AMC IC 20150227
En voor je het weet ben je twee weken verder. Vorige week een keer verzuimd in verband met opleiding. Nu extra vroeg in het ziekenhuis. Dat is ook maar goed ook. Wat een hectiek de eerste drie kwartier. Ik loop richting de IC en ik zie twee dames staan te wachten, moeder en dochter. Ik zie dat ze gespannen zijn. Ik doe mn dopjes met muziek uit, stel me voor als gastvrouw voor vanavond en vraag wat ik voor ze kan doen. Hun man/vader is net binnen gebracht en ze willen naar hem toe. Ik open snel het kantoor, start de computer op en kijk waar meneer ligt. Ik begeleid de dames naar de juiste unit. Ze mogen nog niet bij hun dierbare. Ik breng ze naar een wachtkamer en geef ze koffie/water. Ondanks de spanning/emotie komen we wel tot een vrolijk gesprekje. Onderweg terug van de unit naar de wachtkamer ben ik aangesproken voor een familiekamer, die kijk ik na en koppel het terug. Dan verzorg ik nog een grote familie in een andere wachtkamer. Het is een drukte van jewelste. Kan geen eens ademhalen, het lijkt wel echt werk haha!
De afgelopen weken zijn een stormbaan geweest. Met pieken en dalen die horen bij het beleven van het verliezen van je baan. Van sollicitatiegesprekken, naar wachten op de uitslag, van het niet horen / niet worden teruggebeld naar het zelf bellen en dan te horen krijgen ' je was me net voor, ik heb een uur geleden gehoord.....' Bij mij heeft dat impact en die heb ik gewoon beleefd en d'r helemaal door heen gegaan. Dat resulteert bijvoorbeeld in slecht slapen. Deze week al twee nachten rond half twee beneden gezeten. Het hoort er allemaal bij. Toch hou ik de moed erin. Ik geloof in m'n eigen kracht! Het heeft geen zin om te zitten sikkeneuren (geen idee hoe je dat schrijft). Het zal niet aan mij liggen als ik per 1 april 2015 (nog steeds geen grap!) geen andere fantastische baan heb gevonden.
Vanmiddag gesproken met de coördinator van de vrijwilligers. Wellicht een extra dienst hier en daar om de werkuren in te gaan vullen. Ze heeft een wachtlijst van vrijwilligers voor de jobs die er binnen het AMC aangeboden worden. Tuurlijk vind ik dat fijn om te horen. Ik zet het dan ook direct opzij dat ik een andere aktiviteit ga zoeken voor dagindeling na m'n laatste werkdag over bijna anderhalve week.
Genoeg over mezelf.. nu weer de vrijdagavond Gastvrouw IC. Hierboven staat al even de hectiek omschreven die er bij de start van de dienst was. Daar is nu op het moment van opschrijven van dit verhaal helemaal geen sprake meer van is. Het is nu de rust zelve. In bijna 20 minuten geen bezoek, alleen personeel. Hmmmm hollen of stilstaan.
Zo gaat er nog een halfuur voorbij voordat er weer bezoek komt aanlopen. Het is inmiddels bijna bezoekuur. Dit gaat natuurlijk niet opschieten. Een uur niets doen is vervelender dan heerlijk druk doende over de afdeling lopen. Ik hoop erop dat het bezoekuur meer bezoekers gaat trekken dan het doet vermoeden. Tja en als dat dan zo is is het niet anders.
Om half acht zijn er nog niet veel bezoekers langsgekomen. 5 minuten later ga ik de afdeling op om de ronde koffie/thee te lopen. Unit 1 en 2 zijn afgesloten dus ik hoef maar 4 Units af te lopen. Het is op zich heel rustig en toch heb ik korte fijne momenten met mensen die koffie/thee/cappuccino/chocolademelk van me vragen. Een heel hectische start, een bizar rustig tussenstuk en een prachtig eind. Het is net een toneelstuk. Het is weekend, ook voor mij nu.
ik wens iedereen een heel F I J N W E E K E N D .