AMC IC 20120715
15 07 2012
Mijn avonddienst is weer begonnen en begint hectisch. Er zij veel mensen voor één familiekamer, ze zijn erg verdrietig. Ze nemen wel snel afscheid. Op de afdeling heesrst een bcterie. Ik zie dat alle tussnedeuren dicht zijn en gegrijp niet helemaal wat op het kaarte staat. in het schriftje lees ik van Hans lees ik van die bacterie. Als ik mn ronde doe van bijzonderheden voor het bezoek, hoor ik niet van bijzonderheden. Er staan veel mensen op de gang die heel verdrietig zijn. In gepast stap loop ik lang en ik groet de mensen. Ja wat zeg je dat. In de gewoonte zeg ik goedenavond en eigenlijkk weet ik dat niet. Ik zet de 4 potjes snoep neer. Ik heb van de week door Albert hartjes en winegums laten bezorgen. Deze heb ik allebei meegenomen. Ik doe ze in een bakje en zet ze op de rand van de balie. Het is weer een kleurig geheel op een soms verdrietige plek. Ondertussen lopen er diverse mensen heen en weer en doe ik de deur open. Ik zie de glimlach verschijnen als de mensen de potjes snoep zien staan. Enkele pakken ervan. Er loopt een jonge arts langs en die stopt en loopt enkele passen terug als hij ziet aan hoeveel snoep hij voorbij loopt. Van hem krijg ik de ultieme opmerking: anders staan er van de oubollige pepermuntjes, waar haal je deze vandaan? Tja antwoord ik... ik neem ze zelf mee want ik hou niet van (oubollige) pepermuntjes. Hij wil zijn keuze maken en wordt gestoord door zn pieper. In mijn??!! kantoortje pakt hij de telefoon en brabbelt abracadabra. Hij ziet dat het bezoek van de afdeling de snoepjes ook erg kan waarderen en vertelt dat aan zijn gesprekspartner.Als het gesprek is beëindigd pakt ie enkele winegums. Zo kieskeurig zelfs dat ie alleen de zwarten wil. Ik help hem natuurlijk. De goede kleur wat mij betreft, haha.
Het is weer even rustig. Ik kan het schriftje verder lezen, ik was nog niet klaar met het lezen wat er de afgelopen week is gebeurd.
Vandaag is voor mij een bijzondere dag. Mn neef Robert is exact 4 jaar geleden overleden op deze dag. Hij heeft deze dag zelf mogen uitkiezen.Rob mocht toch nog 40 jaar worden. Dat had toen echt niemand gedacht dat ie deze leeftijd mocht bereiken. En hij heeft genoten van zijn leven. Hij heeft in die 40 jaar er alles uitgehaald. Ik heb de trouwfoto van Rob en Lydia op de kast staan en elke keer als ik ernaar kijk kan ik me nog niet voorstellen dat ie er niet meer is. Wat was dat een bijzonder mens en wat ben ik blij hem gekend te hebben. Dit soort datums heb ik in mn agenda staan en zodoende onthou ik het. Toch is deze bijzonder wrang omdat het ruim een maand voor ons trouwen was en wij toch wel graag wilde dat hij erbij was. En dat is fysiek niet gelukt. Ik weet zeker dat ie er op één of ander manier wel bij is geweest.
Ik maak nog voor het bezoekuur een rondje over de afdeling en kan voor een grote groep surinaamse mensen verse koffie schenken. Ze zijn er zo blij mee, heel veel dankbaarheid krijg ik te horen. Er zit een meneer alleen in een wachtkamer op Unit 3; hij wil graag een kopje thee. Geen probleem. Met de kan voor de groep en het kopje thee voor meneer loop ik terug naar de diverse wachtkamers. Als ik de koffie/thee heb bezorgd, ga ik weer tevreden naar mn kantoortje terug. Ik ga zitten en pak mn tablet om verder te schrijven. De dame van de en loopt snel op me af en 'pikt een snoepje' . Jaaaa het is succes!! Een moeder met twee kinderen komt aanlopen. Het jochie ziet de fleurigheid en roept direct: Oh mag ik een snoepje? Mama zegt dat ze niet denkt dat dat mag en vraag aan mij of hij een snoepje mag pakken. Ik antwoord: het is aan u of ze mogen pakken, van mij mogen ze zoveel mogelijk pakken; het staat ervoor. We lachen met zn allen. Ze pakken alledrie een snoepje, ik doe de deur open en ze lopen de afdeling op.
Ik krijg zelf ook beetje trek in de winegums en pak er een paar. Zal je net zien, komt er bezoek aan lopen als je een snoepie in de melis hebt gedouwd. Oh zegt de mevrouw die aankomt lopen met nog een paar andere mensen. Ze hebben speciaal voor ons snoepjes staan. We lachen en ik zeg: pak maar hoor. Ik neem ze niet meer mee naar huis. Oh vraagt ze neem je ze zelf mee dan? Ik antwoord kort en zie dat meneer een potje oppakt en een paar winegums om zn hand laat glijden. De mevrouw reageert geschokt en ik moet er alleen maar om lachen. Neem ze! Denk ik. Hoe eerder ik weer nieuwe kan halen en jullie met ander lekkers verwennen in vervelende tijden. Dit laatst denk ik; en houd ik voor de rest voor mezelf.
De dame van de catering loopt weer langs. terug van de IC en vraagt of ik iets wil drinken. Ik ga toch maar voor de suikervrije fanta die ik de vorige keer heb afgewezen. Net 5 minuten daarvoor was mn appje afgegaan voor het innemen van mn medicijnen voor diabetes en dat was ik natuurlijk weer vergeten bij het vervroegde eten dat ik doe als ik de zondagavond dienst loop. Ik ben heel blij met zo'n appje op mijn telefoon.
Ik vind het heel lief dat de catering mevrouw me vraagt iets te drinken. Ze hoeft het niet te doen en zo zit ik te bedenken..... wat ik doe voor de bezoekers doet zij op dat moment voor mij. Wat kan de wereld toch mooi zijn....
Er lopen 2 ambulance medewerkers langs. Die zijn altijd heel enthousiast over de snoepjes. Dit keer loopt er een dame bij die zegt tegen de meneer die een snoepje pakt: let op hoor; dat gaat op je heupen zitten. Ik lach erom en zie ze weglopen.
En dan is er een moment dat het rustig is. Het is rond half acht. Nog even dan loop ik mn laatste ronde en zit het er weer op . Het is vanavond erg snel gegaan. Het is omgevlogen.