AMC IC 20151218
De laatste dit jaar, zit ik me te bedenken. Tegelijkertijd herinner ik mezelf dat ik dit nog wel even moet doorgeven aan mijn coördinator. Volgende week 25 december en die week daarop 1 januari heeft San geen dienst. Oja en die week daarop ook! Heerlijk genieten van een vrije vrijdagavond. Of het genieten van mijn vrije tijd nog niet genoeg is. Wel werk geen opdracht, dus veelal thuis. Ik stap rond kwart voor zes de lift uit en sta direct oog in oog met Anouschka. Zo enthousiast als ze altijd reageert blijft het dit keer ook niet achter. We vallen in elkaars armen en zeggen gedag. Ze was zich al zorgen aan het maken. Ze verwachtte mij eerder. Gekkie! Altijd rond kwart voor zes! We lachen erom. We vertellen elkaar dat we het Kerstpakket hebben opgehaald. Zij vanochtend en ik vanmiddag. Een mooie cyclaamkleurige opbergbox (bijna de kleur van mijn Picantootje) met allerlei lekkers erin. Het openmaken was een feest vanmiddag. Ik loop de afdeling op, haal de sleutels en open het kantoor. Als ik de lamellen open doe, loopt een witte korte jas langs. Hij stopt en vraagt of er nog pepermuntjes zijn. Natuurlijk zijn die er. Ik open het keukenkastje en hou hem het bakje met verpakte wilhelmina pepermunt voor. Dankbaar pakt hij er één. Een kinderhand is gauw gevuld, denk ik. Ik had mijn snoep nog in mijn tas zitten en heb hem daar niet over verteld. Hij doet het maar met die 'lekkere' pepermuntjes haha. Ondertussen loopt Anouschka richting de afdeling en vertelt mij dat ik vorig jaar met Kerst lekkernijen heb staan. Ik ga haar teleurstellen door haar te vertellen dat ik er met Kerst niet ben. Ze kijkt beteuterd, alhoewel zij (altijd aan de lijn) nooit iets pakt hihi. Met een grap en een grol loopt ze op de afdeling. Ik zie haar even later in mijn ooghoeken, als ik iemand de weg wijs, weer van de afdeling lopen. Onze blikken raken elkaar net
De eerste ronde koffie/thee is rustig. Ik kan de mevrouw en meneer in de fauteuils op unit 5 een kop thee aanbieden en een marokaanse familie in een wachtkamer een blad met kannen koffie/thee voorzien. Ik zie een grote groep mensen voor de deur staan en loop rustig weer terug richting het kantoor. Het bezoekuur gaat beginnen. Ik verwacht niet dat het heel druk gaat zijn.
Rond tien voor half acht loop ik de tweede ronde koffie/thee en kan veel schenken voor vele bezoekers. Het geeft me weer een goed gevoel dat ik voor anderen kan zorgen. Inmiddels staan er geen snoepbakjes meer op de balie. Er zijn heel vervelende jonge ik denk ghanesen (een heel grote groep) en die graaien!! de bakjes leeg. Ze lopen telkens heen en weer en pakken niet één of twee. Nee die grote klauwen gaan door de bakjes heen. Ik was zo slim om tijdens mijn tweede ronde één klein bakje te laten staan. Toen ik na 20 minuten terug kwam, was het bakje compleet leeg. Ja er zat nog één papiertje in. Ik zie ze in mijn ooghoeken de lift in lopen. How rude!! Als ik ze alledrie had laten staan was alles op. Dat weet ik zeker.
Er staan een mevrouw en meneer bij het kantoor en de meneer vraagt of ie zaterdag ochtend nog eens langs mag komen. Ik vertel hem vriendelijk dat dit in overleg met de verpleging mag. We hebben even een kort gesprek over vrijwilligerswerk en we nemen afscheid. Ik wens ze heel veel sterkte!
Anouschka komt nog even buurten voordat ze haar keukendeur dichttrekt. Even bijpraten over van alles en nog was. Ik vertel haar hoe mijn ontmoeting vanmiddag met de coördinator vrijwilligerswerk is gelopen. Dat ik de komende drie weken niet aanwezig ben en we vallen elkaar in de armen en wensen elkaar fijne feestdagen en tot volgend jaar.
Voor de lezers van deze blog wens ik jullie fijne feestdagen en gelukkig nieuwjaar. T O T I N 2 0 1 6 !!!