mickey ook weer binnenkomen. net voordat hij naar binnengaat was de deur al open geweest. Er is dan nog tijd om in de sensor te lopen zodat het lijkt alsof de deur dicht is, die gaat dan toch nog open. Mickey doet alsof ie de deur heeft overwonnen en steekt zn handen in de lucht. En ach ik zie het als begroeting.
Enkele mensen komen expliciet vragen aan mij of ze naar iemand op IC mogen. Dat zijn dan de vriendelijk mensen. Een hoop mensen gaan toch voor de deur staan en verwachten dan je open doet. Ik vind het niet erg. Het valt me op!
Degene die vragen, zijn best aandoenlijk, staan open voor kort gesprek. Ja heerlijk!
En vervelende mensen heb je er ook bij. Een groep ouderen stelt de vraag voor een meneer. Die is opgenomen. Ik heb hem niet op de lijst staan. Ik zoek hem op in het bestand en weet niet exact welke afdeling staat vermeld. Een heer uit de groep stelt op een vervelende toon de vraag of ik het weer niet kan vinden. Ik vraag wat hij zegt, hij herhaal exact de vraag en ik geef hem terug dat ikhet voor het eerst op zoek. Ik zie ij de naam een onbekende afdeling staan, vraag het aan een groen pakje dat ik bij de catering zie staan, meld de oudjes dat de patient idd is opgenomen op Unit 3. Krijg werkelijk alleen maar vervelende herhalingen wat ik net zei. Ik laat ze binnen en schrijf het van me af. Krijg de hik!
De mensen die dan de IC verlaten willen weglopen en al met al heb ik een fijn gesprek over de wijngums, over hun kinderen, over mijn vrijwilligerswerk. Het is een moment gezellig.
Ik maak mn laatste ronde, schenk nog koffie/thee /water en ga naar huis. Met een smile loop ik naar mn fiets. De dankbaarheid van alle mensen (behalve de oudjes) blijft me bij. Ik kan het weekend in.