AMC IC 20131213
Om dezelfde tijd als dat ik de rest van de week naar huis fiets, fiets ik nu naar het AMC. Het is koud onderweg. Ik ben goed aangekleed, muziek op en gaan met die banaan. Het is vandaag best een drukke dag op mn werk geweest, maar het is vrijdag dus heel veel kunnen doen. Mn planning heb ik vandaag kunnen uitbreiden met akties die toen ik begon nog niet reeel leken. En daarom vind ik de vrijdag helemaal niet zo erg om te werken. Lekker veel doen in dezelfde tijd als de andere dagen. Ik word er vrolijk van! Op tijd in het ziekenhuis, eerst even opwarmen van de kou buiten en het kantoor openen etc. Van de week heb ik smerig veel snoep gekocht en nu meegenomen. Voor de komende weken heb ik genoeg voor onze ziekenhuisgasten/collega's. Van de voedingsmevrouw van vorige week had ik plastic doorzichtige bekertjes gekregen. Deze kan ik vanavond neerzetten met de heerlijke inhoud. Ik heb alles opgestart.. De dienst kan beginnen.
Er staan twee dames bij het kantoor en vragen naar hun dierbare. Ik loop met de dames mee de afdeling op. De patient is niet terug te vinden voor mij. Ik loop naar mn vraagbaak op Unit 6. Laat ie daar toch liggen, haha. De dames zijn dankbaar dat ik even met ze ben meegelopen.
Het is best rustig deze avond. Het bezoekuur is begonnen en af en toe doe ik de deur open. Ik spreek een moeder en dochter even bij het verlaten van de afdeling. Dat soort korte gesprekjes die zo heel erg leuk zijn.
Bij de ronde koffie/thee zijn er toch meer mensen op de afdeling dan dat ik dacht. Ik heb ruim een half uur nodig om de mensen te voorzien van koffie. En oh wat zijn die mensen dankbaar voor het bakkie leut. Ook als blijkt dat ik de helft ben vergeten erbij te doen. Lepeltjes om te roeren, melk voor de koffie. Ik was het helemaal vergeten en de mensen blijven zo vriendelijk. Een gesprekje als beloning heb ik. Ik voel me vereerd. Deze kannen zijn voor een grote hindoestaanse familie. Zij waren er vorige week ook al. Als ik één van de mannen zie herken ik hem en hij mij. We schudden elkaar een hand ter begroeting. En hij is degene die zo vriendelijk blijft als ik van alles vergeet. Ik loop te glimmen op de afdeling en dat is zeker niet alleen van het steeds heen en weer lopen over de vreselijk lange gang haha. Ik voel me hier zo op mn plek voor deze twee uur. Ik mag het ook weer een paar keer uitspreken. Heerlijk.
Er staat een bezoeker bij de balie die vraagt of er eenwachtkamer is met een grote familie hindoestaanse mensen. Ik vraag nog even door of we het over dezelfde familie hebben. Ik neem hem mee de afdeling op en begeleid hem naar de kamer waar ik net de kannen koffie/thee heb geschonken. Halverwege ziet hij bekenden en ik kan hem laten gaan. Ook deze meneer groet mij enthousiast en is dankbaar.
Het is inmiddels richting acht uur. Terwijl ik dacht dat het rustig was gaat de tijd snel en heb ik meer gelopen dan ik van te voren dacht. Ik kan met een goed gevoel het weekend in. Dussssssssss iedereen.......... FIJN WEEKEND!!!!!!!!!!!!!