AMC IC 20140725
Op een dag als vandaag vind ik het fijn weer het ziekenhuis in te lopen. Vandaag heb ik in Utrecht gewerkt. Ben weer eens met mn Picantootje een eindje gaan rijden. Het is ondanks dat het vandaag rustig was op het werk toch inspannend. Het project waar ik mee meeloop, loopt niet voorspoedig en dat is een understatement haha. Als ik dan naar huis rijd, probeer ik alles los te laten. Dat gaat me redelijk goed af. Op de A27 bedenk ik me wel dat op het kleine stukje dat ik rijd straks de 75 rouwauto's gaan rijden met de slachtoffers van de vliegramp van vorige week. Zo na een week kan ik het zonder tranen opschrijven. Dat is me van de week nog niet gelukt. Ook bij mij heeft de ramp, ondanks dat ik geen bekenden heb verloren, heel veel bij mij losgemaakt. Zo vorige week dat ik het Joy heb verteld, dat ik dat toch met enige zorg heb gedaan. Ik praat dan toch met een meisje van 10 jaar. De vlag van het AMC half stok zien hangen. Het staat me nog allemaal bij. Afgelopen woensdag 'dag van nationale rouw'... ik was thuis aan het werk en s middags vrij. De TV heeft aangestaan. Om half tien vonden mn ogen het genoeg en begonnen te prikken. Vind je het gek als die zoveel vocht moesten verwerken. Zo heb ik vanmiddag ook nog een paar minuutjes gekeken. Het blijft indrukwekkend en toch voel ik dat het ook went. De vele kisten met zoveel respect naar de rouwauto's gebracht, het kijken ernaar gaat me beter af dan vorige week. Toch sta ik wel elke keer stil bij de mensen die zijn achtergebleven. De mensen die zijn overleden verdienen respect, diegene die overblijven ook. Dat zie ik terug in de TV uitzendingen; hetgeen niet wordt getoond maar wordt verteld door de verslaggevers. Als dan afgelopen woensdag plots minister Timmermans wordt 'overvallen' door een vrouwelijke nabestaande is dat wel even in beeld maar dit wordt een seconde later hersteld. Wij Nederland staan stil bij een ramp die dit respect verdient en wij weten als geen ander hoe we dat kunnen doen. We zeuren en zeiken een eind in de rondte als er niets aan de hand is. Als het ertoe doet, zijn we ervoor elkaar. Ik ben blij dat ik Nederlander ben.
En als trotse Nederlander mag ik vanavond mn dienst als Gastvrouw IC in het AMC vervullen. Wederom weet ik niet waar ik mn fiets neer kan zetten. Ik heb er nog niet aan toegekomen dit na te vragen. Ik zet deze keer mn fiets in de wandeltunnel richting het AMC neer. Net iets dichterbij als vorige week bij het station. Ik loop om exact kwart voor zes het ziekenhuis binnen. Met de snoepjes, die ben ik deze keer niet vergeten. Als ik de sleutels opgehaald heb en het kantoor open vallen me twee dingen op. Het ruikt eigenaardig, beetje verpleeghuis achtig, muffig, ik denk hmmmm dat herken ik wel. Het kantoor zit meer dicht dan open dus dat gaat rieken.... Het tweede wat me opvalt het deurtje dat niet meer in het kastje waar ik mn tas (waardevolle spullen) in doe. Dat wordt dus tas meeslepen tijdens de dienst want voor de rest kan ik niets afsluiten in dat kamertje. We gaan kijken hoe we dat gaan doen vanavond. De dienst kan beginnen.
