AMC IC 20150306
Alsof het zo moet zijn bedenk ik me als ik als een dolle over de IC loop om half zes. De hele dag is erg druk geweest met op het werk. Ik heb in weken niet meer zo hard gewerkt op vrijdag. Waar ik normaalgesproken rond half twee naar huis rijd, stap ik nu pas kwart over vier in de auto. Met de koffiemomentjes/bedankmomentjes in combinatie met de vrijgave adviezen en voortgangsrapportages voor de release van volgend weekend is het erg hectisch zo drie dagen voor mijn vertrek bij mijn betaalde baan.
Ik ben thuis en kom niet tot rust. Ik besluit eerder naar het ziekenhuis te fietsen en daar een broodje te halen. Thuis heb ik geen trek in eten. Onderweg zeg ik Stefan gedag. Eventjes de rust opzoeken. Haha had ik gedacht. Ik loop de afdeling op en ik zie de ruimte waar overledenen kunnen worden opgebaard open staan. De wachtkamer die eraan vastzit is volgens mij leeg. Ik sluit de deur en houd in mijn achterhoofd dat er iets gaande is. ik haal de sleutels en open het kantoor. Even later staat een jonge man voor de balie. Ik zie in één oogopslag dat ie geestelijk niet in orde is. Hij staat met het bekende gele kaartje in zijn handen en durft me geeneens aan te spreken. Hoofd naar beneden en de ogen staan scheef. Hij wil naar z'n tante maar weet niet welke naam zij heeft. We gaan samen bij het bord op de afdeling kijken. Hij ziet een bekende naam. Ik begeleid hem naar haar, hij is bang. Na enig twijfelen durft hij de mevrouw te benaderen. Ik neem afscheid met het compliment dat ie het goed heeft gedaan. Als ik van de afdeling loop, zie ik in een wachtkamer twee turkse dames zitten. Ik geef aan dat ik gastvrouw voor vanavond ben en vraag of ze koffie/thee willen. De jonge dame stelt mij een vraag, ik ga zitten en hoor de vraag aan. De patient (ik geloof opa) gaat overlijden en zij vraag of ik de imam wil bellen. Ik verwijs naar de verpleging die dat soort zaken voor haar rekening neemt. Geen probleem, ze begint meteen te vertellen dat ze als familie zo goed worden begeleid door de verpleging en nu dan door mij. Al met al kom ik erachter dat er meer bezoek is. Ik loop weg met de belofte dat ik een kan koffie en thee met toebehoren voor ze ga verzorgen. Ze zijn dankbaar.
Ondertussen zie ik dingen op de afdeling gebeuren die mij doen bedenken 'alsof het zo moet zijn' . Het gaat ook hier erg druk worden. Het is maar goed dat ik eerder binnen ben. We gaan het zien. Ik eet eerst mn broodje op welke ik beneden heb gehaald. Het is zo tijd voor de ronde bijzonderheden.
De ronde van bijzonderheden levert geen verrassingen op. Er zijn best veel patienten die er niet goed bij liggen. Ik mag iedereen doorlaten. Ondanks dat in het vrijwilligersschriftje weer eens een lijstje met bezoekers staat vermeld. Of deze uitsluitend bij de patient toegelaten mogen worden. Tot mijn genoegen zie ik dat een andere vrijwilliger (naam ontbreekt, dat is dan wel weer jammer) commentaar heeft geschreven. Dat het niet mogelijk is voor ons als vrijwilliger bij bezoek altijd namen te vragen. Zo werkt het nou eenmaal niet. Ik vond het grappig dat iemand anders dan ik dit commentaar verzorgt. Als ik met een verpleegkundige dit kort bespreek hoor ik van haar dat het zelfs voor verpleegkundigen nagenoeg onmogelijk is. Rest my case, denk ik dan maar. Oh ik bedenk me nog iets, ik ga de opbaarruimte afsluiten en de wachtkamer. Even sleutel halen. Goed die kamer incl de opbaar kamer is weer klaar. Bekertjes met resten koffie weggehaald, sleutel teruggehangen en de verpleegkundige verteld dat alles weer picobello in orde is voor de volgende.
Tja dan is het dus ook heel snel bezoekuur. Het is een af en aan lopen van bezoek. De jongen van de tante had ook nog beloofd dat ie langs zou komen. Met de dame van de voeding heb ik vanavond heb ik heel veel lol over van alles en nog wat. Ook over die jongen, een klein beetje leedvermaak doen we wel aan. Het valt me op dat ze nog weet dat ik 2 Sisi drink. Wat is ze lief!
Hè even een moment rust in deze hectiek. Er loopt niemand op de gang. Ik hoor alleen mijn eigen getik. Hmmm serene rust.... voor eventjes...
Rond half acht start ik de ronde koffie/thee. Op deze ronde hoor ik één en al dankbaarheid voor de verzorging van de patient en van het bezoek. Sjeempie het doet me zo goed. Ik loop stralend door de gangen om weer eens een koffie zwart te halen. Ik heb het echt naar mijn zin hier als vrijwilliger. Nee voor de goede lezer... dit ga ik niet als betaalde baan doen. Dat betaalt te weinig als het al een betaalde baan zou zijn. Ik ga weekend vieren. I E D E R E E N F I J N W E E K E N D !!!
Oh toch nog even, omdat ik langer blijf zitten gebeurt er toch nog iets moois. Een vader en zoon, waarvan de vader erg bijdehand (op een positieve en vrolijke manier) eerder op de avond de afdeling op lopen, komen ze nu bij de patient vandaan. Het tweetal draait zich bij het verlaten van de afdeling direct naar mij om en begint een praatje. Wat een heerlijkheid! Wat kunnen mensen toch vriendelijk zijn!
Doei doei