AMC IC 20141024
En de week is weer voorbij, het is bijna weekend. De twee uurtjes IC AMC zijn aangebroken. Het is erg vies weer vandaag. Heb thuisgewerkt en bijgeslapen. Ik heb een erg slechte nacht achter de rug. Ben niet buiten geweest en dat is maar goed ook. Ik heb het vandaag niet droog zien worden. Als ik thuis op het idee wordt gebracht om met de auto naar het ziekenhuis te rijden, laat ik dat idee niet meer los. Ik pak al mn spullen bij elkaar en vertrek richting auto. Ik bedenk dat ik um neer kan zetten onder het Holendrecht station. Als ik er langs rij en zie hoe omslachtig het is om um in de goede richting te zetten rij ik door naar de apotheek en zet um daar neer. Het mag officieel niet maar het leven bestaat uit risico's nemen toch? Ik loop richting waar eerst het fietsenhok was en zie dat dat helemaal is verbouwd. Om me heen kijkend zie ik nog steeds niet waar de nieuwe fietsenstalling is gemaakt. Ik loop het ziekenhuis in, richting de lift, richting de afdeling. Onderweg op de 3e etage stop ik bij de keuken en groet Anouschka. Ze groet enthousiast terug. Ik haal de sleutels op Unit 6 en open het kantoor. Elke weer voel ik me hier weer thuis. Het is de plek waar ik mijn ding mag doen. En tijdens dat ik dit opschrijf bedenk ik me de vele gesprekken die ik voer over hoe knap het is dat ik naast mn full time baan dit vrijwilligers werk doe. Ik merk nog steeds dat het geen belasting is. Het is een toevoeging in mijn leven en het doet me nog steeds heel goed.
En plots staat Melvin voor mn neus. Ik schrik van de snelheid dat ie aan komt lopen. Ik moet erom lachen en uiteraard vertel ik hem dat. Als ik vraag hoe het gaat reageert hij niet enthousiast. Privé gaat het niet best. Ik hoor zijn verhaal aan, het is triest. Vervelend voor een hardwerkende jongeman. Anouschka komt terug van de afdeling. Ze heeft, geloof ik, het eten opgehaald, borgen opgehaald en was heel snel terug vond ik. Ze bevestigt dat er weinig mensen op de afdeling zijn en de verpleegkundigen vandaag niet vrolijk zijn. Ze verlangt naar het weekend bekent ze mij. Ik ga het beleven hoe de sfeer is op de afdeling. Ik ga mn 1e ronde lopen.
Het is èn rustig en leeg op de hele afdeling. Van de sfeer merk ik niet veel. Niet veel later zit ik weer gewoon in het kantoortje. Het gaat een lange dienst worden. Zooo rustig is het. Toch een grappig momentje als 'iets wat op een arts(assistent) lijkt' om de hoek komt kijken en hardop heel verbaasd reageert op de voor mij bekende snoepjes. Ze neemt er een stuk of vier /vijf mee, uiteraard op aangeven van mij. Ik maakte haar helemaal blij met die snoepjes. Het was een verrassende reaktie en ik geniet hiervan. Ik wens dat ze ervan geniet. Ze loopt weg.
En toen was het weer rustig. Een lege gang, een leeg lijstje van patienten alles weg :-)!
Het bezoekuur is al 10 minuten onderweg en er zijn het afgelopen kwartier geen enkele bezoeker langs gekomen. Anouschka is voor haar ronde drinken voor patienten ook al snel klaar. Ze laat zelfs de kar op de gang staan voor mij dat ik zelf drinken mag pakken. Dit is de tweede keer dat ze het mij aangeeft. Eerder op de avond vond ik het te vroeg. Nu is het tijd. Ik had vroeg gegeten vanmiddag dus ik vraag of ik een ontbijtkoek mag pakken. En natuurlijk wordt me dat ook niet onthouden. Ik proef voor het eerst in jaren echte ontbijtkoek. Geen Aldi/Lidl. Wat is dat een verschil...! Maar goed eentje is genoeg. Ik denk dat ik maar vroeg de ronde koffie/thee ga doen. Ik moet op bezigheidstherapie. Er is echt niets te doen. Heb alle blaadjes (niet interessant) doorgebladerd, facebook bekeken en nieuws doorgenomen. Wat moet ik nou nog meer...
Ik begin de tweede ronde eerder dan normaalgesproken. Het is erg rustig met bezoek. Ik kan voor enkelen koffie/thee schenken. Het is niet anders. Nog 20 minuten en dan is het echt weekend voor mij.
Anouschka en ik praten nog even kort met elkaar over koetjes en kalfjes en gaan daarna afronden.
Ik wens iedereen een heel F I J N W E E K E N D!!!!