Rond kwart over zes nadat ik alles heb geinstalleerd, snoepjes, lijst patienten, applicaties geopend die ik gebruik tijdens de dienst incl facebook haha, loop ik de 1e ronde over de afdeling. Er zijn geen bijzonderheden namens de verpleegkundigen. Op de gang spreek ik een dame die vraagt of er nog koffiemachines zijn die contant geld accepteren. Ik zeg dat die er niet meer zijn en vraag of ze in een wachtkamer zitten. Ze bevestigt dit. Als ik weet in welke ze zitten beloof ik na mn ronde langs te lopen. Die ronde is snel voorbij vanwege het ontbreken van bijzonderheden. Er zijn ook weer twee units gesloten.. toen waren het er nog 4.
Ik loop naar de wachtkamer en tref een grotere groep aan dat dat de dame mij heeft voorgesteld. Nou is niets bij teveel dus ik laat me er niet van de wijs van brengen. Ik geef aan dat ik het vermoeden heb dat de groep behoefte heeft aan koffie/thee. Als ik de kinderen zie zitten voeg ik direct toe .. en limonade? Een grote glimlach komt met tegemoet. Een meisje van rond de 8 durft niet te zeggen dat ze eigenlijk in dit warme ziekenhuis best wel een zoete limonade lust. Ik vraag degene in de wachtkamer ernaast ook en loop weg om het te halen. Even later loop ik met het zware dienblad weer de kamer binnen. Ik word enthousiast ontvangen. Het doet me goed. De andere wachtkamer ontving de koffie /thee ook erg blij en enthousiast. Nog altijd loop ik met mn tas te slepen en word die al heel snel zat. Ik besluit een email aan Irene (coördinator vrijwilligers) te zenden. Dat doe ik direct als ik in het kantoor weer terug ben.
Plots staat er een familie voor me die vraagt naar een patient die ik helemaal niet kan terugvinden in het systeem van patienten. Ik kijk niet op de lijst (ik zag nl later dat diegene op de lijst stond geschreven door de Gastvrouw van vanmiddag). Ik loop met de familie naar Unit 6 (mijn vraagbaak) en daar blijkt de patient op het bord te staan. De verpleegkundige die al opstond, neemt de familie over. De meneer van het stel bedankt me en schenkt me een fijne glimlach. Even straks in de gaten houden voor de tweede ronde koffie/thee. Ik loop terug naar mn kantoor en besef dat ik zonder mn tas mee te nemen ben weggelopen. Ik schrik best wel en zet gauw mn tas onder het buro. Ze moeten toch snel met een oplossing komen. We mogen onze spullen toch goed opbergen. Desnoods op de afdeling zelf. Goed... Irene heeft de email.
Voor de 2e ronde laat ik heel stoer mn tas onder het buro liggen. Ik hoop toch echt dat het volgende week is gemaakt. Het voelt toch niet fijn. Het wel meenemen is niet fijn, maar het niet meenemen/niet sjouwen met de tas voelt ook niet fijn.
De ronde is er één uit duizenden. De mensen zijn zo dankbaar en glimlachen me toe terwijl hun dierbaren er slecht bij liggen. Ik heb een dame haar thee uit de eerste ronde vergeten, die maak ik dubbel en dwars weer goed. Bij een meneer op de fauteuils bij Unit 4 weet ik niet meer zeker of ik hem heb gevraagd. Dat zeg ik dus ook hard op. Hij is er ook bij als de dame die eerder op die plek zit en ik de thee had beloofd mij verteld dat ik haar ben vergeten. Heel vriendelijk hoor. We maken onderling een grapje dat ik aan het weekend toe ben en lachen er even om. Op de diverse units voorzie ik bezoekers van koffie/thee en ze zijn heel dankbaar en blij. Ik neem afscheid van een zwarte week; hij eindigt toch best mooi door wat ik in die ziekenhuis mag doen. Ik ben er nog steeds blij mee en blijf toch ook denken aan de mensen die ook morgen wellicht hun geliefden gaan ophalen in Eindhoven. Dat we maar mogen genieten van wat we hebben en vrede op aarde, al lijkt dat een utopie.. Tocht een heel F I J N W E E K E N D!!!