AMC IC 20140822
Yep 22 augustus vandaag. Het is onze dag. Van Stefan en ik. Onze trouwdag. Het is inmiddels alweer 6 jaar geleden dat we het bootje ingestapt zijn. Ik heb hem vanmorgen verrast met een kado (incl die voor mezelf haha) en de gebruikelijke kaarten aan elkaar ontbraken ook niet. Verder doen we er vandaag niet aan. Volgend jaar gaan we weer bij de Veranda eten, als het aan mij ligt, dat zien we dan wel. Tijd om naar het AMC te gaan bedacht ik me vanmiddag om 16.00 uur. De tijd dat ik uit Utrecht wegrijd. Hmmm het regende best hard rond die tijd en al met al heb ik er 5 kwartier over gedaan om thuis te komen. Best wel inspanned gereden, dan snel eten om op de fiets tussen de buien door richting het ziekenhuis te rijden. Ik haal nog een broodje in het AMC; ik heb niet genoeg gegeten om tot 20.00 uur vol te houden. Ik haal de sleutels op de afdeling en open het kantoortje. Al snel komt Anouschka om de hoek kijken. We begroeten elkaar enthousiast en praten kort bij. Op het moment dat ik de ramen heb geopend, komt er al bezoek. Ik zie hem van ver aan komen lopen. Er volgen meerdere mensen die al hun dierbaren willen bezoeken. En jullie weten... Santje doet voor iedereen open, ook buiten bezoekuren. De snoepjes staan weer klaar, de enthousiaste reakties zijn weer eens niet van de lucht, het is toch heerlijk om iedereen zo te plezieren. Een verpleegkundige die pakt een zuurtje, een mevrouw met een wit pak pakt om het hoekje een dropje ( ik heb in papieren bekertjes dropjes staan, die ik wellicht voor het bezoek bij de koffie kan aanbieden). Even later kijkt Melvin om de hoek. Ik ben blij om hem weer te zien. Het is echt weken geleden dat we elkaar gesproken hebben. Ook hij vertelt mij dat ie blij was mijn snoepjes te zien en daarna mij in mn gezicht te kijken. We praten bij over wat we de afgelopen weken van elkaar hebben gemist. Hij snelt daarna van de afdeling. Het is tijd om te gaan. Een van de eerste mensen die ik vanavond binnen laat zijn op het oog wat simpele mensen. Als hij mij de naam van de patient vertelt, wijs ik hen (ze zijn met zn drieëen) de weg. Ik hoor dat ze onderweg ook nog moeten vragen welke kant ze opmoeten. Goed, dat zij zo....
De meneer staat even later voor mn neus en vraagt of er op de IC een rookruimte is. Ik moet best lachen in mezelf. Het zal vroeger best aanwezig zijn geweest. Nu hoort het er echt niet meer bij... Ik vertel meneer dat er in het hele ziekenhuis geen rookruimte is en dat ie naar buiten moet. We lachen er eventjes om. Dan volgt een verrassende opmerking van meneer die mij doet blozen: Heeft uw man u wel eens verteld dat u hele mooie ogen heeft? Op mn gezicht voel ik die doos tomaten groeien... Ik heb eigenlijk nog nooit zo'n compliment gehoord. ik bedank hem voor het compliment. Hij haalt zijn vader (die komt werkelijk aan strompelen, is onverstaanbaar van het roggelen... aanname.... van het roken wellicht). Ik wens ze veel plezier met roken en ze lopen weg. En dan moet het bezoekuur nog beginnen.
En door alles wat er het afgelopen uurtje is gebeurd heb ik mn eerste ronde bijzonderheden geen eens gelopen. Geeft niet. Ik zit er om de deur open te doen en ik krijg het idee dat het voor het bezoekuur drukker is dan tijdens het uurtje bezoek. We gaan het zien en meemaken.
Het bezoekuur is inderdaad rustig. Rond kwart over zeven start ik mn ronde en kom direct de meneer van het roken tegen. Hij loopt met een oudere vrouw en is op zoek naar een plek waar ze kunnen zitten. Ik wijs ze een wachtkamer in de buurt van de patient. In de wachtkamer ernaast zaten een drietal mensen. Ik had al koffie voor ze gehaald en de kamer is leeg. Een mevrouw komt aanlopen met een rolstoel en ik besef dat die derde koffie voor die mevrouw is haha. We lachen en ik begeleid haar en de koffie naar de Unit. Ook haal ik koffie voor de rokende meneer en leg de rest van mn ronde af. Wat een enthousiasme weer van de bezoekers. Komt het nu omdat ik zo blij kijk of zijn zij zo blij dat ik er ben. Ik hou het op beiden haha. Ik ga zo meteen naar huis en weekend vieren. Voor jullie F I J N W E E K E N D!!!