AMC IC 20141107
De snoepjes staan weer voor mn neus. 2 uur lang de uitdaging er géén te pakken, haha. Ja ik ben weer in het ziekenhuis na een week hard en toch ook fijn werken. Deze week hard gestudeerd en dat heeft geresulteerd in het slagen voor het examen Testmanager. Bij de diabetes verpleegkundige geweest, mn suiker is iets te hoog, bloeddruk goed en gewicht weer gedaald. Kijk, dat zijn teksten zouden we thuis zeggen! Al met al een goede week geweest. Een week die ik als gebruikelijk ga afronden in het AMC. Het was een koude rit op de fiets. Toch weer wennen die wind en regen die de gevoelstemperatuur naar beneden haalt. Gelukkig kan ik in het ziekenhuis opwarmen :-). Rond kwart voor zes loop ik de afdeling op. Ik zie Anouschka in de donkere spoelruimte staan en ze begroet me met al haar enthousiasme. Ze is blij me te zien, het is voor haar heel rustig. Ze geeft voor de zoveelste keer aan dat ze straks bij mij komt zitten, dat gaat ze echt niet doen. Maar dat vertel ik haar niet. Ik groet haar en zeg dat ik haar straks nog spreek. Ik haal de sleutels en open het kantoor. Al snel staan er mensen met vragen. Ik begeleid ze naar de juiste afdeling of Unit op IC. Op de lijst van patienten die mijn voorganger van die middag heeft laten liggen, staan in tegenstelling wat Anouschka mij doet geloven meer patienten. Ze vertelt me dat ze weinig mensen heeft die ze bedient. Ik besluit een volgende keer te vragen hoe dat dan werkt. Zo leer ik elke keer weer een beetje van het ziekenhuisleven, haha. Ik vind het fijn haar zo weer die twee uurtjes om me heen te hebben. We hebben het toch even gezellig. Praatje hier en daar.
Een dochter en moeder verlaten de afdeling om een hapje te gaan eten. Moeder kan niet lopen en zit ineen rolstoel en zit op de praatstoel voordat ze gaat eten. Als ze even later weer teruglopen vraagt de dochter of ze een bakje koffie mogen hebben. Ik had het al aangeboden toen ze wegliepen dus de vraag kwam mij niet raar over. Ik loop met de dochter mee en breng ze twee bekers koffie. Moeder zit nog steeds op de praatstoel. Ik blijf even staan om de verhalen aan te horen. Ze zijn helemaal vol van hun man/vader die voor de zoveelste keer in het ziekenhuis en nu ook nog op de IC ligt. Het is aandoenlijk. Op het oog gezonde vrouwen die stuk voor stuk ook iets mankeren. Een raakvlak wat dat betreft. Ik kan ook meepraten. We praten zo'n 10 minuten. Dan besluit ik weer naar het kantoor te gaan. Het bezoekuur is begonnen. De dames bedanken me en ik beloof ze op de laatste ronde nog eens te benaderen.
Op de ronde koffie/thee die rond kwart voor acht begint heb ik enkelen die ik kan bedienen. Het is inderdaad niet zo druk op de afdeling en ben om acht uur klaar. Te laat begonnen natuurlijk. De tijd vliegt vanavond, heb geen eens in de gaten dat de tijd zo hard gaat en toch doe ik niets bijzonders. Nu ik dit verhaal afschrijf, is het bezoekuur afgelopen. Eén voor één lopen de bezoekers van de afdeling af en pakken ieder van hen nog een snoepje mee. Het is best de moeite waard om het nog eens te doen zo blijven nadat het bezoekuur is afgelopen. Meestal treffen de bezoekers dan het kantoor gesloten. Ik ga eens kijken hoe en of ik dat ga doen.
De dienst en de week zitten erop voor mij. Voor allemaal: F I J N W E E K E N D!!!