AMC IC 20121118
Zondagavond kwart voor zes. In het leven van Sandra Kooren is het tijd om het AMC binnen te lopen en haar dienst als gastvrouw IC te lopen. En inderdaad zo rond die tijd loop ik het ziekenhuis binnen. Het was koud op de fiets, de warmte van het ziekenhuis is toch wel altijd een grote overgang hoor. Pffff. Goed ik loop naar de afdeling. Zie dat de keuken is afgesloten. Ik hoop dat Anouschka er weer is. Ik loop de afdeling op en zie Henk een eindje verder op lopen. Hij loopt me tegemoet en groet me hartelijk. Even verderop in de gang zie ik Anouschka met haar kar lopen. Enthousiast groeten we elkaar met de handen. Henk en ik praten even met elkaar. Ik loop snel naar Unit 6 om de sleutels op te halen. Als ik terug naar het kantoortje loop kom ik Anouschka weer tegen. Ze was vorige week ziek en heeft daar de hele week nog last van gehad. Ze heeft me zelfs gemist haha.
Op het moment dat ik Henk sprak vroeg hij of ik mn snoep wilde hebben. In mn vorige dienst heeft hij me aangeboden de potjes en snoep in zijn kluis op te bergen. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Een kluisje op de afdeling krijg ik als vrijwilliger niet. Dat heb ik al gevraagd, er wordt gezegd dat we als gastvrouw/heer het keukenkastje hebben dat op slot kan. ze hebben er gelijk in, ik kan natuurlijk niet zeggen dat ik mn snoep daar niet meer mag/wil opbergen vanwege die email van vorige week. Ik laat het zo, ik neem mn snoep mee naar huis en zorg ervoor dat ik er niet teveel van snoep, haha.
Deze week heb ik weer 2 zakken gomballen meegenomen. Het is een redelijk afgepaste hoeveelheid. Ik heb toch maar gezorgd voor een eigen bakje want ik wist van te voren niet of ik Henk direct zou spreken en dat ie voor mn snoep/potjes zou zorgen. Ook de zakjes snoep van Sint Maarten heb ik meegenomen en op de balie gelegd. Het is een vrolijke bedoening. Even kijken wat mensen ervan vinden.
Ik ga Henk en Anouschka ook nog vertellen van de email die ik van de week heb ontvangen. Dat er gezien is dat de snoep weg is, dat ik best wel kon reageren op de email, dat het niet reageren op het email de sfeer in het team niet ten goede komt. Ik heb na wikken en wegen toch gereageerd met ongeveer deze woorden: dat ik redenen heb om niet te reageren, dat dat anders tot discussie zou leiden en .. (en dat is voor mij het belangrijkste) dat ik mn energie wil halen uit mn gastvrouw diensten en verder niet. Daar wilde ik het bij laten. Uiteraard heb ik Irene hiervan op de hoogte gesteld met mijn email ter informatie.
Voorlopig ga ik eerst even een ronde over de afdeling doen. Na mn ronde voor de bijzonderheden voor het bezoek zit ik weer in het kantoor. Er waren geen bijzonderheden, alleen dat er familie verwacht wordt voor een patient die net op de afdeling is gebracht. Ik zit nog niet of er komt een stel aanlopen en vragen naar die patient. Ik vertel ze dat ik weet dat ze werden verwacht en loop met ze mee naar de unit. Ze zijn heel blij dat ik dat doe.
Bij mn ronde over de afdeling zie ik dat er twee units leeg zijn. Ik verwacht een rustige dienst. We gaan het zien vanavond.
Ik spreek Anouschka bij over de zaak Snoep, we lachen het maar een beetje weg. Tijdens het bijpraten met Anouschka lopen er een stel bezoekers langs en werkelijk iedereen pakt een gomballetje. Het valt gewoon op hoe enthousiast men reageert. En of het nog niet genoeg is leg ik naast heb bakje met de gomballen nog kleine snoepzakjes met beertjes, colaflesjes e.d. om verder uit te delen. Anouschka gaat proberen haar kinderen rond de eindtijd hier heen te halen uit één van de zakjes te kiezen. Geweldig als dat zou lukken haha!!
Dan zie ik twee verpleegkundigen komen aanlopen. Ze hebben eten bij zich en stoppen bij de snoep en verbazen zich over de lekkere snoepjes die er liggen. Vooral de zakjes vallen zeer in de smaak. Oh maar dan kan ik ook wel voor de kinderen mee nemen hoor ik één van hen zeggen. Ik pak de rest van de zakjes snoep erbij, gooi deze over de tafel in het kantoortje en laat ze kiezen welke ze voor de kinderen wil hebben. Helemaal leuk! Ik geniet! Wat nou gezeik over snoep door collega's pfffff, sfeer binnen het team pfffff...
Anouschka heeft haar gezin kunnen bereiken. Rond vijf voor acht komen de kinderen boven en mogen snoepjes uitzoeken. Ik ga bijna zeggen dat ik suikertante ben geworden, haha.
Ik spreek Henk en vraag hem of ie mn snoeppotjes nog haalt. Hij pakt eerst twee a drie gomballen en loopt snel weg om ze op te halen voor me.
Ik zie in de verte een wat oudere mevrouw en meneer aan komen lopen. Mevrouw is in kamerjas dus patient. Ze blijven staan bij mijn balie en pakken beiden een gombal. We praten even met een grapje er tussendoor. Ik zie ze daarna weer terug naar de afdeling lopen. Ik wens ze sterkte en beterschap. We groeten elkaar en ze lopen weg.
Bij mijn ronde over de afdeling is het voor de tweede week achter elkaar dat er geen families in de wachtkamers zitten. Het is op alle vijf de kamers heel donker en onbezet. Ik kan geen koffie en/of thee schenken. Ik ben heel snel weer op mn plek. Henk komt de snoeppotjes en de tumtummetjes brengen. De hoeveelheid van de twee zakken gomballen is zodanig geslonken dat het in twee potjes kan inmiddels. Ik zet ze over. Mijn meegenomen bak was toch wel iets te groot en die potjes horen er gewoon te staan. Het staat zo gezellig...
Anouschka komt met haar twee kinderen aanlopen. Ik begin te lachen en loop met de tas met zakjes snoep naar buiten. Ik groet ze en stel me voor en hou snel de tas voor ze. Ze pakken heel beleefd één zakje. Ik stel ze voor het gekozen zakje in hun jaszak te doen en er nog één uit te kiezen. Dit ritueel doen we nog een keer. Al met al
De rest van de dienst verloopt rustig. Net zoals ik al in het schriftje heb verteld. Rustige avond, geen bijzonderheden....