AMC IC 20120701
1 juli 2012
Het is vandaag weer zondag en ik leef de hele dag al naar de avonddienst toe. Ik weet niet wat het is maar als ik thuis mn badge en mn vrijwilligers magneet op doen voordat ik op de fiets stap, voel ik me zo trots. Zelfs bij mijn eigen werk binnen ASR heb ik dit niet. Ik ben trots dat ik hier mag zijn.
Bij binnenkomst groet ik de cateringdame en loop de afdeling op. Ik kom enkele bezoekers tegen. Ook deze groet ik. Ik haal de sleutels en de map van de familiekamers en loop terug naar het kantoortje. Daarna pak ik de lijst van vanmiddag op en loop opnieuw de afdeling op om de bijzonderheden te vragen. Op twee units is geen verpleegkundige beschikbaar; ik ga maar uit van geen bijzonderheden. Op andere units zitten de verpleegkundige te eten. Ik wens ze eet smakelijk en stel mn vraag. Iedereen is even behulpzaam en vriendelijk.
Als ik de bijzonderheden heb opgeschreven loop ik weer terug naar het kantoor en doe echt open. De lamellen open, de ramen open. Leg het schriftje klaar om te lezen wat er de afgelopen week is gebeurd en pak mn tablet. Ik begin eigenlijk meteen te schrijven Het komt gewoon vanzelf. Voordat ik mn tablet uit mn tas pak, stapt de 1e arts (witte pak) de deur uit en stopt direct bij mn snoepjes. Jaja ze zijn weer direct een groot succes. Hij wil de winegums pakken en bedenkt zich door de zoete staafjes te pakken. Ik plaag nog met mn opmerking dat ie al de 4 de bakjes af mag gaan, haha. Hij loopt weg en ik maak een gebaar met beide armen in de lucht. Genietmomentje!
Voor vandaag heb ik in de aanbieding: 2 glazen snoephouders met winegums en 2 (fruittella) bekers met de drop en de zoete staafjes van vorige week en de ander met zoet gesuikerd en gezuurd snoep. Eén snoepfeest op een afdeling waar je niet voor je lol komt.
Ook na terugkomst van mn ronde over de wachtkamers en het doorlezen van de verhalen van mijn collega vrijwilligers krijg ik weer leuke reakties over de snoepjes.
'Oh wat ziet het er vrolijk uit' en 'dat is lang geleden dat er vrolijke snoepjes stonden'.
Op het buru in het kantoor vind ik bij binnenkomst een briefje met daarbij een oplader voor een smartphone. Als ik mn ronde doe over de wachtkamers vind ik in de laatste wachtkamer in de lange gang een Ipod oplader. Ik neem het mee uit de wachtkamer, schrijf net zo' n briefje en leg het naast elkaar op het buro.
Het is bezoekuur en er komen best veel mensen bij mij. Ik laat ze gewoon binnen, ik vraag niet voor wie ze komen. Ook mensen die ik de vorige keer heb gesproken, zie ik weer de IC op gaan.
Als de dame van de catering de IC verlaat vraagt ze of ik iets wil drinken. Ik vond dat zo lief, dat hoeft ze niet te doen. Ze heeft niets zonder suiker en zonder prik dus ik bedank. geef haar wel het compliment dat ik het lief vind.
De grote turkse familie is erook nog. Bij een wat oudere dame zie ik vanavond een stukje herkenning als ik voor haar en vele andere de deur open maak. Ze wijst naar de kleurige snoepjes die ze ziet staan. De glimlach die op het bezorgde gezicht verschijnt is ..ONBETAALBAAR
De grote meneer van de schoonmaak (ik heb inmiddels tijdens het opschrijven van dit epistel zijn naam gevraagd: Henk)is er ook weer net als elke keer. Een leuk praatje maken vinden we beiden erg leuk en stellen we van elkaar op prijs.
En nog steeds lopen mensen af en aan. Het bezoekuur is best druk voor een zondagavond van de finale van EK 2012.
Ik ga zo een ronde lopen voor koffie en thee. Kijken of er nog liefhebbers zijn.
En voordat ik dat ga doen staan er mensen aan de balie die een voormij onbekende naam noemen. De patient is net opgenomen en staat niet op de lijst. Ik loop met één van de bezoekers mee en vraag bij de verpleging het hoe en waar. Ik stel de mensen gerust door het bed aan te wijzen, ze wel te wijzen op dat er al bezoek is en ze op de wachtkamers te wijzen. Ik ga zo mn ronde van koffie thee doen
De ronde van de thee koffie was aandoenlijk. Ik heb voor het 1st geen kan geschonken maar aparte kopjes. Er was blijkbaar minder belangstelling. Haha zelfs een brutale vraag of er frisdrank geschonken werd. Ach ik maak een grapje en loop weg.
Het is bijna einde bezoekuur. Zometeen om 8 uur mn laatste ronde over de wachtkamers; kijken of ik nog wat kan opruimen, schenken o.i.d. en dan zit het er weer op voor vanavond. Het was weer bijzonder om te doen!