AMC IC 20140124
Mijn broertje is vandaag jarig. Hij viert het niet en toch denk ik aan hem. Zeker op het moment dat ik zo mn verhaal van het ziekenhuis ga beginnen. Elke keer probeer ik met het belangrijkste van die dag te beginnen en dat is dit vandaag.
Rond 10 voor zes loop ik het ziekenhuis binnen, pak de lift naar boven en zie bij aankomst bij IC dat er een hoop mensen voor de deur staan. Ik doe de deur voor ze open. Sorry het zijn turkse mensen en best wel onbeleefd. Ik laat het voor wat het is en haal de sleutels voor het kantoor en loop terug. Ik heb het kantoor nog niet geopend of er staat een meneer van diezelfde groep blijkbaar voor mn neus. Of ik wel even open wil doen. Pfff ja hoorrrrrr. Ik open het kantoor, zet de snoepjes neer en prompt weer een hele groep. Blijven ook gewoon voor de deur staan, zonder te groeten. Ik besluit gewoon open te doen en bij deze mensen niet meer te groeten. Dat had je gedacht... de volgende horde komt 5 minuten later en zijn de meest vriendelijke mensen die je kunt meemaken. Glimlachen en vriendelijk groeten. Ik laat mn gedachten varen en gaan. Eventjes heb ik de lamellen niet bijeen gebonden, ik zie niet wie er aan komt. Ik bedenk me dat dat een voordeel is, dit is al snel niet het geval. Ik zit zo verborgen dat ze me voorbij lopen zonder dat ze me zien en dus groeten ze niet. Ik probeer met alle kracht links die ik heb de lamellen samen te binden en dat lukt me vrij snel. Ik heb weer volledig zicht op de gang en de mensen die eraan komen lopen. Intussen is er weer iemand van die groep gearriveerd. Enthousiast begroet ik, ik krijg niets terug.. Grmbl..... En toch blijft het lachen. De witte pakken dames die met hun avondeten langs begroeten me enthousiast en als ik 'eet smakelijk' wens krijg ik diezelfde wens terug. Leuk om te horen maar heb al gegeten. Althans bijna niet. Nee ik hoor het je zeggen... is niet goed voor je. ik weet het. Ik heb met moeite vanavond cup a soup naar binnen kunnen werken. Vanmiddag heb ik heerlijk met mn collega vriendinnen gegeten en dat is blijkbaar voldoende haha. Ik ga de ronde doen. De dienst kan beginnen...
De ronde is snel afgelopen. Ik loop over alle Units, alle verpleegkundigen zitten te eten,in ieder geval heel veel. De turkse mensen staan en zitten op Unit 3. Het is echt een grote groep.
Melvin komt langs. We hebben elkaar 3 weken niet gezien/gesproken. We praten bij. Ik had Melvin al in de gang gesproken over de turkse mensen. Hij kon bevestigen wat ik zie. Onder ons gesprek komt nog een groep mannen aan lopen en vertelt de naam van de patient en meldt daar direct achter aan dat ie is overleden. Tja dan begrijp ik het wel een beetje.
We zijn nog steeds aan het praten als de turkse mensen met zn allen de afdeling verlaten. En echt niet te geloven.... ze zeggen allemaal één voor één gedag en glimlachen. Allemaal! Ik sta verbijsterd hoe dat werkt. En natuurlijk weet ik dat hun dierbare is overleden en wens hun één voor één sterkte. Als de groep bij de lift staat, moet ik toch even slikken. NIet alleen omdat ik mn mening moet bijstellen maar ook een stuk meeleven. Er is iemand uit hun midden weggevallen en dat doet pijn ... ook bij mij (blijkbaar). Melvin praat er overheen door snel te vertellen dat het voor hem routine is. Zijn er mensen overleden en moet hij daar schoonmaken werkt ie eromheen. Ja dat snap ik. Ik geloof ook best dat het went. Het bezoekuur is begonnen. Melvin mag naar huis. Ik ben er klaar voor!
Om kwart over zeven kan ik eventjes niet meer zitten. Mn schouder doet zo zeer dat ik moet gaan lopen. Er is niet veel bezoek op de afdeling, degene die er zijn kan ik voorzien van koffie/thee/ water. Ook heb ik weer mensen die bij hun dierbare zitten koffie/thee/water geschonken. Die dankbaarheid is nog steeds onbetaalbaar. Ik zie een mevrouw zoeken en wijs haar de weg. Bied haar direct een kop koffie aan. Ik zie dat het haar ontroerd en ik schiet ook vol, sorry.
Op mn weg terug naar het kantoor zie ik mensen een wachtkamer in gaan. Ik wacht even. Even later bied ik de mevrouw koffie/thee aan. Ze geeft aan dat haar man al op zoek is naar de automaat. Ik loop gauw weg op zoek naar de meneer om het gratis aan te bieden. Uiteraard zijn ze er erg blij mee.
Er staat een meneer bij het kantoor met een geel papier in zijn handen. Voor mij is dat het teken dat diegene er voor het eerst is. Ik vraag of ik zijn vraag kan beantwoorden. Hij vraagt naar zijn vrouw die net met de ambulance is gearriveerd. Ik kijk in het systeem en kan haar niet vinden. De meneer weet al dat het Unit5 is. Ik begeleid hem naar Unit5 en daarna naar een wachtkamer. De verpleegkundigen zijn nog bezig haar klaar te maken voor ontvangst. Voor meneer mag ik thee brengen. Elke keer als ik vanavond koffie/thee haal, zie ik bezoek staan en elke keer loop ik de hele gang uit om toch die deur open te doen. Die koffie/thee kan dan wel even wachten. Het was weer een mooie avond. Een avond waarbij ik oordeelde waar het eigenlijk niet mocht, dat heb ik bijgesteld in dit verhaal.
Fijn weekend allemaal!