AMC IC 20130816
Het regent, het regent.. Ik pak de fiets uit de schuur en voel dat het gaat regenen als ik naar het ziekenhuis ga. Ik ga ervan uit dat het door de warmte wel meevalt maar als ik de hoek om ben komt het met bakken naar beneden. Ik twijfel nog of ik onder het viaduct stop en even schuil. Ik besluit om door te fietsen. Ik smelt toch niet en in het ziekenhuis is het dusdanig warm dat ik snel weer opdroog. Onderweg voel ik dat het minder gaat regenen en fiets nog steeds flink door. Op het laatst gaat het weer harder regenen en trek ik echt een sprintje om niet helemaal verregend aan te komen. Gelukt! Even later loop ik inmiddels alweer droog door de warmte de afdeling op. Ik had vorige week begrepen dat Anouschka ziek is. Ik verwacht haar vandaag ook niet. Ik haal de sleutels van Unit6. Deze is nog steeds gesloten. Het is erg stil op de gangen. Ik open het kantoor en zet de snoepjes neer. Als ik even later een oudere meneer in witte jas aan zie komen lopen verwacht ik eigenlijk dat ie heel nors naar de afdeling loopt, me geen gedag zegt en gewoon zonder wat te zeggen voorbij loopt. Niets is minder waar. Die snoepjes trekken zijn aandacht. Hij groet en pakt een toffee en loopt de afdeling op. Even later loopt ie weer van de afdeling en stopt om weer een snoepje te pakken. Hij geniet ervan, ik zie ut! Geweldig hoe je mensen zo verkeerd kunt inschatten.... Overigens niet alle artsen zijn zo aardig, daar heb ik al eens meer over verteld.
Vanavond zijn alle familiekamers bezet. Rond etenstijd komen er diverse mensen uit de kamers en lopen van de etage. Waarschijnlijk gaan ze dan een hapje eten om later tijdens bezoekuur hun geliefde te bezoeken. Gelukkig heeft de middagdienst op de lijst met patienten al aangegeven bij welke patient de kamer hoort. En dan moet me toch iets van mn hart. Ik zit tegenover de familiekamers, de mensen zien me zitten. Dat ze me dan niet groeten als ze van de kamer lopen naar beneden. Ze lopen zelfs als ze terugkomen en de afdeling op lopen gewoon door zonder te groeten. Ongelooflijk, how rude!! Direct daarna word ik gelukkig afgeleid. Melvin komt langs, ik geef aan dat ik zijn snoepjes al klaar heb staan. Hij pakt er een paar en neemt het bekertje met inhoud straks om 7 uur mee als ie naar huis gaan. Ik vertel hem dat ie gewoon kan pakken ook al zit ik er niet. Hij glimlacht en loopt door.
ik loop even de ronde voor de bijzonderheden voor het bezoek. Ik hoef maar langs 4 Units; de andere 2 zijn gesloten voor onderhoud. Schoonmaak zoals ik vorige week begreep. Eens in de zoveel tijd wordt een Unit helemaal leeg gehaald. Niet alleen patienten maar ook apparatuur e.d. en dan schoongemaakt.
Er zijn geen bijzonderheden. Als ik weer terug ben, wil ik graag de vrijgegeven beelden zien van de begrafenis van Friso. Het grijpt ook mij aan. Een vrouw verliest haar man, kinderen verliezen hun vader en natuurlijk dat is al even. Het is nu definitief. Wat ik me ook bedacht was het volgende. Op IC heb je nog de kans om dit bespaard te blijven. En ik mag daar vanavond weer een rol spelen voor de bezoekers van de patienten.
Ik kan me niet voorstellen wat het is om een kind te verliezen. Een moeder die afscheid moet nemen van haar kind. Het moet verschrikkelijk zijn. Ook mijn gedachten zijn bij haar als ik hier mn IC dienst draai.
Het is inmiddels bijna bezoekuur. Divers bezoek is al de afdeling opgegaan. Het valt direct op dat het bezoek erg vriendelijk is.Ze groeten, spellen de naam van de patient nog eens zonder morren, wachten geduldig als ik de patient opzoek. En als ik voor de ene familie opzoek waar ze heen moeten, vertelt een andere familie dat ze precies weten waar ze moeten zijn en wachten op mijn reaktie voordat ze doorlopen. Ja dat geeft mij ook energie!
Weer een ronde over de afdeling gedaan voor koffie/thee klanten. Ik word als eerste aangesproken door een verpleegkundige die de weg niet weet. Ik vertel waar ze moet zijn. Dan klampt een bezoeker mij aan, waar de patient op Unit 1 ligt. Ook deze wijs ik de weg. Ik loop terug naar de wachtkamers. Er is er maar één bezet door een grote groep mensen. Als ik koffie/thee aanbiedt lichten de ogen van de mensen helemaal op. Kinderen vragen heel zachtjes chocomelk. Ik herhaal het nog eventjes om te plagen. Als iemand geen koffie/thee wil vraag ik of diegene water wil. Nou dat was zeker goed. Een paar minuten later loop ik met een redelijk zwaar blad terug naar de wachtkamer en maak mensen blij. Ik heb buiten koffie/thee/chocomelk en water ook aanmaaklimonade en snoepjes op het blad gezet. Ik weet niet hoelang ze er zitten. Ze hebben dan in ieder geval wat.
Mijn dienst loopt weer bijna ten einde. Ondanks dat het redelijk rustig was en ik in vergelijking met een paar maanden geleden niet veel aanspraak heb gaat de tijd best heel hard. Ik geniet ook echt als ik hier zit en besef me keer op keer weer hoe gelukkig ik ben dat ik aan de goede kant van de afdeling zit. Ik prijs me ook steeds gelukkig dat ik er mag zijn voor degene die het moeilijker hebben dan ik. Even een praatje als een familie de sleutel van de familiekamer inlevert. Dat ze weer thuis mogen slapen omdat hun geliefde op medium care ligt op dit moment. Afgelopen zondag kwam diegene op intencive care binnen. Dat zijn de kleine dingen die een mens nodig heeft op die momenten dat ze op deze plek in het ziekenhuis zijn. Het is zo bijzonder om te doen. Het geeft me zo'n goed gevoel elke keer weer. Volgende week weer! Fijn weekend allemaal!