AMC IC 20120729
29 07 2012
Na een intensieve dag vandaag ben ik weer aanwezig in het AMC. Met de fiets was het een lastige klus om erheen te komen. Ik had s middags in flinke vaart rondje Gaasperplas gelopen en die kilometers zaten nog flink in de benen. En natuurlijk... de banden van de fiets nog steeds niet opgepompt. Bij binnenkomst groet ik de dame van de catering. Ik kreeg in 1e instantie niet de herkennende blik. Die kwam een seconde later toen ze zag dat ik het was met dat korte koppie. Ik heb vorige week mn haar flink laten kortwieken. Ouderswets weer. Net als vroegah, haha. Uiteraard reageerde ze enthousiast en vond het leuk.
Ik loop de afdeling op, haal het boek en de sleutels en ga richting het kantoor. Op dat moment krijg ik zo' n last van buikkramp dat ik eigenlijk niet anders kan dan naar toilet. Dat doe ik het liefst thuis maar dit kon niet anders. De buikkramp heb ik bijna dagelijks; het is een bijwerking van de medicijnen die ik slik voor de diabetes. Er is mee te leven; op sommige momenten is het lastig.
Ik ga met de beddenlijst van die middag (die ligt nog in het kantoor) richting de Units; er zijn niet of nauwelijks bijzonderheden. De wachtkamers waren al gedeeltelijk gevuld. Ik ga vlak voor het bezoekuur even rondje maken.
Bij terugkomst in het kantoor open ik de lamellen, zet de snoepjes klaar, pak het schriftje en maak het kantoor klaar voor de dienst.
Een arts reageert enthousiast als ie de gekleurde potjes ziet staan, loopt wel door zonder er ééń te pakken. Een bezoekster komt aangelopen en geeft me een compliment over de vrolijkheid van de potjes met snoepjes.
En je weet inmiddels; ik vier weer een feestje!
een moeder met twee kleine kinderen komt binnen en pakt 1 hartje voor de oudst. Ze lopen kort daarna van de afdeling om weer snel terug te keren. Met de fles in zn mond gebaart de oudste tegen mama dat ie toch nog wel zo' n snoepje wil hebben. Ik maak een grapje door te zeggen dat ze maar heel veel heen en weer mogen lopen. We lachen en ze loopt weer door.
als een dame in blauw ziekenhuis pak zuchtend voor de deur staat en ze toch maar haar batch pakt om de afdeling op te komen moet ik denken aan het onderscheid dat je toch maakt. Als verpleegkundige met een blad met eten aan komen lopen, doe ik de deur open. Als dat een wit pak of blauw pak is zou nog niet uitmaken, doe ik ook open. Als ze niets in hun handen hebben en voor een gesloten deur staan moet ik in mezelf wel lachen hoor. Ze weten toch hoe het werkt. En als ze het zouden vragen, is het nog geen probleem om open te doen, maar ga niet pontifikaal voor de deur staan. Dan ben ik even pontifikaal mn dagboek aan het schrijven en heb even niet door dat je er staat.
En dan is het weer feestje... Een lieve meneer komt aangelopen. De deur staat nog open van de voorganger. Hij kondigt zich aan en vertelt erbij dat ie iets aan de vroege kant is. Uiteraard geef ik aan dat het geen probleem is en dat ie mag doorlopen. De blik van de lieve meneer is onbetaalbaar....
Ik loop net voor het bezoekuur mn ronde. Bijna alle wachtkamers zijn bezet. Niet iedereen wil een bakje koffie of thee.
In het bezoekuur willen veel mensen informatie over mensen die net zijn gebracht of net van de afdeling zijn gehaald. Het is een welkome afleiding voor een rustige dienst. Ik heb tussendoor eens zitten kijken of nos/sport werkt en ja hoor live stream kan ik volgen. Dat is dan ook wel weer leuk.
Het is een rustige dienst. Ik sluit om acht uur af en ga met een tevreden gevoel naar huis.