AMC IC 20131011

11-10-2013 17:58

Bye Bye dagelijks werk.. Hello AMC IC. Ondanks dat ik een erg drukke week achter de rug heb, twee erg lange werkdagen en het nu onderweg naar het AMC regent, heb ik er toch zin in. Vanmiddag zag ik er nog tegenop. Net toen ik op de fiets zat (muts op sjaal om vanwege de regen) voelt het weer goed om twee uurtjes in het ziekenhuis te zijn. Het zijn alweer twee weken dat ik niet ben geweest. De 1e week zat ik in Londen, de 2e week vond ik niet verstandig om te gaan vanwege het hoesten en proesten. Nu weer wel en het voelt weer als thuis. Ik merk dat ik vanzelfspreken weer de afdeling oploop, weet waar ik heen loop, iedereen gedag zeg die ik op de gang tegenkom. Ik controleer automatisch de wachtkamers waar ik langs loop. Haal de sleutels en loop terug naar het kantoor. Ook daar gaan automatisch door mijn handen het licht aan, lamellen en ramen open. Het allerbelangrijkste komt uit mn tas: de snoepjes. Ik voelde best gewicht in de tas zitten maar ik wist niet dat ik zoveel snoep bij elkaar had verzameld. Oja bedacht ik me toen ik het uitpakte. Ik heb naast de fruitsnoepjes ook toffees in de tas gedaan. Nu maar hopen dat deze ook in de smaak gaan vallen van het bezoek. We wachten af. Ik ga mn 1e ronde doen.

Bij mn ronde over de IC zie ik dat twee wachtkamers bezet zijn. Het zijn de twee in de lange gang naast elkaar. Ik loop verder naar de verpleegkundige posten op elke unit en vraag naar de bijzonderheden. Op geen enkele post is een bijzonderheid te melden. Op de gang spreek ik een verpleegkundige die voor een familie koffie/thee vraagt. In ieder geval dat ik het in de gaten wil houden. We hebben een kort gesprekje over de familie. Ze vertelt mij dat het de twee wachtkamers die ik eerder al bezet zag.  Als ik langs de wachtkamers loop zie ik dat ze dicht zitten. En ik hou me eraan: gesloten deuren blijven dicht. Ik loop terug naar de verpleegkundige, geef het aan, zij begrijpt het en wijst me naar de dochter die bij de verpleegpost staat met een lege kan koffie. Ik had net bij de post aangegeven dat ik tot 20.00 uur voor koffie/thee zou zorgen. We hebben grapjes gemaakt. De mensen op de post zien me lopen, verwijzen de dochter naar mij. En zo is het circeltje weer rond. Uiteraard haal ik de kan koffie voor ze. Ze wachten op de gang op de kan. Ze zijn heel dankbaar. Met mn bekende glimlach loop ik terug naar mn kantoortje.

Het is inmiddels bezoekuur. Het is volgens mij erg rustig. Zo af en toe komen er mensen aanlopen. De één vraagt waar ie moet zijn, de ander wil direct naar binnen zonder zich aan te melden. Nog een ander maakt een grapje voordat ie naar binnen gaat.

Melvin loopt langs, pakt een paar gomballetjes, we praten even kort en hij maakt dat ie weekend gaat vieren. Net daarvoor komt een gemis van Anouschka en Henk boven. Op de rustige momenten waren zij er om de tijd vol te maken met gewoon er zijn, grapjes maken, kort gesprekje, langslopen en gek doen. Het is niet meer. Ik denk wel elke kaar aan ze als ik hier ben.

Ik maak de deur weer open voor de ambulance broeders. Ze vragen of ik nog één keer open wil doen. Ik antwoord dat het meerdere keren nog mag als het maar vóór 20.00 uur is. Ze reageren erg serieus door aan te geven dat ze nog tot 12 uur werken. Tja, ik geloof dat ik dan op één mischien wel twee oren lig te knorren.

En ook vanavond komen er weer mensen naar de IC met bloemen en planten. Hoe zou dat toch komen vraag ik me af. Ik laat de plant bij mij zetten met de melding dat ik om 20 uur niet meer aanwezig ben. Ik wijs de mensen uiteraard de weg. Ik krijg weer een dankbare blik.

De turkse familie van de wachtkamer komt weer binnen. Het gaat slecht met de patient. Ik heb een kort praatje met één van de dames en biedt ze aan voordat ik wegga om nog verse koffie/thee te schenken. In het gesprek geeft de dame aan dat een jonge man (46) op de IC ligt met hersenbloeding. Het standaard verhaal 'ik voel me niet lekker' . Brrrr je moet er toch niet aan denken. De dames met wie ik even praat schenken me ook dankbare blikken omdat ik vraag of het is toegestaan dat ze de IC oplopen. Een jonge dame (wellicht dochter) had bij mij aangegeven dat het slecht ging en dat er verder geen bezoek meer bijmocht. De dames zijn vereerd dat ik goed oplet. Ik vertel nog even kort dat ik nooit namen vraag want je gaat niet voor je lol naar de IC. Ik vertel het in de vorm van een grapje, ze lachen even, zijn ontspannen en lopen dankbaar de IC op naar hun geliefde. Ik mag een kan koffie voor ze maken voordat ik wegga.

Het was me weer een waar genoegen om hier te zijn en er voor mensen te zijn. Ik wens iedereen een fijn en gezond weekend!