AMC IC 20140207
Het valt me zwaar te zeggen maar ik moet echt een stap terug doen. Ik zit op dit moment in het kantoortje van de Gastvrouwen/heren IC en besef dat het me te zwaar is. Deze week heb ik weer erg slecht geslapen, vannacht was het toppunt, ik heb vandaag aangegeven dat ik op mn werk een flinke stap terug moet doen en ga doen. Volgende week werk ik voor de helft van de week. De middag geslapen of in ieder geval uitgerust en vanavond met de fiets (tegen de wind) naar het ziekenhuis. Ik ben erg moe, ik voel het. Ik neem op de fiets al het besluit om deze dienst af te ronden en onze coördinator te berichten dat ik de komende weken niet ga komen. Ik wil eerst herstellen, mn werk goed op orde hebben en dan dit vrijwilligerswerk weer oppakken. Ik hou voor mezelf rekening met een periode van een maand, na onze vakantie van maart naar Turkije ga ik kijkenof ik het weer kan oppakken.
Nu toch de dienst oppakken. Ik spreek Melvin aan het begin de dienst en vertel hem mijn verhaal. Al snel komt er bezoek dat ik verder moet helpen omdat de patient nog niet op IC in het systeem ligt.
Tijdens het opschrijven van dit verhaal merk ik dat ik heel veel last krijg van mn schouders... teken dat ik in beweging moet komen. Ik ga de ronde doen.
Op de ronde over de units combineer ik de bijzonderheden voor het bezoek. Deze vraag ik bij de verpleegkundigen die op de post zitten te eten. Net als vele andere keren zijn er geen bijzonderheden. De dames die op bezoek kwamen voor het patient die nog niet inhet systeem was te zien, kom ik op de gang tegen. Ze accepteren dankbaar het aanbod voor koffie. Ook de bezette wachtkamers nemen mijn aanbod aan. Terwijl ik over de afdeling loop, besef ik me dat ik het vervelend heb met mn schouders, en kan toch goed relativeren dat als je hier ligt je het echt niet fijn hebt. Ik mag straks naar huis en weekend vieren. Tja die pijn dat gaat wel weer over, dat hoop ik toch echt. Ondertussen meld ik me bij de coördinator af voor de komende weken, dan is het ook maar definitief. Ik neem afscheid van Melvin en vertel hem dat ik hem pas over een paar weken weer zie. Nou ja goed, niet te veel gezever... Het bezoekuur is begonnen en ik ga weer stoppen met typen. Dat doet veel pijn.
Rond half acht loop ik de volgende ronde. Zitten gaat me niet goed af en als ik loop heb ik weinig last. Ik kom de dames van het begin van de dienst tegen bij hun dierbare. Zij accepteren wederom mijn aanbod voor koffie. De badge vrijwilliger valt hen op en ze stellen belangstellend vragen. Ik heb moeite ze te beantwoorden.Het valt me zwaar dat ik de komende weken ga verzuimen. De dames vangen mij op in plaats van ik hen. Ik laat het toe en ervaar hun warmte. Ik haal de koffie en neem afscheid. Heel bijzonder. Verder kan ik nog diverse mensen blij maken met wat warme drank. Ik loop terug over de gang en bedenk eigenlijk dat ik een soort afscheid neem. Nogmaals het val me zwaar. Ik weet het... het is maar voor een paar weken en toch....
Voor iedereen fijn weekend en tot snel xxxxxxxxxxxxxxx